‘De Afspraak’ op CANVAS is voor veel tv-kijkers hét politiek duidingsprogramma van de dag. Interessant, maar niet altijd omwille van de inhoud, soms omwille van de deelnemers en de waan van de dag. Op 26 juni was er zo’n interessante aflevering met naast moderator Ivan De Vadder, ook het vaste duo opiniemakers, Walter Zinzen en Rik Van Cauwelaert. Als speciale gast was Gwendolyn Rutten, ex-voorzitter van Open VLD, aanwezig.

Het grote discussiepunt was de regeringsvorming, met een nawoord over de Covid-19-strijd. Die verdomde mondmaskertjes blijven zorgen voor ophef.

 

De regeringsvorming

 

Het lukt maar niet en dus was het tijd om de Zwarte Piet te zoeken. Dat was, gemakshalve, de afwezige Bart De Wever, voorzitter van N-VA.

De openingsvraag van De Vadder was voor Rutten die na democratische partijverkiezingen werd bedankt als voorzitter omwille van slechte verkiezingsresultaten. Dat was ook de enige moeilijke vraag die ze behendig ontweek en dus had ze verder vrij spel om nog even na te trappen naar de ‘afwezige’. Zo vertelde ze gemaakt toevallig dat Bart De Wever bij de vorming van de Vlaamse regering voorgesteld had aan Open VLD en CD&V om ook Vlaams Belang mee in de regering op te nemen. Ze, CD&V en Open VLD, zouden daarvoor rijkelijk beloond worden, voegde ze er aan toe. Dat was dé boodschap, die al wat erop volgde zou in de schaduw stellen. 

Consternatie aan de tafel was er niet. Blijkbaar wisten de aanwezigen dat al langer. Voor Walter Zinzen was het wel een uitnodiging om van de gelegenheid gebruik te maken om de noodzaak van een ‘Vlaamse meerderheid’ op federaal niveau af te schieten. Terecht stelde hij dat ‘we niets hoorden toen de PS er de vorige keer niet bij was en er géén meerderheid was aan Waalse zijde. ‘

Zinzen vergeet wel erbij te zeggen dat die Franstalige minderheid in de vorige regering volstond om De Wever te verplichten om zijn verkiezingsbelofte (confederalisme) in de koelkast te stoppen. Hij vergeet dat de Franstaligen geen meerderheid nodig hebben om telkens opnieuw de Vlaamse meerderheid te gijzelen. Het resultaat is dat in de peilingen sindsdien het Vlaams Belang de N-VA verdrong als grootste Vlaamse partij. Daarmee telt het VB beduidend meer stemmen dan de ‘onmisbare’ Parti Socialiste (642.000 stemmen) en de liberale regeringspartij MR (513.000 stemmen).

 

Iedereen moet springen?

Bart De Wever werd ook verweten ‘niet te durven springen’, wat blijkbaar een gebrek aan ‘staatsmanschap’ bewijst. Men verzwijgt dat in de Belgische particratie de democratie en het staatsmanschap al lang herleid werden tot wat goed is voor de eigen partij. Eigen volk eerst is de slogan van álle partijen.

Allemaal goed en wel, maar wat betekent dat eigenlijk ‘springen’ voor een partijvoorzitter?

In een particratie die tegelijk gegijzeld wordt door twee bijna compleet tegengestelde politieke visies, is dat een sprong in het onbekende. Dat is zo voor elke partij die nog rekening houdt met zijn achterban. De vraag is dus niet of iedereen moet springen, maar of er nog partijen zijn die zichzelf electoraal te pletter willen springen en een compromis aanvaarden dat géén rekening houdt met de wensen (verkiezingsbeloftes) van de eigen achterban. De traditionele partijen hebben dat gedurfd en het resultaat is duidelijk. Ze hebben zich kapot gecompromitteerd.

De Wever wéét dat zijn beloftes opnieuw inslikken politieke zelfmoord is. Ook de andere afwezige, Paul Magnette voorzitter van de PS, durfde niet te springen toen N-VA voorstelde om ‘samen de sprong te wagen’. Want ook voor hem en zijn partij is dat politieke zelfmoord.

Komt daar nog iets belangrijks bij: In België wordt een compromis niet gesloten na een open debat waarbij de bevolking de voor- en nadelen zelf kan ontdekken en via de media of desnoods op straat zijn ongenoegen kan laten blijken. Neen, in België gebeurt dat in achterkamertjes, waarná ze dat ‘compromis’ alleen nog moeten ‘verkocht’ krijgen. Ze wéten immers dat het te laat is om daar een echt draagvlak voor te vinden.

