Deel 3: Voor een realistische toekomst zonder oogkleppen

door Pjotr

Geboren na de oorlog

Mijn verhaal is dat van vele West-Europeanen: geboren op het einde van een desastreuze wereldoorlog. Grootgebracht in het landelijke Vlaanderen, door mensen die hard werkten om ‘vooruit te geraken’. Terwijl aanvankelijk allerlei materiële zorgen en gezondheidsproblemen ook de plannen van mijn familie doorkruisten, kreeg mijn generatie steeds meer mogelijkheden. Naarmate de industrialisering zich doorzette, werd het leven gemakkelijker. Welvaart werd ons deel: een geschenk van de vorige generaties.

We kregen veel mogelijkheden om ons te ontwikkelen en om de wereld te zien. Het zijn interessante tijden waarin niet alleen veel gebeurt rondom ons, maar nog veel meer onopgemerkt blijft in die wijde wereld waarvan we al te lichtzinnig denken die te begrijpen. Daarom deze bijdrage met enkele persoonlijke gedachten. Een uitnodiging om zélf ook tot conclusies te komen.

Eén aardbol, geen tijdgenoten

Mensen hebben maar één leven en het is vanuit deze onbeduidende tijdsduur dat we naar de wereld kijken. Wie de wereld wil begrijpen moet een heel andere houding aannemen: beseffen dat een leven van nog geen honderd jaar niets voorstelt en vooral dat de aardse bevolking cultuur-historisch én materieel NIET allemaal in hetzelfde tijdskader leeft.

Wie vandaag ‘Gelijkheid’ predikt negeert niet alleen de natuurlijke diversiteit maar ook het verschillend menselijk perspectief waardoor ‘Verscheidenheid’ en niet ‘Gelijkheid’ de regel is. We zijn allemaal anders en die diversiteit is een rijkdom.

Beschavingen omvatten zeer lange periodes. Hoogtepunten wisselen af met verval. Oorlog en vrede, natuurlijke (mensvriendelijke) warme periodes en glaciale tijden waarin slechts de sterksten kunnen overleven, volgen mekaar op zonder dat de mens daar iets kan aan doen.

Toch kunnen we het niet laten om gemeenschappen te vergelijken (en dezelfde normen te eisen) al is hun situatie – het evolutionaire tijdperk -  helemaal anders.

Als we het leven in oorlogsgebieden willen vergelijken, dan moeten we dat doen met onze maatschappij in de periode dat ook hier een oorlog land en volk verscheurde en niet de oorlog van ginder (waar we af en toe soldaten naartoe sturen) terwijl hier, op hetzelfde moment  de Sinksenfoor volloopt en op het ‘Tomorrowland’ festival hele horden uitgelaten fans uit de bol uitgaan.

Ter illustratie enkele voorbeelden voor mijn stelling:

Onlangs kreeg ik een boek van een goede vriend. Hij vond dat ik dit eerst zou moeten lezen vooraleer te schrijven over China. “Het Hemels Mandaat” werd geschreven door Barend ter Haar, en uitgegeven in 2002. Het gaat over de geschiedenis van het Chinese Keizerrijk. Aanbevolen lectuur, maar voor deze denkoefening wil ik alleen verwijzen naar de inhoudstafel. Die beslaat zeven bladzijden en gaat over een historische periode vanaf 1045 vóór Christus tot in 2002.

China heeft een lange hobbelige weg afgelegd zoals ook Europa een lange spirituele en culturele geschiedenis heeft, inclusief de blijkbaar onvermijdelijke oorlogen. Wie objectief is, zal voor élk land of regio wel positieve én negatieve periodes ontdekken. Oordelen over de ‘foute’ periodes zonder inzicht in deze evolutie, is lichtzinnig. Net zoals het verkeerd is om aan één beschaving een morele superioriteit toe te kennen.   

Wie heeft vakkundig de hoge vlucht van de Azteekse beschaving gestopt? Jawel, Spaanse veroveraars.

