Gastauteur Dr. Frank Boll over de rellen van deze zomer in Frankrijk.
Dat zowat elke EU-lidstaat worstelt met hetzelfde probleem is verontrustend.
Die “émeutes” of rellen zijn nu oude kost, zal men zeggen. Maar, een relaas wordt beter – of minder slecht - naarmate het stof de kans heeft gekregen neer te dwarrelen. Snel oordelen in het heetst van de gebeurtenissen is de bezigheid van opiniërende journalisten. Maar waar we nood aan hebben zijn feiten en argumenten.
De feiten
Op 27 juni ll. werd Nahel Merzouk, een 17-jarige Fransman van Algerijns-Marokkaanse oorsprong, gedood door een schot van een politieman bij een ontspoorde wegcontrole. Dit in Nanterre, in het departement “Les Hauts de Seine”, ten westen van Parijs. Daarop braken rellen uit, eerst in Parijs en omgeving, daarna in twee derde van Frankrijk. Die duurden tot 7 juli.
De politieagent zegt te hebben gehandeld in overeenstemming met de wetgeving van 2017. Toen werd, naast de vier reeds bestaande, een bijkomende voorwaarde ingevoerd waaronder de politie mag schieten. Deze vijfde conditie is complex. De politie moet daarover oordelen in fracties van seconden, terwijl het gerecht daar meestal maanden of jaren over doet.
Maar op basis van een video van enkele seconden was het voor de meeste media en ook voor president Emmanuel Macron onmiddellijk duidelijk: de politieman was fout. Een 30-tal minuten voorgeschiedenis van wat te zien was op deze video werd veronachtzaamd: de 17-jarige reed 80 à 100 km per uur in de stad, reed door rode lichten, was een gevaar voor voetgangers, riskeerde een collega omver te rijden en reed op het voor bussen gereserveerde deel van de weg. Daarna bleek dat hij geen rijbewijs had, dat hij reed met een gehuurde auto van een 400 PK die een 80.000 euro kost – van welk geld? – met Poolse nummerplaat en dat hij reeds een 15-tal “mentions ou inscriptions au fichier du traitement des antécédents judiciaires” had, o.m. voor diefstal en diefstal met geweld, en 3 maal voor het verwaarlozen van een politiebevel tot stoppen (“refus d’obtempérer”) (Bron: de Franse TV zender CNews.) Welke straffen daarvoor uitgesproken werden hebben we niet kunnen achterhalen.
Relatieve straffeloosheid
Straffen bestaan maar zijn in de praktijk zeer klein of onbestaand. En waarom? In de eerste plaats omdat er een nijpend tekort is aan gevangenissen en aan gelijkaardige instellingen voor minderjarigen. Daarnaast is er de onderbemanning van de Franse magistratuur – per 100.000 inwoners merkelijk minder dan gemiddeld in de E.U. Wat een bron van seponering kan zijn, wat op zijn beurt vaak een bron van recidivisme is. Daarbovenop is er het activistisch links gedrag van een deel van de magistraten – zie verder. En tenslotte, is er de vergoelijking van die straffeloosheid door een groot deel van de media, van menswetenschappers aan universiteiten, van ngo’s en van de politiek. En dit tegen een groeiende meerderheid in van de publieke opinie, zoals is gebleken uit enquêtes. Een teken temeer van de groeiende afstand tussen het deel van de elite dat de politieke en gerechtelijke koers bepaalt en de meerderheid van de bevolking. Veel delicten worden dan ook amper bestraft. Hierdoor daalt het respect voor de publieke orde bij delinquenten. Terwijl een aantal jongeren alleen maar ontzag heeft voor macht en ingrijpen. Klaarblijkelijk niet begrepen door de Franse overheid, in tegenstelling tot bv. de overheden in Algerije en Marokko waar met veel vastberadenheid wordt ingegrepen bij gelijkaardige voorvallen, en met applaus van de bevolking. De honger komt echter al etend. Bij straffeloosheid stijgt de kans dat de delinquent de volgende maal een tandje bijsteekt. Waardoor de politie, die het ondankbare werk moet doen, ook ontmoedigd geraakt omdat ze dweilt met de kraan open.