Daarmee krijgen de media macht, want zij bepalen in grote mate hoe dat ‘verkocht’ kan worden. De media, nieuwszenders op kop kunnen een partij (voorzitter) maken of kraken. Die partijvoorzitters zijn dus allemaal ‘hoogspringers’ maar de ene beschikt over een polsstok die hem helpt terwijl anderen, zoals N-VA, VB en PvdA, moeten springen zonder polsstok. Dat heeft deze benadeelde partijen gestuurd in de richting van de sociale media waar ze campagnes zonder tegenstand kunnen voeren.

Voor de traditionele media is dat een voldoende reden om die sociale media in een negatief daglicht te plaatsen. De politieke partijen beseffen nog altijd niet dat die sociale media niets anders zijn dan de moderne versie van de dorpscafeetjes waar zij indertijd de plak zwaaiden. Daar kenden de mensen de prijs van hun pintje bier en van hun toogstrategen. Dat durft zelfs de openbare VRT niet: de gedetailleerde prijs van hun personeelsfactuur publiek maken. Dat zou wel eens véél duurder kunnen zijn dan de uitgaven van partijgelden aan promotie via de sociale media.

Alleen ontbreekt op de sociale media dat vergoelijkend pintje te veel. Zich eens bezatten was een uitlaatklep die niet meer thuishoort in de hedendaagse politiek-correcte wereld. In de plaats vieren hypocriete graaiende handjes (in alle betekenissen) hoogtij.

 

Gaat het over de inhoud?

Rik Van Cauwelaert wees erop dat géén enkele partij ooit al een inhoudelijke nota op tafel had gelegd behalve de PS.

Dat klopt, maar wat Magnette op tafel legde, was volgens de commentaren niets anders dan zijn partijprogramma met hier en daar een ander woord en zonder uitroeptekens. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat de partijleiders intussen niet het partijprogramma van de collega’s zouden kennen.

Zou er dan niemand zijn die beseft dat al die onderonsjes met een hoog ego-gehalte NIET over de inhoud gaan?

Het gaat erom welke partijvoorzitter in welke mate kan omgekocht worden met allerhande minister- en andere postjes om een deel van zijn programmaboekje te schrappen.

Is dát niet de reden waarom politici géén vertrouwen meer inboezemen? Omdat de kiezers na verkiezingsdag als onmondige kinderen worden weggezet?

Overigens zitten de traditionele media om dezelfde reden in eenzelfde negatieve geloofwaardigheidsspiraal. Omdat steeds méér mensen voelen dat ze aan politiek doen zonder herkenbare kleren aan te trekken, dat ze éénzijdig informeren, dat ze geen respect meer hebben voor hun eigen stiel. 

Een compromis wordt nog moeilijker wanneer er geen geld meer is. Het wordt zelfs ziekelijk door de coronacrisis die de politici de kans gaf om met geld te gooien dat er niet is.  Om zo de volgende generaties met een hogere staatsschuld op te zadelen. Staatsmannen? Het wordt helemaal narcistisch wanneer de EU nog méér geld drukt alsof het sigarettenpapier is van Rizla +. 

 

Goed bestuur

 

Waar het over moet gaan is nochtans zonneklaar: goed bestuur.

 

Alles hebben we al geprobeerd, van de unitaire staat tot zes ‘federale’ staatshervormingen die alleen het politieke waterhoofd en de warboel nog groter maakten. Er is slechts één oplossing die we als land nog niet probeerden en nu heel dringend wordt: confederalisme. De daarna volgende stap is elk zijn weg gaan.

En voor alle duidelijkheid betekent confederalisme dat we alleen datgene samen doen waar we (1) het over eens zijn en (2) waarvoor we ook het geld hebben.

Dat laatste betekent dat elke regio financieel verantwoordelijk is voor zijn beleid en de regionale solidariteit gebonden is aan strikte regels. Het betekent ook dat élke regio betaalt voor zijn eigen sinterklaaspolitiek en voor de privileges die ze uitdelen aan belangengroepen. Het is ook de énige manier om de belastingen te vereenvoudigen en vooral ook eerlijker te verdelen. 

En neen, dat mag en hoeft niet lang duren. Voor elke homogeen departement dat overgeheveld wordt naar de deelstaten bestaan al ervaren Nederlandstalige en Franstalige  administraties op federaal niveau en zelfs gedeeltelijk ook al op deelstaatniveau.