En wat te denken over landen die nauwelijks historische wortels hebben? Noord-Amerika, Canada en de Verenigde Staten, hebben hun wortels (de oorspronkelijke bevolking) geliquideerd. Ze moeten het doen met een geïmporteerde cultuur van hoofdzakelijk Europese migranten:  avonturiers en mensen die geen toekomst meer zagen in het verpauperde Europa. Europese migranten dus en wie durft te beweren dat ze de laatste waren?

We zouden toch enkele conclusies kunnen trekken uit die onvermijdelijke natuurlijke diversiteit. Eén daarvan zou moeten zijn dat in zaken van oorlog en vrede elk land/regio het recht heeft om de oorlogen te voeren die deel uitmaken van hun maatschappelijke evolutie.

Als u het mij vraagt, is elke buitenlandse gewapende deelname aan een intern conflict gedoemd om te mislukken. Daar zijn intussen al voldoende voorbeelden van. Zowel onze (vermeende) morele superioriteit als onze overgebleven ‘naastenliefde’ zijn géén voldoende reden om ons te mengen in deze conflicten. Telkens we dat wel deden, werden deze conflicten desastreuzer voor de lokale bevolking en de uitkomst was meestal totale chaos.

Wat is het resultaat van de buitenlandse inmenging in het aanvankelijk interne conflict in Syrië? Dat een deel van de bevolking in opstand komt tegen een dictator om het vervolgens nog véél moeilijker te hebben was zeker niet hún bedoeling. Idem dito voor Libië.

Overigens ben ik eveneens van mening dat die afgrendeling ook nodig is om een ‘braindrain’ te voorkomen. Verder komen we hierop terug.

Wanneer een ideologie de maatstaf wordt

 

Gelijkheid is zowat dé mantra geworden van de huidige Europese generatie. Ze vergelijken hoe goed WIJ het hier hebben met ZIJ het elders zo slecht hebben en voelen zich daar schuldig bij.

Wat sommigen weigeren te erkennen is dat de fouten ook tijdsgebonden zijn. Dat telt niet enkel voor de ‘oorlogsjaren’ maar ook voor de ‘uitbuitingsjaren’. Uitbuiting is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Ze neemt verschillen vormen aan, maar het is steeds de sterkste die bepaalt wat goed is en wat niet kan.

Na de dekolonisatie werden voor ettelijke miljarden steun verleend aan de nieuwe staten. Het resultaat daarvan is bedroevend. Het heeft maar weinig opgebracht en al evenmin de ongelijkheid verkleind. Blijkbaar wil men nu een andere weg opgaan om meer gelijkheid te bekomen: de rijke landen verarmen is nu het streefdoel. Hoewel er met de doelstelling niets mis is, koos men voor een puur ideologische indoctrinatie en misleiding.

Hoogmoed. Wanneer we het hebben over de klimaatproblematiek, is de eerste vraag waarom slechts éénenkele ideologisch geïnspireerde oplossing wordt weerhouden? Voor alle duidelijkheid: ik ben géén klimaatscepticus, want de opwarming van de aarde is meetbaar, maar ik ben wél een CO2-scepticus. Over de argumenten schreven we reeds meerdere bijdragen. Eén bedenking wil ik hier wel voorleggen aan onze lezers. Kan u zich inbeelden welke gigantische hoeveelheid (zonne)energie er nodig is om onze planeet die voor 70 % uit water bestaat (oceanen met een gemiddelde diepte van 3.926 m) noodzakelijk is om met 1°C op te warmen? Dit om duidelijk te maken dat in de natuur alles zo enorm is dat het alleen maar langzaam (maar zeker) kan gaan. Tenzij er iets ontploft in onze aardkern, waar we helaas nog heel weinig over weten. Wie denkt dat we (zowat één miljard van de 7,5 miljard mensen) met het bannen van de 2 gigaton menselijke CO2-uitstoot (tegenover de meer dan 200 gigaton CO2 die de oceanen uitstoten) daar ook maar iets zullen aan veranderen, is ideologisch verdwaasd en totaal ongeloofwaardig. De nefaste rol van de traditionele media in deze verdwazing is onmiskenbaar.