Waarom zou deze 17-jarige ditmaal wel ingaan op een nieuw politiebevel tot stilstand wanneer hij dat voorheen reeds 3 maal had geweigerd? Er waren in Frankrijk in 2022 bijna 26.000 gevallen van “refus d’obtempérer”, of een 70-tal per dag, of één elke 20 minuten, en 120 messteken per dag. Feiten die worden aanzien als “faits divers”.
Welkom in de Franse Far-West
Van de 27 E.U. landen is de delinquentie er het hoogste, samen met twee andere landen (Figarovox/Tribune van 14-7-2023, op basis van statistieken van Eurostat en de Raad van Europa). En twee-derde van die misdadigheid wordt gepleegd door mensen, weliswaar meestal Fransen, maar met een migratieachtergrond van de eerste, tweede of derde generatie uit hoofdzakelijk de Maghreb en de sub-Sahara, bijna allen ex kolonies of protectoraten van Frankrijk.
Ongepaste uitspraken
Terwijl het gerecht zich boog over de zaak, noemde president Emmanuel Macron de dag later het politiegedrag “injustifiable et inexcusable”.
Daarmee werd het principe van de “présomption d’innocence” geschonden. En wel door een zittend president. Ongezien.
Dat lokte algemene verontwaardiging uit en de woede van de politiesyndicaten. Door zich aan te sluiten bij de emoties van de straat dacht Macron de gemoederen te bedaren. Zoals één van zijn voorgaande ministers van binnenlandse zaken Christophe Castaner ooit zei “Les émotions priment le droit et la justice”. Maar het pakte anders uit. Gedurende meerdere dagen ongeziene rellen in de probleemwijken (quartiers en banlieues) van Parijs, Marseille en over bijna heel Frankrijk.
Brandstichtingen en gekwetsten in 2023 en 2005
De rellen van 2005 vonden hun aanleiding bij de dood van twee Franse jongeren met migratieachtergrond, Zyed Benna en Bouna Traoré, in Clichy-sous-Bois in het departement “Seine-Saint-Denis” ten oosten van Parijs. Die waren, om een politiecontrole te vermijden, gevlucht en binnengedrongen in een elektriciteitspost waar ze geëlektrocuteerd werden. De twee politieagenten, een man en een vrouw, die ervan verdacht werden “aan de basis te liggen van dat vluchtgedrag en de elektrocutie”, werden, na een lange lijdensweg, in 2015 vrijgesproken. Maar dat is iedereen nu vergeten.
Bij de grote “émeutes” van 2005 werden een 200-tal gemeenten en 25 departementen getroffen. In die van dit jaar meer dan 500 gemeenten en meer dan 60 departementen, met ritueel-geworden verbrandingen van wagens, politiewagens, brandweerwagens, ziekenwagens, politiekantoren, gemeentegebouwen, scholen, bibliotheken, materniteiten en een duizendtal winkels die ook nog beroofd werden.
Er waren zo’n 24.000 brandstichtingen in de publieke ruimte - voor 2005 werd geen cijfer gevonden. Het aantal in brand gestoken wagens ongeveer 12.000 – tegenover een 10.350 in 2005. Het aantal in brand gestoken of beschadigde gebouwen een 2.500-tal – vis à vis 233 in 2005.
Ordehandhavers werden door de minister van binnenlandse zaken, Gérard Darmanin, aangemaand niet al te hard op te treden. Klaarblijkelijk om de betogers niet te veel te irriteren. Daardoor nam zeer waarschijnlijk het aantal gewonden onder politie en gendarmes toe: in totaal een 800 terwijl er amper gewonden waren bij de relschoppers – in 2005 waren er 224 gewonde ordedienaars en brandweermannen. Ook recent werden brandweermannen en medische hulpverleners gewond. Politieagenten en gendarmes werden bekogeld met stenen, met Molotovcocktails, en – wat eerder nieuw is - met vuurwerkmortieren en artisanale bommen. Die kunnen ordehandhavers dodelijk treffen.
