Het stikstofdossier verstikt de Vlaamse regering

Het stikstofdossier is een partijpolitieke twistappel geworden. Het klaarblijkelijk gebrek aan kennis speelt hierbij een belangrijke rol.

We hebben de huidige situatie aan onszelf te danken, Belgie en Nederland zijn in de EU de enige met een gecreëerd stikstofprobleem, net omdat in deze materie onbekwame politici de met subsidies betaalde milieu organisties en Natuurpunt gevolgd zijn in hun idee om stikstof als referentie te nemen zonder enig besef van de gevolgen die uiteindelijk in de miljarden zullen lopen. Opnieuw te betalen door de belasingbetaler.

Fundamenteel gaat het over de breuklijn tussen de stad en het platteland, reeds gekend van in de middeleuwen, waar de stad wars van enige gegronde kennis haar wil  oplegt aan het platteland.

Na het CO2-alarmisme nu ook nog een Stikstof-hype?

Enkele uittreksels:

Naast klimaat is er in het milieu een analoog probleem gecreëerd met stikstof als exponent, opnieuw grotendeels geschraagd op perceptie. Daarbij worden twee totaal verschillende zogeheten afvalproducten, stikstofoxiden en ammoniak, op één hoop gegooid. Het gevolg is een totaal foute aanpak.

De stikstofoxiden zijn afkomstig van verbranding met lucht op hoge temperatuur. Dit zijn stabiele chemische verbindingen, en, in kleine concentraties, soms giftig. Ze leven lang, zijn overal aanwezig en zijn grensoverschrijdend. Voor ons land komt ongeveer de helft ervan uit de buurlanden.

Ammoniak (NH3) daarentegen vertoont het tegenbeeld. NH3 is in grote mate afkomstig van bacteriële vergisting bij planteneters en een meststof die de plantengroei activeert. Daardoor sluit de natuurlijke kringloopwerking zich. Dat lijkt op het eerste gezicht perfect.

De uitstoot is seizoensgebonden en lokaal. De zware molecule reageert ook op waterdamp uit de lucht en slaat snel neer. Zij is dan ook kortlevend en draagt niet ver. Toch wordt deze molecule bestempeld als de grote boosdoener. Maar de natuur optimaliseert zichzelf. We kennen dat als survival of the fittest. Maar bij ons wordt deze natuurwet door EU- wetgeving tegengewerkt en krijgt ammoniak de ban. Het is ‘denken in modellen’ dat de besluitvorming beheerst en niet de metingen op het terrein.

Een potentieel dramatisch effect voor de mensheid door de verplichte reductie van NH3, is het verminderen van het groeipotentieel van planten.

De voedselvoorziening in de wereld komt door de stijgende vraag in het gedrang, terwijl de kosten explosief stijgen .

De Lage Landen zijn door klimatologische omstandigheden uitstekend geschikt voor vleesproductie. Tegelijk worden afvalstromen uit de geïmporteerde humane voedselstromen gevaloriseerd. De dieren produceren mest dat nuttig is voor de natuurlijke kringlopen en tegelijk een potentieel voor de productie van bio-energie. Door de Natura 2000- regeling ontstaat een overmaat aan NH3 dat geneutraliseerd moet worden. Dat resulteert in een onrendabele landbouw, wellicht tot vreugde van de groene lobby die de landbouw weg wil en de maatregelen, aangepast aan de landbouwbehoeften, afwijst.

Anderzijds is er wereldwijd een exploderende vraag naar(kunst)meststoffen (deze worden geproduceerd met o.a. aardgas) waarvan het gebruik eveneens in de EU- wetgeving aan banden gelegd wordt. Men neemt de afnemende productie er bovenop, waarbij onze productiecentra uitgeteld worden en de zelfredzaamheid opnieuw een knauw krijgt.

De EU wetgeving verkiest blijkbaar planten boven het welzijn van haar burgers.

Het is een terechte vraag of AMMONIAK NH3 niet anders moet bekeken worden dan stikstofoxiden NOx en dat bijgevolg de landbouwers niet zo hard moeten aangepakt worden?. Is door de politici al nagedacht hoe ze als  wetgever zich voor de rechter via de niet eens gemeten waarden kan verantwoorden  voor een te sluiten? Bedrijf A omwille van beschermd gebied A en te sluiten bedrijf B omwille van beschermd gebied B waarbij de gevoeligheid  van gebied A t.o.v. gebied B totaal anders is wegens andere invloeden zoals vocht, droogte, grondsamenstelling  enz... 

Trouwens waarom een norm die duizendmaal strenger is dan de norm in Duitsland en andere EU-lidstaten?

 

Een verdiende verdediging van het kapitalisme

Gastauteur Frank Boll

Als lezer van de FT sinds de jaren tachtig heb ik de indruk dat haar verdediging van het kapitalisme is verzwakt.  Het was daarom bemoedigend dat Martin Wolf niet alleen de democratie, maar ook het vrijemarktkapitalisme verdedigde (Life & Arts, 21 januari).

Hij legt terecht twee belangrijke pijnpunten bloot die het systeem hebben verzwakt: (a) het aandeel van de financiële sector in het bruto binnenlands product dat veel groter is geworden dan zijn bijdrage, en (b) de toenemende monopolisering in veel sectoren. Deze tekortkomingen moeten worden aangepakt. De plutocratie moet aan banden worden gelegd. Dat zou de inkomensverdeling aanzienlijk minder ongelijk maken en de argumenten voor meer vermogensbelasting, zoals de auteur voorstelt, verzwakken.

