Voor onze politiek-correcte elite is gelijkheid dé norm. Maar niet als het om kiezers gaat! Wie niet voor de ‘juiste’ politieke partijen stemt wordt genegeerd of erger, men recupereert hun stem. Gotspe!
In het weekblad Knack publiceerden de Kamerleden Vuye en Wouters een artikel onder de titel 'Nederlandse verkiezingen: een les in politieke vernieuwing'
Een citaat: “Het Nederlandse kiessysteem zorgt dat alle schakeringen aan bod komen. De evenredige vertegenwoordiging wordt er strak toegepast. Een partij die 15% van de stemmen haalt krijgt ook 15% van de zetels, wie 3% haalt heeft recht op 3% van de zetels. Dit staat in schril contrast tot België dat een kiesdrempel kent van 5%. Bovendien geeft het 'systeem D'Hondt' een bonus aan de grote partijen.”
Wat deze parlementsleden niet vermelden is dat de indeling van de kieskringen ervoor zorgt dat de Franstaligen weliswaar de voor hun voorbehouden parlementszetels niet overschrijden (62 en 88 voor de Vlamingen), maar toch voor één parlementszetel minder stemmen nodig hebben dan de Vlaamse verkozenen, zoals uit bijgevoegde grafiek duidelijk blijkt:
Franstalige partijen: MR,PS, ECOLO en CDH
Vlaamse partijen: CD&V, N-VA, Vlaams Belang, Open VLD, sp.a en Groen!
Meer hierover kunt u lezen in “Kieskringen duistere achterkamerpolitiek”
Geloofwaardigheid parlementair werk
De zetelverdeling in het ‘wetgevend’ parlement, in wezen de echte democratische machtsverdeling, wordt gedomineerd door een particratie die er alle belang bij heeft om de geciteerde scheeftrekkingen in stand te houden. Géén enkele partij wil dit democratisch deficit aanpakken en de geloofwaardigheid van de parlementaire democratie herstellen.
Vuye en Wouters hierover: “In Nederland zijn kleine partijen gewenst omdat ze het politieke debat kleuren. In België zijn ze om dezelfde reden niet gewenst.(…) De vraag of er teveel, dan wel te weinig volksvertegenwoordigers zijn, is dan ook een valse vraag. Als men parlementsleden toelaat een individuele inbreng te hebben, dan zijn er niet teveel. Neemt men voor lief dat de particratie van parlementsleden stemmachines maakt, dan zijn ze met veel te veel. (…) Elimineert men nu ook nog de kleintjes, dan draagt men het parlementaire debat echt ten grave. Spijtig dat dit soort voorstellen verkocht worden onder de noemer 'politieke vernieuwing'. Eigenlijk gaat het om een versterken van de aloude Belgische particratie.”
Wij deden alvast eens de oefening:
Hoe zou een parlement zonder scheeftrekkingen eruit kunnen zien?
Antwoorden op de vragen:
Waarom altijd een maximum aantal parlementsleden (150) terwijl de kiezers niet allemaal vertegenwoordigd zijn in het parlement? Wij pleiten voor een variabel aantal in functie van de verkiezingsresultaten.
Waarom krijgt elke partijen niet het aantal zetels dat overeenstemt met het aantal kiezers dat voor die partij koos en worden de stemmen van kiezers die zeker NIET voor een bepaalde partij stemden toch aan die partij toegekend? Wij pleiten om het ‘systeem D’hondt’ te vervangen door een rechtvaardiger systeem.
Waarom verschillende kiesomschrijvingen binnen eenzelfde taalgemeenschap die zorgen voor de scheeftrekking tussen Vlaanderen en Wallonië en Brussel? Wij pleiten voor één enkele kiesdeler (aantal stemmen) voor één zetel.
Deze oefening deden we reeds enige tijd geleden en het resultaat kunt u lezen (in deze volgorde):
De probleemstelling (kort) in Een onrechtvaardige kieswetgeving
en de analyse met voorbeelden in Een hoogmis voor de particratie
Particratie
Dat de particratie door de partijen zelf voorgesteld wordt als een oplossing voor de Belgische ziekte (een democratisch deficit dat veel méér is dan het communautair deficit) bewijst dat ze nauwelijks nog bekommerd zijn om een democratisch debat.
Over dat debat schreven Vuye en Wouters: “De debatten in de Nederlandse Tweede Kamer vallen niet te vergelijken met het Belgische parlementaire ritueel. Een debat in de Tweede Kamer is een debat tussen politieke zwaargewichten. In België zetelen de partijvoorzitters nagenoeg altijd in een parlement, maar meer dan 'zetelen' doen ze ook niet. (...) Wat de Nederlanders wel bewijzen is dat politieke vernieuwing echt kan. Transparantie is er geen holle slogan, maar politieke realiteit. En mochten we nu eens de Belgische particratie ontgrendelen, we kunnen er toch maar alleen wel bij varen?”
Een waarschuwing
Hoewel de stellingen van Vuye en Wouters zeer terecht zijn, willen we hen toch waarschuwen. Voor elke politieke vernieuwing zult u medestanders nodig hebben en dus trapt u beter zelf niet in de val van een partijpolitieke proliferatie. Herinnert u ‘De Strategie van De Wever’.
Tenslotte,
Hun terechte vraag over de rol van de politieke partijen die wij graag zullen beantwoorden in een van de volgende Nieuwsbrieven. Dat politieke partijen overbodig zijn lijkt ons niet juist, maar dat ze een andere, bescheidener rol moeten spelen is voor de dwarsliggers wel een grondig debat waard.
In onze politiek-correcte wereld is gelijkheid dé norm. Maar niet als het om kiezers gaat! Wie niet voor de ‘juiste’ politieke partijen stemt wordt genegeerd of erger, men recupereert hun stem. Gotspe!
Pjotr's Dwarsliggers
