Uitlatingen van Joelle Milquet werpen een vreemd licht op beweringen van onze partijvoorzitters en pers over de vermeende onwil en/of onbekwaamheid van de N-VA.
Sabotage
Iedereen weet het. Onze partijvoorzitters hebben het tot vervelens toe herhaald en de kranten hebben het tientallen keren geschreven: de jarenlange regeringsonderhandelingen na 2010 zijn door de N-VA gesaboteerd. Bart De Wever was niet bereid tot het minste compromis. Hij wilde enkel de boel blokkeren: verrottingstrategie. Daarom zou het zeer onverstandig zijn de N-VA onze stem te geven, want ze gaan daarmee toch alleen maar weer net hetzelfde doen.
Moet ik dat nu geloven? Wel, die partijvoorzitters waren bij de onderhandelingen aanwezig en ik niet, dus waarom zou ik ze niet vertrouwen? Nu gebeuren er de laatste weken echter merkwaardige dingen die dat vertrouwen toch wel een beetje in vraag stellen. Ik heb de N-VA nog niemand als mogelijke partner horen uitsluiten. De Franstalige partijen daarentegen vallen over hun eigen voeten om nog voor de verkiezingen te verzekeren dat ze niet, nooit, jamais met de N-VA zullen samenwerken. Er schijnt een soort wedstrijd aan de gang te zijn over wie het strafste boycot kan uitspreken. Ten Noorden van de taalgrens is men wel iets voorzichtiger, maar het gaat toch ook in die richting. Dat is natuurlijk legitiem, hoewel zeker niet in overeenstemming met de geest van de democratie. Maar het doet wel enige twijfel opkomen aan het verhaal van de N-VA blokkade. Was het misschien omgekeerd?
Kwaliteitskrant
Bij gebrek aan Vlaamse kwaliteitskrant lees ik al eens ‘La Libre Belgique’. Sterk aanbevolen: daar staan soms heel interessante dingen in. Didier Reynders heeft nu ook, zoals iedereen, verzekerd niet met de N-VA te willen werken. De Wever heeft dat natuurlijk gecommentarieerd. La Libre publiceerde op 29 april die reacties van De Wever in een zakelijk, informatief artikel, zonder daar een denigrerend sausje over te moeten gieten zoals we dat elders soms al eens zien. Ik zegde het al: La Libre is een kwaliteitskrant. In dat zelfde artikel kwam ook even mevrouw Milquet aan het woord met haar – tamelijk giftig-spottende – commentaar op de uitlatingen van Reynders, eveneens verbatim weergegeven:
Milquet: "Effort bien tardif et si peu crédible"
Sur Facebook, Joëlle Milquet y est également allée de son petit commentaire. La tête de liste régionale du cdH à Bruxelles a publié ceci :
"Tiens tiens, voilà Didier Reynders qui essaie de réparer en plein "football panique" en faisant croire soudainement qu'il ne voudrait plus gouverner avec la N-VA même s'il aimait tant aller manger avec eux pour faire des accords ;-) Effort bien tardif et si peu crédible qu'il fait sourire même les plus crédules !
Nous au cdH, non seulement on l'a toujours dit, mais en plus on l'a fait !
"Madame non" c'était pas par hasard ;-)
De laatste zin is duidelijk : Wij van de CdH hebben dat (niet willen regeren met N-VA; nota van de vertaler) niet enkel altijd gezegd, maar we hebben het bovendien ook gedaan. “Madame non”: dat was geen toeval.;-)
Ze praalt er dus mee dat ze, ook in het verleden, nooit met de N-VA heeft willen samenwerken.
Kroongetuige
Nu is mevrouw Milquet niet gelijk wie: zij was ook partijvoorzitter. Zij was de toponderhandelaar voor de Cdh bij die regeringsvorming na 2010: ze was er zelf van in het begin tot het einde bij. Zij kan dus weten wat daar echt gezegd en gebeurd is, vooral wat ze daar zelf gezegd en gedaan heeft. Bovendien staat ze ver boven iedere verdenking van sympathie voor de N-VA. Ze is, zo te zeggen, een kroongetuige. En die kroongetuige pakt hier nogal ongegeneerd uit.
Voor mij schept dat een heel lastige situatie. Wie moet ik nu geloven? Als ik mevrouw Milquet ernstig neem, en waarom zou ik dat in dit geval niet doen, zijn de voorzitters van onze traditionele Vlaamse partijen gewoon platte opportunistische leugenaars en vele van onze topjournalisten mogelijk ofwel kwaadaardige bedriegers of complete ignoranten. Dat is nu toch werkelijk moeilijk te verteren
Ik ben helemaal in de war, maar ik zal moeten wachten op een column van Yves Desmet, die me ongetwijfeld zal kunnen verklaren hoe dat allemaal in de geest van de Belgische consensusdemocratie mogelijk en te begrijpen is. Dan hoef ik alsnog niet voor de N-VA te stemmen.
Dwarsligger