Uitstel is gewoon politieke onwil en slecht bestuur. Paternalisme in plaats van  subsidiariteit en politieke achterhoedegevechten zijn duurbetaalde lessen die we leerden door de Covid-19 pandemie.

 

Covid-19 en politieke onvolwassenheid

 

Opnieuw werd over de mondmaskers gepraat en opnieuw werd duidelijk dat wij als kinderen worden behandeld. Wat voorbij is wordt onderzocht. Jawel, zoals elke goede Belgenmop, zal een parlementair onderzoek starten onder leiding van Open VLD! Nu nog Maggie de Block (de huidige minister van Volksgezondheid) tot voorzitter maken?

Wanneer er één Zwarte Piet rondloopt in de Wetstraat, dan toch wel Maggie De Block? Daar kan de particratie, in dit geval de nieuwe Open VLD-voorzitter Egbert Lachaert niet om lachen, en dus zal ze in alle stilte afgevoerd worden.

Vergeten we even de dramatische fouten en kijken we naar wat we beter kunnen doen in geval van een nieuwe infectiegolf.

 

Wat moeten VERANTWOORDELIJKE politici én een VOLWASSEN bevolking doen?

Een voorbeeld maakt dat duidelijk.

Een bekende die behoort tot de risicogroep, vond het ongepast dat er zoveel mensen zonder mondmasker rondliepen in het grootwarenhuis. Dat vond hij heel onverantwoord.

Ik heb hem volgende vraag gesteld: Waarom moet iedereen een mondmasker dragen zodat u zich veilig zou voelen, terwijl u met een minimale kost, jezelf beter kan beschermen door zelf een FFP 2 of 3 mondmasker te dragen?

Hij was op slag akkoord en dat was ook het geval van anderen, waaronder medici, aan wie ik de vraag stelde.

Wanneer iemand tot een risicogroep behoort, en dat kan élke huisarts gemakkelijk beoordelen zonder regelneverij van bovenuit, dan getuigt het toch maar van verantwoordelijkheidszin en volwassenheid om zichzelf te beschermen in plaats van anderen met de vinger te wijzen. En vanzelfsprekend kan IEDEREEN die dat nodig vindt, zichzelf beschermen. Daarvoor heeft men geen wetten nodig, laat staan soms willekeurige bekeuringen en sociale discriminatie of uitsluiting. Maar neen, de overheid zag ons niet als volwassenen met gezond verstand. Ze zien ons als kindertjes die moesten gedwongen worden om hún regeltjes te volgen.

Wat de politici niet beseffen is dat ze zichzelf als onverantwoordelijke kindertjes gedroegen om vooral niet de Zwarte Piet toebedeeld te krijgen wanneer er iets verkeerd zou lopen. Het is dan ook normaal dat ze niet om kunnen met verantwoordelijkheid in tijden van crisis.

In crisistijd is duidelijkheid (niet alleen in de communicatie) essentieel. Welnu dat de regering zich eens niet verstopt achter virologen en andere -ogen, maar zich beperkt tot de essentie: enkele klare regels, zoals afstand houden, zonder het dictaat van een arbitraire anderhalvemetermaatschappij …

Trouwens over die mondmaskers wordt het hoog tijd om enkele zaken duidelijk te stellen:

Onderstaande twee tabellen geven de effectiviteit weer van de diverse mondmaskers.

 

 

Dat er in de aanvangsfase géén effectieve mondmaskers beschikbaar waren voor de meest kwetsbaren (zelfs niet voor het medisch en verzorgend personeel) was erg, maar dat we nu nog altijd zweren bij mondmaskers die onvoldoende bescherming bieden is totaal onaanvaardbaar. Maanden zijn er verloren gegaan omdat men niet durfde te kiezen voor een volwassen beleid dat rekening houdt met de efficiëntie van de bescherming.

Dat is geldverspilling én wat nog erger is:

door hun ondoordachte beslissing om de verantwoordelijkheid voor de eigen gezondheid af te wentelen op ‘anderen’ hebben ze de warme inclusieve maatschappij uitgehold en de economie zware schade toegebracht.

Dat is de ‘voorbeeldige’ onverantwoordelijkheid die onze overheid etaleerde met hun mondmaskerbeleid

Hieronder een detailfoto van het mondmasker dat in de gemeente Kapellen werd uitgedeeld aan de bevolking. De te grote ‘gaten’ waardoor het virus massaal kan doorheen ‘zwemmen’ zijn duidelijk merkbaar. Gelukkig was niet elke burgemeester zo’n Sinterklaas!