Om tussen de betogers een aantal duizend amokmakers – schattingen lopen tot een 5.000 – in toom te houden, werden dag na dag over heel Frankrijk meer ordehandhavers ingezet, tot 45.000 op de heetste dagen. Beelden van anarchie. Een volgende nacht met minder brandstichtingen, aanhoudingen en gewonden werd als een succes bestempeld.
De beelden van de rellen lijken op die van een burgeroorlog. Er werden uitdrukkingen als “ensauvagement”, “décivilisation”, “déculturalisation” en “dépaysement” gebruikt.
De staat heeft het wettelijk monopolie van geweld
Daardoor wordt volgende vraag onvermijdelijk. Als aan politie meer beperkingen worden opgelegd gaat men dan systematisch het aantal ordedienaars opdrijven, zoals tot begin juli gebeurde, om een zeer klein aantal amokmakers te bedwingen - wat neerkomt op een zeer sterke overvraging van de ordediensten die daardoor aan andere taken moet verzaken? Als ja, dan stelt zich de vraag of de Staat faalt in het principieel niet gebruiken van haar wettelijk monopolie van geweld. Zoals Thomas Sowell het heeft verwoord “If you are not prepared to use force to defend civilization, then be prepared to accept barbarism”. Een voorbeeld tussen andere waarbij de Franse overheid zichzelf in de voet lijkt te schieten. Een interpretatie van de wanorde die door toekomstige amokmakers niet op zich zal laten wachten.
Extreemlinks wakkert het vuur aan
Bij dit soort van anarchie bij Franse rellen probeert de extreemlinkse partij “La France Insoumise” (LFI) van Jean-Luc Mélenchon garen te spinnen. Zij wakkerden ook oproer en politiehaat aan. Dit oud-lid van de Parti Socialiste (PS) ging zover de betogers aan te raden bv. gymnasia, scholen en bibliotheken te sparen van brandstichting, daarbij impliciet zijn fiat uitsprekend voor het in brand steken van andere gebouwen en goederen. Op een verboden betoging stapten parlementsleden van het LFI mee op waarbij gescandeerd werd “Tout le monde déteste la police”. Mélenchon is indachtig dat anarchie het opstapje is naar absolute macht, zoals het ook het geval was met Maximilien Robespierre tijdens de Terreur fase (1793-1794) van de Franse revolutie. De voorzitter van de Franse communisten, Fabien Roussel, die zich van het gedrag van LFI distantieerde zonder voorbehoud, werd onlangs als een Jacques Doriod uitgescholden, een communist uit de jaren 30 die daarna met de Nazi’s collaboreerde en toetrad tot de Waffen-SS.
Uitgesproken politisering van de rechterlijke macht
Terloops. Er bestaat in Frankrijk een “Syndicat des Magistrats” waarbij een derde van de magistraten is aangesloten. Die zijn links en extreemlinks. In september ll. stapten zij mee op in “La fête de l’humanité”, een door het communistische dagblad l’Humanité georganiseerde betoging tegen de politie. Ze zijn het cultuurmarxisme van Antonio Gramsci (1891—1937) indachtig. Uitspraken die hun vakbond kenmerken: “L’ acte de juger est un acte politique” en “Ce n’est pas à la justice de rétablir l’ordre”. Een aanfluiting van de scheiding der machten. Het wordt door menig deskundige als onbegrijpelijk bestempeld dat noch de “Conseil d’Etat”, noch de “Conseil Supérieur de la Magistrature”, noch de “Garde des Sceaux” of minister van Justitie, Eric Dupont-Moretti, ingrijpen. Deze laatste vergoelijkte Macrons ongepaste commentaar bij de dood van Nahel met “Il est normal que le président participe aux émotions ». Voorheen benoemde hij het gevoel van onveiligheid bij de mensen als “un fantasme” (een zinsbegoocheling).