Het gebrek aan kennis van de politici maakt de weg vrij voor een ondemocratisch  beleid dat gestuurd wordt vanuit cenakels waar de bevolking geen vat op heeft. Onze correspondentie over de klimaat- en energieproblematiek met een Vlaamse partijvoorzitter illustreerde niet alleen zijn onwetendheid maar tegelijk ook zijn minachting voor mensen die het niet met zijn ideologie eens zijn. 

De arrogantie van sommige (vooral jongere academici) was onder meer te horen op de radio waar een ‘Groen-geïnspireerde’ academicus het bestond om volgende uitspraak te doen waarvan de teneur was dat ‘de klimaatontkenners meestal blanke ouderen en vooral ingenieurs, zijn die gelukkig snel zullen verdwijnen’.

De COVID19-pandemie heeft ons eveneens geleerd dat een beleid voeren zonder rekening te houden met de ongelijke vatbaarheid en gevolgen van de bevolking voor het SARS-CoV-2 virus, medeoorzaak was van talrijke doden in de groep van kwetsbaren (vooral ouderen). De solidariteit mocht dan wel heel warm aanvoelen, het ware veel efficiënter geweest hadden de kwetsbaren niet afhankelijk geweest van anderen, maar zichzelf effectief konden beschermen met FFP2-maskers en een warme begeleiding.

Eén wereldregering?

Het klinkt steeds luider: de problemen overstijgen de natiestaten en dus moet het politiek beleid gestuurd worden door een ‘wereldregering’. Samen met de mantra over ‘Gelijkheid’ wil men dus de grote maatschappelijke problemen mondiaal aanpakken.

Hiermee gaat men flagrant voorbij aan wat ik hiervoor beschreef: de tijdsgebonden ‘Ongelijkheid’ en de ondemocratische ideologische indoctrinatie zonder dewelke zo’n project onmogelijk kan slagen. Er is ook géén gemeenschappelijk fundament (beschaving) waarop we die regering kunnen bouwen.

Ik heb daarom de indruk dat dit vooral een economisch project is dat de multinationals moeten toelaten om ongehinderd overal zaken te doen zonder dat lokale politici al te veel in de weg lopen. Dat is Kapitalisme met een hoofdletter. Dat ze daarbij inspelen op maatschappelijke problemen en deze schaamteloos uitbuiten om hun grote ‘Reset’ door te drukken heeft alvast aangetoond dat de weerbaarheid van een democratisch systeem niet opgewassen is tegen het grootkapitaal.

De volksdemocratie zoals wij die kennen staat op springen. In de plaats daarvan wil men internationale of supranationale organisaties die als een onvervalste nomenclatura uitvoering zullen geven aan de richtlijnen van deze nieuwe VN-Regering. De indoctrinatie omvat ook het aanstellen van activistische rechters die er moeten voor zorgen dat elke juridische tegenstand wordt opgekuist en aanvankelijk ‘onschuldige’ ‘politieke’ akkoorden zoals het Marrakesh-akkoord ook daadwerkelijk kunnen afgedwongen worden. De EU is al aardig op weg …

Het Europa van Angela Merkel en Emmanuel Macron

Naarmate de EU aan macht wint zal de hoogmoed nog toenemen. Ik herinner mij een bezoek aan het Europese parlement in Brussel. In de vergaderzaal waren er drie Vlaamse politici aanwezig om ons uitleggen te geven over hun werk. Wat mij opviel was de ijdeltuiterij van een CD&V-parlementslid dat al jarenlang zetelt en stel u voor aan de basis lag van een Europese wet. Hij verklaarde het belang ervan als volgt uit: in Vlaanderen maakt men wetten voor zes miljoen mensen. Mijn wet geldt voor meer dan vijfhonderd miljoen! Waarbij hij blijkbaar niet besefte dat het om een banale regeling inzake mobilitiet ging; regelneverij van de beste soort!