 

Hoorde u ook dat enkel FFP 2 en 3 mondmaskers meermaals (virusvrij) herbruikbaar zijn door ze gedurende een half uur in een verwarmde oven van 60° te plaatsen?

De eigen gezondheid zo goed mogelijk beschermen voor de kostprijs van 7 euro per FFP 2-masker (prijs aangerekend in een apotheek in Liedekerke) kan toch geen onoverkomelijke investering zijn of wel soms?

Hoeveel economische schade had men kunnen voorkomen door een beleid van ‘eigen verantwoordelijkheid’ te voeren? Als men weet dat méér dan 75 % van de overleden mensen behoorden tot de kwetsbare groep, zou het depressieve dodenplaatje er heel anders uitgezien hebben!

Overigens zal er zonder beschermende mondmaskers zelfs géén maatschappelijke én economische oplossing mogelijk zijn, wanneer het virus opnieuw zou toeslaan. 

 

Hoog tijd dat de Sinterklazen van de Wetstraat en aangelanden zich laten omringen door de afwezige Zwarte Pieten; Dwarsliggers!

 

 

U reageert, wij antwoorden

Een lezer had moeite met het tweede deel over het dragen van een mondmasker. Hij schreef: "Ik vind dit artikel maar nonsens. Wie bepaalt wie de kwetsbare mensen zijn? Met welke probabiliteit van zekerheid gebeurt dat? Moet iedereen eerst bij de dokter langs om te laten bepalen of hij kwetsbaar is of niet? Welke garantie geeft die dokter? Dit artikel is klinklare ultraliberale en betweterige onzin. Als iedereen een mondmasker draagt besmet hij niemand en wordt dus ook niet besmet. Dat is de enige waarheid die we nu kennen. Al de rest is larie."

Het is onze regel om kritische reacties ernstig te nemen en voerden ook nu daarover een interne discussie, waarvan we hier als antwoord onze bedenkingen meegeven.

Beste lezer,

Dank voor de reactie. Zoals gebruikelijk hebben we jouw reactie onder Dwarsliggers besproken en wat hieronder volgt is daarvan het resultaat.

Laat mij maar beginnen met de fout die ik maakte door mij te houden aan de inhoud van de uitzending en twee verschillende onderwerpen in éénzelfde artikel aan bod te laten komen. Daardoor deed ik onrecht aan vooral het tweede deel over de mondmaskers. Ik overweeg om dit antwoord (anoniem uiteraard) toe te voegen aan het artikel. Dat kan veel uitgebreider zijn en dus ook genuanceerder dan het focussen op één uitgesproken mogelijkheid, naar aanleiding van het programma De Afspraak.

Dat gezegd zijnde, is de belangrijkste bedenking dat we te weinig weten, niet alleen over het virus maar ook over de invloed van het dragen van een mondmasker. Uit de Japanse gewoontes kunnen we wel afleiden dat ze inderdaad een invloed hebben, en we hebben ook al verschillende malen gepleit voor het gebruik van mondmaskers.

Over de kwetsbaarheid weten we ook niet alles maar wel dat bepaalde ziektes kunnen aanleiding geven tot een dramatische afloop. Ik ben geen dokter maar dat zijn onder meer een minder goed werkend immuunsysteem, long- en hartziekten, diabetes en obesitas. Kortom voor veel mensen zijn dit voldoende argumenten om extra voorzichtig te zijn en extra aandacht te krijgen van de overheid. Ik blijf erbij dat de huisdokter hierin een cruciale rol kan en moet spelen. Omdat het véél doelgerichter is en geloofwaardiger voor de 'patiënt' dan draconische veralgemeende (oorlogs)maatregelen.

We weten ook dat de effectieve bescherming van de verscheidene maskers duidelijk verschillend is. We weten ook dat het belangrijk is om te weten hoe we moeten omgaan met een mondmasker, want in het slechtste geval kan het zelf een bron worden van veelvuldige besmettingen.

Over de verspreiding via de lucht (aerosolen) is er discussie en het zou wel eens kunnen dat die anderhalvemeter bijlange niet volstaat. In elk geval is het gevaar via 'druppeltjes' vooral groot bij het niezen en hoesten. Dat gevaar kunnen we voorkomen door een gepaste reactie. Er is meer dat kan: Ik heb mij zelf aangeleerd om in een winkel te ademen via de neus. Dat vermindert het risico en de uitgeblazen lucht gaat naar de grond. En wat ook kan en al schreef: 'Hou je mond en schenk elke omstaander een vriendelijke glimlach'.