Het officiële overheidsrapport
De woorden van Macron en de richtlijnen van Darmanin dienen te worden geconfronteerd met het officiële rapport op aanvraag van diezelfde minister van Binnenlandse Zaken en die van Justitie: “Mission d’analyse des profils et motivations des délinquants interpellés à l’occasion de l’épisode de violences urbaines » van 27 juni tot 7 juli. Dat rapport werd op 14 september aan de regering overgemaakt door de “Inspection générale de la Justice” en de “Inspection générale de l’Administration” (Bronnen: République Française, Vie publique, 21-10-2023 en Agence France Presse (AFP), 11-10-2023). Daarin staat dat in de motivaties van de delinquenten, de dood van Nahel Merzouk slechts speelde voor minder dan 8% van hen. Politieke en ideologische revendicaties hebben weinig gespeeld. Opportunisme speelde een rol in 41%, vooral geuit door zij die diefstallen pleegden. In het geval van zwaardere vergrijpen zoals brandstichtingen, vernielingen en aanvaringen met de ordediensten, speelden als motieven: meesleepeffecten door de groep voor 29%, en nieuwsgierigheid en zucht naar adrenalinestoten voor 23%. Deze motivaties lijken te stroken met het gemiddelde profiel van de veroordeelde delinquent: een man, van gemiddeld 17-jaar – van 11 tot 59 – weinig of niet gediplomeerd, inactief of werkloos, ongehuwd en zonder kinderen, en van Franse nationaliteit, maar zonder vermelding van het gedeelte daarvan met migratieachtergrond. En, zo stelt het rapport, 57% hadden geen gerechtsantecedenten (“antécédants judiciaires”), terwijl er onder deze 57% wel waren met een strafregister (“casier judiciaire”) met één of meerdere “mentions” ( of “inscriptions”). Terloops. Volgens een geraadpleegde magistraat zou in België het omgekeerde kunnen gelden, namelijk dat men een blanco strafblad heeft maar wel gerechtelijke antecedenten. Het overheidsrapport onderlijnt de grote rol van de sociale media als ontstekingsmechanisme van de rellen, voor de logistiek en de ontplooiing van de bewegingen op het terrein, en voor het opbod in de vernietigingsdrang.
Er werden 4.146 rechtsvervolgingen ingesteld tegen geweldgebruikers waarvan voor 92% met penale gevolgen. Een veel hoger percentage dan gebruikelijk, en met zwaardere straffen dan voorheen voor dergelijke misgrijpen gebruikelijk was. In 2005 waren er 6.056 interpellaties en 1.328 uitgesproken gevangenisstraffen.
Op basis van het klimaat van de decennialange relatieve straffeloosheid – zoals o.m. de afwezigheid van een pertinente straf bij de eerste misdaad - en de laksheid van de overheid in de handhaving van de openbare orde, kan voorspeld worden dat de volgende rellen, met wat ook als ontstekingsmechanisme of aanleiding, gewelddadiger en vernietigender zullen zijn. Zoals ook werd voorspeld door o.m. Guillaume Gigot in zijn “Les sept scénarios de l’apocalypse” (2000) en als mede-auteur van “Le jour où la France tremblera : terrorisme islamiste, les vrais risques pour l’Hexagone” (2006).
Migratie en islamisering.
Ook menig politicus voorspelde, weliswaar vaak informeel, dat grote problemen onderhuids broeiden. Enkele voorbeelden. Oud socialistisch president François Hollande zei recent dat deze rellen niets te maken hadden met immigratie, terwijl hij in 2017 zei dat er door de migratie een risico van “partition” bestond. Manuel Valls, achtereenvolgend minister van binnenlandse zaken en eerste minister onder Hollande, zei recent dat de migratie dient gestopt te worden. Gérard Collomb, een lid van de Parti Socialiste en de eerste minister van binnenlandse zaken onder president Macron, heeft gewaarschuwd voor de voortschrijdende islamisering en de migratiepolitiek, ook als minister. Jacques Attali, o.a. adviseur van de socialistische president François Mittérand, is de meest recente bekeerling. Naar aanleiding van de recente beelden uit Lampedusa zei hij
“L’Europe est devenu une passoire”
Dit terwijl hij in de tijd van het Maastrichtdebat een fervente voorstander was van de afschaffing van grenzen. Pierre Lellouche, die minister was onder de regeringen Fillon I en II tijdens het presidentschap van de rechtse Nicholas Sarkozy, sprak zich regelmatig uit tegen migratie en islamisering die de nationale cohesie schaden. In mei ll. argumenteerde hij dat de emigratie van jongeren uit landen van de Maghreb hun overheden goed uitkwam om zo de gevestigde en vaak falende macht gemakkelijker te kunnen handhaven – een belangrijk onderbelicht aspect van de migratie. De katholieke Philippe de Villiers, die minister was van cultuur van 1986 tot 1987 in de regering van de rechtse Chirac II onder Mittérand, sprak zich vaak uit tegen immigratie en islamisering.