In het interview met Jan Werts over de EU wees hij op het belang van de hoofdacteurs: Angela Merkel en Emmanuel Macron.

Sinds 2005 is Angela Merkel  bondskanselier van Duitsland en meteen de machtigste politicus van de EU. In haar ‘regeerperiode’ deed ze veel goede zaken, maar voor wie toch objectief kan blijven, heeft ze in drie (ook voor Europa) cruciale dossiers gefaald:

1. De manier waarop de Duitse banken geld verdiend hebben aan het Griekse drama is zeker geen voorbeeldig ‘christelijk’ beleid geweest.
2. Dat ze volgens onze overleden specialist GDB, een briljante doctoraatsthesis in de fysica schreef, heeft haar blijkbaar niet gehinderd om de kerncentrales in Duitsland, om puur politieke redenen (zonder technische argumenten) te sluiten. Nu officiële instanties grote vragen stellen bij dit besluit en Duitsland kampt met hoge energieprijzen en de bevoorradingszekerheid in gevaar komt, vreest men dat de industriële basis zal krimpen. Haar energiebeleid toont alvast aan dat ze niet afkering was van politiek opportunisme. Door het sluiten van de kerncentrales is Duitsland en de rest van de EU nog afhankelijker geworden van het Russische gas en dat is voor een gewezen Oost-Duitse toch wel verwonderlijk.
3. Angela Merkels uitspraak in 2015 “Wir schaffen das” over de migratiegolf zal nog lang doorklinken én zorgen voor controverse. Nochtans had deze uitspraak gekund, mocht ze het duidelijk beperkt hebben tot ‘vluchtelingen’ (wat ze wellicht wel bedoelde). In elk geval toen zowel economische migranten als echte vluchtelingen haar land overspoelden, was het te laat om de kraan nog dicht te draaien. De activistische media wreven zich in de handen, want met haar uitspraak konden ze elke tegenstand catalogeren als egoïstisch en dus verwerpelijk. Dé politiek-correcte visie op zijn best.

In Frankrijk botst Macron op de gele hesjes en op steeds meer tegenstand tegen zijn dictatoriale maatregelen die het sociale en economische leven van de Fransen bemoeilijken.

Is het niet bizar dat ze allebei alléén nog op Europees niveau strálen? Wat een verschil met Xi Jinping!

Waarom China belangrijk is

Wie de internationale politiek volgt via de VRT krijgt hoofdzakelijk negatief nieuws over China te horen. Recent nog werd op Canvas een documentaire getoond met als titel “De wereld van Xi Jinping”. Vele kijkers zullen net als ik deze uitzending interessant gevonden hebben. Tot iemand mij deze vraag stelde: Waarom wordt er in deze documentaire géén enkele expat aan het woord gelaten? Inderdaad, ook Vlaanderen telt heel wat expats die al een lange tijd wonen en werken in China en in tegenstelling met de opgevoerde ‘rode pluche’ experts wél de Chinese taal machtig zijn en ze daardoor ook zélf kennis hebben van wat er echt leeft in China.

Toen ik hem vroeg hoe hij die uitzending begrepen had kreeg ik dit antwoord (uittreksel): De Canvas uitzending "De wereld volgens Xi Jinping"  vond ik bijzonder interessant. Ik heb daar werkelijk veel van bijgeleerd. Niet over China maar wel over westerse propagandatechnieken. Voor wie  Edward Bernays boek  “Propaganda”  (1928) gelezen heeft, was het niet zo moeilijk om die technieken te herkennen. Edward Bernays schreef in zijn autobiografie uit 1965 dat Joseph Goebbels (Chef des nationalsozialistischen Ministeriums für öffentliche Aufklärung und Propaganda) zijn boeken gretig las, liet vertalen en als handboek voor zijn ministerie gebruikte.

