Het artikel op Doorbraak met als titel “Demir verslikt zich in boetes” zorgde voor heel wat bedenkingen (een beschaafd woord voor verwensingen).

Lezer CWD van de Dwarsliggers publicaties die we kennen als een zeer bezadigd man kroop in zijn pen als burger die het licht aan het einde van de belastingstunnel niet meer ziet. 

Zijn reactie:

Een echte schande, pure dictatuur...200.000 euro boete als je je eigen eigendom niet renoveert?

En wat als ik, als eigenaar, andere prioriteiten heb, zoals kinderen die aansluitend na de humaniora verder studeren, en dus wiens kot ik chronologisch eerst moet betalen?

Immers, wat aan hun studies en koten wordt uitgegeven is weg, foetsie. Als ik andere uitgaven wil doen, zoals renovaties aan een ouderlijke woning om die mogelijk later aan één van de kinderen door te geven, dan moeten die centen voor renovatie ook eerst opnieuw netto worden verdiend, van de eerste tot de laatste cent.

Inderdaad, men kan in de echte wereld een euro maar één keer uitgeven per keer, en bovendien pas als die is er is. In de politiek kan men veel geld tegelijk uitgeven, zelfs als men het niet heeft.

Maar die mensen leven in een steeds virtuelere wereld en leven en lenen op mijn kosten. (Straks gaat er nog eentje aan chat GPT vragen hoe het overheidstekort moet opgelost worden).   

Bovendien moet ik als een goede huisvader alle uitgaven dekken -voor een gezin van vijf- met een bescheiden netto-inkomen van een paar duizend euro, terwijl het bruto (waar ik zélf niets aan heb) nét teveel is om ook maar op één cent studiebeurs of renovatiepremie te kunnen rekenen.

Ik heb drie kinderen: twee medici afgestudeerd en één nog bezig, met intussen al 15 manjaar aan uitgaven voor “studenten-op-kot”, volledig betaald met een bescheiden bediendenloon.

En dit à rato van 15.000 euro per studenten-manjaar (ttz. een onderschatting van “kind en gezin”, of wie ook alweer die studie destijds heeft gemaakt...). Even verder rekenend op die basis: is dat niet 225.000 euro die ik tot nu toe aan netto-spaargeld heb besteed, enkel om de unief van mijn kinderen te betalen?

En men wil mij dan gaan beboeten met een bedrag van diezelfde grootte-orde, omdat ik niet eerst de ouderlijke woning heb gerenoveerd? Is ons politieke bestel volkomen krankzinnig geworden?

Met welk recht, en vooral met welke onmetelijke arrogantie moeit de overheid zich vandaag met het bepalen van mijn strikt-privé prioriteiten in mijn strikt-privé uitgaven van mijn huishouding?

Politici met de relevante bevoegdheden hebben de verdomde plicht om te vechten tegen zulke aberraties. En niet een beetje, maar hard.

Of dat nu Europese, Belgische, Vlaamse, Provinciale, of Gemeentelijke verplichtingen zijn, dat kan mij geen barst schelen. Al die overheden dienen immers hun factuur in bij mij, zonder enig overleg met mij als burger, en zonder met elkaars sinterklaas- en boodschappen-lijstjes rekening te houden.

De ‘politiek’ is elk gevoel voor de dagelijkse financiële realiteit van de “gewone” mensen totaal verloren. Is er trouwens niemand die nagaat of dit soort verplichtingen niet in strijd is met het elementaire eigendomsrecht of zelfs de fundamentele rechten van de mens, zoals recht op wonen of dergelijke?

Ik ben zelf geen jurist voor een antwoord daarop, maar wél ingenieur, met de onhebbelijke neiging om af en toe te rekenen: hoe kan ik een huis doorgeven aan één van mijn kinderen als ik er eerst zo’n 200.000 euro boete moet op betalen omdat het nog niet “gerenoveerd” is?

Dan moet ik dat huis dus eerst verkopen om die boete te betalen, maar dat was echt niet mijn plan. Of is het gewoon allemaal een truukje van de overheid om te onteigenen zonder compensatie en bovendien ook nog eens het grootste deel van de opbrengst van de verkoop in de eigen bodemloze zak te steken?

Is er -behalve het gebruik van vuurwapens of geweld- eigenlijk nog een verschil tussen de huidige overheden en de lui die destijds in de Far West postkoetsen overvielen?

Waar blijft men bovendien steeds maar méér eco-fascistische nonsens opleggen? Als dat het Sovjet-Europa is waarnaar we evolueren, dan hoeft het niet meer voor mij.

Maffieuze overheidspraktijken moeten zo snel mogelijk en in alle openheid op tafel worden gelegd, op TV, bij Schols of wie ook, en vooral in het Parlement. Niet om politici te horen vertellen “dat we dat allemaal moeten van Europa”, maar om uit te leggen hoe men de bevolking gaat beschermen tegen dit soort aberrante imbeciliteiten.

Steeds bereid met politici hierover van gedachten te wisselen. Gedachten van iemand met andere prioriteiten dan Chinese zonnepanelen kopen. Na het verwerven van een eigen huis en het betalen van de opvoeding en de studies van drie kinderen, wordt de volgende uitdaging immers “een beetje reserve aan te leggen voor een reëel pensioen”, omdat de “officiële” variante daarvan straks wellicht nog enkel in virtuele zilverfondsen te vinden zal zijn.

En dan vragen politici zich af: “waar zijn we de voeling met de kiezer kwijtgeraakt”?
Ik wil écht wel even die voeling meegeven aan de politicus die zich die vraag stelt.

Hebben ze ook nog slimme vragen? 

Uitkijkend naar een hoopgevende reactie,
CWD.