Recent nog verklaarde de Villiers zich oneens met de verklaringen van paus Franciscus in Marseille op 23 september ll. over migratie. Daarbij las de paus Europa de les voor “il fanatismo dell’indifferenza” (het fanatisme van de onverschilligheid). Daar kan het aforisme van de katholiek Gilbert Keith Chesterton (1874-1936) tegenover geplaatst worden: “The modern world is full of ancient Christian virtues gone mad. They have gone mad, because they are isolated from each other and because they wander on their own”.
Een blanke man wordt doodgeschopt op 5 en 6 juli
Tijdens de grote rellen van 27-6 tot 7-7 werd een autochtone 72-jarige man op de grond geslagen en dan geschopt door één van drie jongeren van 14, 17 en 18 jaar, nadat hij om half twaalf van de avond van 5 juli vroeg minder lawaai te maken. Dit in Vieux-Condé in het “département du Nord”. Op 6 juli werd hij voor dood aangetroffen door een voorbijrijder. Hij stierf kort daarna in het ziekenhuis. De daders zijn van een naburig dorp Condé-sur-l’Escaut. Van welke afkomst ze zijn is, voorlopig, nog niet bekend, maar er zijn vermoedens. Zoals zovele van deze voorvallen, waarbij het slachtoffer een blanke Fransman is – zoals Samuel Paty in 2020 wiens hoofd op straat werd afgesneden na te zijn gedood met 17 messteken - kon ook dit niet rekenen op de nodige aandacht, noch van de president, noch van de media, noch van de Assemblée Nationale, die één minuut stilte hield bij de dood van Nahel Merzouk. Omgekeerd racisme en selectieve verontwaardiging. Bij de bestaande sfeer van straffeloosheid en recidivisme kunnen dergelijke voorvallen blijven toenemen. Want het soort van jongeren dat daartoe overgaat is vaak ontdaan van empathie en heeft alleen ontzag voor macht. Als de overheid daar niet aan toekomt, wordt geoogst wat men zaait – iets wat de sociaaldemocraten in Denemarken begrepen hebben. Een soort van onuitgesproken drang naar zelfdoding. Noord-Afrikaanse overheden weten beter.
Oorzaken volgens de pers: racistische en brutale politie en armoede
Menige, zoniet niet de meeste, Franse en internationale kranten, zelfs rechtse zoals de Wall Street Journal, wezen de vinger naar de politie en naar de armoede en de achteruitstelling van volksgroepen van eerste, tweede en derde generatie immigranten uit Noord-Afrikaanse en sub-Sahara landen. Het vergoelijken van criminaliteit door armoede is een altijd weerkerend refrein. Het zoveelste valse debat. De UNO sprak van systemisch racisme bij de Franse politie. Een dooddoener. Het relaas van de Franse rellen in de Financial Times van 29-6 tot 7-7 zou ook evenwichtiger kunnen.
Het is uiteraard voorspelbaar dat de massale en wilde migratie van niet-Europeanen met zeer verschillende culturen dan de West Europese, voor de meeste migranten van de eerste generatie – en vaak ook voor de tweede en derde generatie - tot relatieve armoede zou leiden. Onder meer omdat een grote ontworteling plaatsvindt, waarmee slechts een kleine minderheid positief weet mee om te gaan. En omdat de wil moet bestaan om die cultuurschok te overkomen door zich aan te passen aan het gastland. Waarbij zich aanpassen niet hoeft te betekenen dat men zijn wortels vaarwel zegt.