Maar er is nog een derde belangrijke pijnfactor: de groei van een groot aantal speciale regelingen die door regeringen aan myriaden belangengroepen worden toegekend. Dat leidde tot een degeneratie van het economisch systeem. Of een inbreuk op het gelijke speelveld. De onjuiste politieke redenering hier is vaak geweest dat een privilege voor sommigen (zeg werknemers) het verlenen van privileges aan anderen (zeg werkgevers) rechtvaardigt, terwijl het in werkelijkheid om twee negatieve-somspellen gaat.

Wolf schetst een lijst van voorstellen om de werking van het systeem te verbeteren. Juist. Maar daar zouden een aantal cruciale voorstellen aan moeten worden toegevoegd, zoals het arbeidsethos, de cultuur van vrije wil en eigen verantwoordelijkheid, het spaarethos en de daarmee samenhangende wijsheid om in de regel uitgaven te beperken tot de inkomsten. Met deze vereisten moet ook rekening worden gehouden in elk goed ontworpen welvaartssysteem. Want tegenover rechten moeten plichten staan. 

De tafel werd gedekt door het kapitalisme. Men dient er derhalve voor te zorgen dat het niet de antikapitalisten zijn die beslissen wie aan die tafel wordt uitgenodigd.

Frank Boll

Deze brief werd in het Engels gepubliceerd in de Financial Times van 27-1-2023

 

De Val van Gent 

Uittreksels uit een brief van een ontevreden Gentenaar.

Als 55-jarige woon ik al een eeuwigheid in Gent en was ik fier om Gentenaar genoemd te worden. Mijn liefde voor de stad was groot en geen haar op mijn hoofd dacht eraan die ooit te verlaten. Een gezonde mix tussen historiek, kunst, cultuur, Gentse handelaars en hedendaagse accenten maakten het gezellig en aangenaam om wonen.

De verkiezingen van 2018 betekenden een ommezwaai van 180°. De Gentse bevolking is in het verleden nog nooit zo verdeeld geweest en dat heeft alles te maken met het nieuwe bestuur dat zich sinds de vorige verkiezingen op de Botermarkt heeft geïnstalleerd. (…) Na lang debatteren en postenverdeling is Matthias De Clercq officieel burgemeester geworden. Een buitenstaander denkt dan dat gerechtigheid is geschied, maar het is duidelijk dat de meeste genomen beslissingen donkergroen gekleurd zijn. Het college van burgemeester en schepenen is samengesteld uit Open Vld (3), Groen (4)/sp.a (3) en CD&V (1).

De échte burgemeester is echter Filip Watteeuw van Groen. Een onverbiddelijke schepen die een plan heeft en daar nooit van afwijkt. Die plannen zijn geïnspireerd door een pseudo-ideale maatschappij waar iedereen zich vrolijk met de fiets door de stad verplaatst. Er wordt geen rekening gehouden met ouderen, andersvaliden of met mensen die helemaal niet graag fietsen. Wijken zijn door de ‘knips’ afgesloten van elkaar waardoor je soms bij wijze van spreken 5km moet omrijden om 100 meter te overbruggen. (…)

Wat Groen niet beseft is dat er een verschil is tussen het voeren van een aanmoedigingsbeleid om het gebruik van de fiets te stimuleren en een anti-autobeleid. De autobestuurder is verworden tot de nieuwe roker. Alle middelen zijn goed om hem te bannen: de hoogste parkeertarieven van het land, wegnemen van essentiële parkeerplekken (meer dan 1000 en er komen er nog zo’n 1000-tal aan de beurt); parkeerplekken vervangen door een paar bomen zelfs al is er 100m verder een volwaardig park;

LEZ-valstrikken: niet LEZ-straten monden uit in een LEZ-zone en aangezien het eenrichtingsstraten betreft, kan je niet anders dan de LEZ-zone binnenrijden met de daarbij horende boete van €150 ; er bestaan zo’n 9 LEZ-hinderlagen. (…)

Door de Coronacrisis is Gent ook een pak inkomsten mislopen. Nu blijkt dat het mobiliteitsbedrijf per week € 410.000 en de parkeergarages € 135.000 minder inkomsten hadden. Onze schepen van mobiliteit, Filip Watteeuw, schat dat er in 1 maand tijd 1.96 miljoen euro minder is binnen gekomen. Let wel: de LEZ-zone zou jaarlijks € 6.000.000 in kas brengen! Dit valt niet te rijmen, maar illustreert weer het anti-autobeleid dat gevoerd wordt.

Gent had ooit een mooie mix van winkelketens en typische Gentse zelfstandigen die al een eeuwigheid (meestal van generatie op generatie) een zaak hadden in het centrum. De ene na de andere heeft de boeken neergelegd of is weggetrokken uit Gent. In sommige randgemeenten zoals Lochristi of Sint-Martens-Latem is er eveneens een grote diversiteit aan winkels (en dat breidt alsmaar meer uit). Het verschil met Gent is dat men daar op een eenvoudige manier wel met de wagen geraakt en dat parkeren bovendien gratis is. Dat doen ze dan ook meer en meer. Logisch toch als je de stad wordt uitgejaagd (pek en veren ontbreken nog).

Om een stad te besturen, moet je die stad kennen, er opgegroeid zijn. Als je als politicus naar een nieuwe, onbekende stad verhuist, moet je niet de pretentie hebben om alles aan te pakken zoals je dat zelf denkt. Je moet het DNA van die stad kennen en je daarmee kunnen vereenzelvigen. Dat is in Gent geenszins het geval geweest.