Wat misschien nog belangrijker is dan mondmaskers, is het wassen van de handen telkens men buiten de vertrouwde cocon in aanraking komt met producten, klinken, ...

Kortom de mondmaskerdiscussie gaat over een probleem dat slechts deel is van een oplossing, maar helpen doet het zeker al weten we dat het toeval, een onoplettendheid ... kunnen volstaan om besmet te worden. Als je dan rekening houdt met de omstandigheden dan is er ruimte voor veel discussie. En dat is soms een probleem. Mensen willen zekerheden, oplossingen die hen buiten gevaar brengen. Ze eisen een oplossing voor zichzelf en vinden die bij iedereen die daarbij kan helpen. Elkeen bekijkt het ook vanuit zijn eigen veiligheidsprobleem. Onzekerheid veroorzaakt angst en dan wordt het al snel een zwaar beladen discussie.

Waar de bijdrage over ging was de manier waarop mensen omgaan met het gevaar van een besmetting. En dan zijn er veel mogelijkheden elk met argumenten pro en contra.

Jouw stelling dat indien iedereen een mondmasker draagt, ook iedereen beschermd is, klopt zonder meer. Maar het is niet de énige oplossing en de andere oplossingen zijn niet noodzakelijk onzin of uitingen van egoïsme. Daarover ging vooral onze interne discussie.

Een Dwarsligger schreef onder meer dit: ik kan voor mijn eigen bescherming een masker dragen en verwachten dat iedereen die mij nabij komt een masker draagt. Ik kan echter ook  'in mijn kot blijven' met de gedachte dat het mij wat moeite kost maar ik daardoor veel andere mensen niet verplicht tot het dragen van een mondmasker en zelf ook geen risico voor anderen wordt. Dat kan ook en is zelfs heel onbaatzuchtig.

Een andere kwetsbare Dwarsligger vindt dat hij in de eerste plaats verantwoordelijk is voor zijn eigen veiligheid en daarom zélf kiest voor een beschermend masker type FFP 2 of 3. De redenering is dat hij daardoor zijn verantwoordelijkheid opneemt, anderen niet besmet maar ook niet afhankelijk is van anderen. Dat kan ook en is een blijk van verantwoordelijkheidszin én het is minder belastend voor de anderen.

Er was ook een Dwarsligger die vond dat we verplicht zijn om solidair mee te werken aan de collectieve veiligheid en niet moeten rekenen op het gezond verstand van anderen. Dus géén keuze maar afdwingbare stringente maatregelen. Iedereen een mondmasker op. Hij staafde dat met verschillende voorbeelden uit het werkelijke leven gegrepen waarbij uitspattingen oorzaak waren van veel onheil. Dat een terrasje doen belangrijker is dan de gezondheid, vond hij niet stichtend. Dus zonder mondmasker is men een gevaar voor de anderen, vooral omdat we niet weten of we al dan niet besmet zijn. Ook deze stelling klopt.

En dan zijn er ook mensen die gezond zijn en denken dat al die maatregelen overdreven zijn en een eventuele besmetting wel zal meevallen. Onverantwoord, tenzij anderen zichzelf beschermen. Overigens neemt de overheid een vergelijkbaar risico, onder meer voor schoolgaande kinderen, voor werkenden en voor vakantiegangers om economische redenen, …

Dat de overheid ook iets had kunnen doen voor de kwetsbare mensen (en dat zijn niet enkel ouderlingen) is nu heel duidelijk geworden. Maar dat is voorbij, de vraag blijft wat we moeten doen wanneer er  een tweede en nog andere golven komen. Want ook dat weten we niet: hoe zit het met de mutatie van het virus en komt er wel een afdoend vaccin? Zullen we dan inderdaad verplicht worden tot quarantaine, een anderhalvemeter maatschappij, en permanent mondmaskers dragen? Dan zal de vraag naar de menselijke en maatschappelijke betekenis van ons leven heel pertinent worden. Ook dat kan en zou wel eens veel waarheden doen sneuvelen.

Kortom er is niet één waarheid en de alternatieven zijn niet noodzakelijk onzin.

met een vriendelijke groet vanwege de Dwarsliggers