Maar die wil tot aanpassing schiet vaak tekort, bestaat soms helemaal niet, of wordt soms zelfs actief ontraden - zo zei Erdogan ooit tegen Turken in Keulen dat het “ein Verbrechen” (een misdaad) was zich met het gastland te assimileren of te integreren. De verantwoordelijkheid daarvoor is gedeeld. Maar de ultieme verantwoordelijke is de staat waar de politieke wil ontbreekt. Frankrijk is een speciaal geval omdat praktisch alle niet-Europese migranten uit vroegere kolonies of protectoraten komen, met wie de relaties van Frankrijk nu vaak nog slechter zijn dan vroeger. Dat zorgt ook voor een voedingsbodem om Frankrijk te verafschuwen of te haten, vaak nog aangewakkerd door een aantal partijen. Het zich niet aanpassen is een gebrek aan wellevendheid tegenover het gastland. Zich niet aanpassen is ook over quasi de hele geschiedenis van de wereld de uitzondering. En een gebrek aan staatszin vanwege de overheid die laat betijen. Het is dus tendentieus te stellen dat “French riots highlight entrenched inequalities. Immigrants in France fare much worse than the native born” (Financial Times van 7-7). Zoals het vergoelijken van verkrachting door frustratie…
Een verdere bedenking is dat die relatieve armoede in onze maatschappij dient vergeleken te worden met de absolute armoede in de maatschappijen waaruit de migranten komen. Bij die vergelijking zijn ze in een el dorado aangeland. Ze zijn nu welstellender, zowel wanneer ze werken dan wanneer ze leven van uitkeringen, waarvan de meeste onbestaand zijn in hun landen van herkomst.
Daarenboven ligt de financiële hulp per capita aan de relatief armen in de banlieues hoger dan die aan de relatief armen in rurale gebieden. De “Aides de la Caisse d’allocations familiales” omvatten drie soorten tussenkomsten: diegenen die vallen onder de wetgeving “Revenu de Solidarité Active” van 2009 om tot een minimum inkomen te komen, hulp aan adulte gehandicapten, en hulp voor huisvesting. Drie vierde van residenten van de banlieues trekt minstens één van deze drie uitkeringen, terwijl dat voor de rest van Frankrijk slechts de helft is. Er wordt meer gegeven aan de relatief armen in de banlieues dan aan de gemiddelde relatief arme in Frankrijk. Daarbij zijn er de vele tientallen miljarden die over de tijd werden toebedeeld aan de probleem-banlieues. Zo oordeelde de Cours des Comptes (Rekenhof) dat sedert meerdere decennia de staat aan de “politique de la ville” minstens 10 miljard per jaar besteedt, waaraan de financiering van de stadsrenovatie door de plaatselijke bestuursinstanties moet worden toegevoegd (Bron: Boulevard Voltaire, 1-7-2023).
Achterliggende oorzaken
De diepere oorzaak voor de situatie in de achtergestelde wijken moet gezocht worden bij de ongebreidelde immigratie, het groeiende islamisme, de stijgende drugshandel, het gebrek aan integratie (of assimilatie of acculturatie), de straffeloosheid, de “déculturalisation”, de houding van vele media met hun cultuur van vergoelijking, het activisme van een aantal mensenrechtenorganisaties en van een deel van de magistratuur, en het politieke cynisme. Kortom een falen van de politiek. Daarover wordt niet gesproken in officiële overheidsrapporten. De grote afwezige zijn de twee olifanten in een kleine kamer: migratie en islamisme. Wat zou typisch rechts zijn in de bezorgdheid om deze fenomenen?
Twee derde van de delinquentie in Frankrijk komt van migranten waarvan de meeste weliswaar Frans zijn, maar van eerste, tweede en derde generatie migranten, en het overgrote deel daarvan is van Noord-Afrikaanse en Afrikaanse origine. Het koloniale verleden van Frankrijk in vooral Noord en West Afrika is daar niet vreemd aan. In Frankrijk zitten nu zo’n 350 jihadisten in de gevangenis. Regelmatig komen er van vrij. Daarbuiten loopt er een 500-tal vrij rond. Het aantal geradicaliseerden wordt geschat op 20.000 waarvan 5.000 ernstig. Het kruid van de Verlichting is daar niet tegen opgewassen. Volgens Darmanin worden in Frankrijk twee aanslagen per maand verhinderd. Als men tolerant is jegens intoleranten – een vorm van zelfkastijding - is men veroordeeld er slachtoffer van te worden. Dan verdwijnt tolerantie. Zo oordeelde Karl Popper in zijn “The Open Society and its Enemies” (1945). Verdraagzaamheid zal dan geen verdraagzaamheid baren, zoals men hoopt.
Het gevoel van onzekerheid dat daardoor heerst is echt en niet een fictie van rechtse partijen zoals velen in de politiek en de media, links en extreem links, graag voorhouden. De afstand tussen de stille meerderheid enerzijds en de overheid en de meeste media anderzijds wordt altijd maar groter, zoals in Frankrijk en ook elders in Europe bij vele enquêtes tot uiting komt: uitgesproken meerderheden steunen de politie en kanten zich tegen de huidige migratie. De reden is dat politiek en media weigeren de problemen te benoemen en in hun context te plaatsen, zoals het feit dat problemen zoals bv. armoede, huisvesting, misdadigheid, veiligheid, achteruitgaande onderwijsnormen, maatschappelijke cohesie, mobiliteit, problemen waarover nu steen en been wordt geklaagd, bij verdere migratie verder zullen toenemen. Wie dat wel doet wordt gewoonlijk als populist of extreem rechts de mond gesnoerd. Om elk debat in de kiem te smoren. En dat lijkt vaak ook nog te lukken. Alles is beter dan het onderkennen van de feiten. Meer mensen zouden zich dan bewust worden van de echte toedracht der dingen. Want als over deze zaken wel kan worden geargumenteerd dan blijkt keer op keer dat rechts onderbouwde meningen heeft terwijl links vooral wollige slogans recycleert. Of ideologie onder de dekmantel van goeddoenerij, met als voedingsbodem vaak een christelijk schuldgevoel.
Onder vele voorgaande presidenten, zowel van links als van rechts, groeide een situatie waarbij werd getolereerd dat een 750 wijken nu grotendeels aan de controle van de staat ontsnappen, aldus de oud divisiegeneraal Emmanuel de Richoufftz, een specialist ter zake die als constructief opvoeder lang actief was in probleemwijken (zijn bijnaam: “Général des banlieues”) en voorstander is van de inzet van het leger. Vanaf 2017 zette Macron deze trend verder. Beter er over te zwijgen dan in het openbaar te erkennen dat er problemen zijn gegroeid. Omdat men zwicht voor de taak die stadsdelen terug te winnen.
Islamo-gauchisme
Louis Tobback, die een goede minister van binnenlandse zaken was en een goede partijvoorzitter van de Vlaamse socialisten, verwoordde het gevoel van menige Belg wanneer hij in Humo van 5 december 1991 liet optekenen: “Asielzoekers die hier als meeuwen op een stort komen zitten omdat het makkelijker is dan thuis te vissen of grond te bewerken dienen systematisch te worden uitgewezen.” Vanwaar de grote ommezwaai in de attitude van linkse partijen ten overstaan van migratie? Eric Zemmour, de Fransman van Algerijnse, Berberse en Joodse afkomst en de voorman van de partij “La Reconquète” in Frankrijk, gaf daar een antwoord op met het begrip “Islamo-gauchisme”. In Frankrijk, zoals bij ons, heeft de laatste arbeider allang het licht uitgedaan bij de socialisten. Daarom boorde links een nieuw kiespubliek aan bij migranten van de laatste decennia waarvan een groot deel islamiet zijn, en meer in Frankrijk dan bij ons. Dat is merkwaardig omdat de socialisten de partij bij uitstek was die lange tijd de scheiding tussen Kerk en Staat bepleitte nadat deze laatste haar theocratische ambities al lang had opgegeven. Terwijl links zich nu associeert met een godsdienst die theocratisch is. Want de Islam is niet alleen een godsdienst maar ook een politiek dogma, wat haaks staat op de tradities van het Europa van na de Inquisitie.
De grootste slachtoffers
In deze context is het ironisch, maar sterk onderbelicht, dat de meerderheid van de bevolking in deze wijken – waarvan op haar beurt een meerderheid een migratie achtergrond heeft - vraagt naar een grotere politieaanwezigheid. Want zij zijn het eerste slachtoffer van de groeiende anarchie in deze gebieden. Maar de overheid heeft deze stadsdelen eigenlijk lang geleden opgegeven. Dat betekent het falen van de overheid in de uitvoering van haar eerste en belangrijkste taak, de bescherming van haar bevolking. Niet alleen de oorspronkelijk Franse bevolking maar ook het overgrote deel van de inwoners van deze probleemwijken die vaak, alhoewel veelal van Franse nationaliteit, hoofdzakelijk eerste, tweede, en derde generatie migranten zijn, en die er de criminaliteit en de tirannie van een kleine minderheid ondergaan.
Een thema waar noch de politiek noch de Franse pers oren naar heeft.
Opiniemakers
Want, zoals geargumenteerd door de TV keten France 2: “Wij propageren een imago van Franrijk zoals het zou moeten zijn”. Hun definitie van een pluralistische democratie. Of een nieuw totalitarisme. Lenin, Stalin, Hitler, Mao, Castro, Pot, zij zouden het niet beter kunnen verwoorden. Zoals een Nederlandse Jood na de tweede wereldoorlog zei: een nieuw totalitarisme zal ontstaan uit de huidige beweging die antifascistisch heet te zijn. Een van de eerder zeldzame zenders waar deze thema’s aan bod komen en waar geargumenteerd wordt, ook tussen rechts en links, is CNews. Een schoolvoorbeeld is hun programma van 19 tot 20 uur op de eerste 4 dagen van de week. Daar wordt elke discussie ingeleid door de voorstelling van een dossier met de feiten. Men lijkt ondertussen vergeten te zijn dat zulks de voornaamste taak van de media is. Over CNews zei onlangs de in mei 2022 benoemde minister van onderwijs, Pap Ndiaye, die na 14 maanden dienst de laan werd uitgestuurd, dat die zender met alle middelen dient bestreden te worden.
De overheid en de meeste media zijn bang om te zeggen wat men beleeft. De inspanningen van de overheid concentreren zich op haar imago en op communicatie. Over inhoud wordt zelden, en dan nog gebrekkig, gecommuniceerd. Er lijkt dus aan de universiteiten nog plaats voor meer leerstoelen politieke marketing en communicatie. Ook voor de media ligt nog een terrein braak om opgevuld te worden met nog meer opiniërende journalisten.
Schrik, masochisme en zelfhaat
Dit alles voedt de ongerustheid over de toekomst van onze Westerse democratieën. Een groeiende verspreiding van afschuw (“detestation”) voor blanken en blanke zelfhaat. Friedrich Nietzsche zei in zijn boek “Morgenröt(h)e” (1881, rubriek 79) dat zelfhaters gevaarlijk zijn. En dat we ze dus beter wat zelfliefde bijbrengen. Want hoe kunnen we verwachten dat anderen ons liefhebben wanneer we onszelf haten. De tweede president van de Verenigde Staten, John Adams, zei dat democratieën nooit verslagen werden maar verdwenen door zelfmoord.
Onderwerpen waarover onder meer volgende auteurs voor inhoud hebben gezorgd. Pascal Bruckner, “Le Sanglot de l’Homme Blanc: Tiers-Monde, culpabilité, haine de soi » (1983) en “La Tyrannie de la pénitence : Essai sur le masochisme Occidental » (2006), Eric Zemmour « Le Suicide Français » (2004), Hamed Abdel-Samad, « Der Untergang der islamischen Welt” (2010), Douglas Murray, “The Strange Death of Europe: Immigration, Idendity, Islam” (2017), en Luiz Sérgio Solimeo, « The Islam and the suicide of the West: the origin, doctrine and goal of Islam” (2018), een boek dat besproken wordt in Dwarsliggers.eu van 9-9-2023. Zie ook de bespreking van twee boeken van de hand van witte pater Serge Desouter die 4 jaar woonde in een moslimgemeenschap in Niger (in Dwarsliggers.eu van 5-8-2020 en 21-10-2022).
Dr. Frank Boll