De Standaard publiceerde (25/08) een artikel over China, “China, waar bedrijven hun winst wegschenken”. Het artikel eindigt met ‘Meedoen met president Xi is niet onzelfzuchtig, maar juist goed voor het eigenbelang. Niet communistisch dus, maar kapitalistisch.’

Ook op dit artikel had onze ‘expat’ een verhelderend antwoord dat ik u niet wil onthouden vermits de eenzijdigheid van de politiek correcte VRT en hun vijandbeelden stilaan gênant worden voor elke weldenkende Vlaming.

Een uittreksel uit zijn reactie: Niet echt “wegschenken”.  Er is wel een bedrijfspolitiek van sociale verantwoordelijkheid.  En die gaat heel ver en bestaat al decennia lang. Die is gebaseerd op de Chinese cultuur. Ingebakken, niet opgelegd van boven uit.  Dat is een traditie, ouder dan het Communisme. Da’s iets wat wij ons met onze westerse denkbeelden maar moeilijk kunnen voorstellen.

Daar moet iets achter zitten, denken wij westerlingen dan. DS zegt dat het de dwang van Xi Jinping is. Ze konden er niet verder naast zitten.

Het hele systeem van de buurtcomités inclusief lonen van de buurtwerkers en de ontwikkeling van de app die de buurtwerkers gebruiken is volledig gefinancierd door giften van bedrijven.

De Chinese bedrijfscultuur is meer dan een klein beetje verschillend van de Westerse. Veel (bijna alle) ondernemers komen uit zeer bescheiden families. Zij weten wat armoede is.

Chinese ondernemers zijn geen jochies met een Harvard diploma. Zij staan met hun twee voeten in de maatschappij. Heel veel bedrijfseigenaars zijn piepjong. Hun bedrijf mag dan wel van hun zijn, hun familie komt nog altijd op de eerste plaats. De meeste kleine en middelgrote bedrijven zijn opgestart met het spaargeld van nonkels en tantes. (…) Die welgemeende zorg voor elkaar, het onbaatzuchtig helpen van anderen, dat zit in elke Chinees. Guanxi is iets wat zijn wortels heeft in het Confucianisme. Dat zit niet enkel in elke Chinees, in elke bedrijfseigenaar, maar ook in álle politici ! En dát, onbaatzuchtige politici, dat is iets wat voor Westerlingen totaal onvoorstelbaar is.  

Ik kan mij inbeelden dat voor sommige lezers de confrontatie met deze reactie ontnuchterend werkt. Dat hoop ik toch want van onze lezers verwachten we dat ze zelf nadenken en zich zo breed mogelijk informeren.

Daarom zal ik pas zelf over China schrijven wanneer ik het boek over China gelezen heb.  

Afghanistan

Afghanistan is één van de vele crisisgebieden waar het Westen onder leiding van de USA gewapenderhand zijn tussengekomen. Denk maar aan onder meer Vietnam Korea, Libië Syrië, Libanon, … 

In Le Vif verklaarde onlangs Michel Lastschenko, gewezen Belgisch ambassadeur in Afghanistan: "Une défaite due à notre arrogance”

A qui imputer le revers cinglant infligé aux Occidentaux? C'est une défaite due à notre impréparation, à notre arrogance à penser que le monde va tourner comme nous le voulons. Arrêtons les enfantillages en pointant la faute sur l'un ou l'autre.

De oorzaken van al deze mislukkingen zijn gekend, en toch blijven we maar het onmogelijke proberen.  Daarom ben ik zo vermetel om de Amerikaanse president een dwars advies te geven:

Aanvaard uw verlies, ga naar huis en stopt met al die dreigementen en oorlogen. U kunt het nooit halen, laat staan er eer mee behalen.

 

Wat ikzelf onderweg geleerd heb?

We hebben nood aan (individuele) bescheidenheid en (collectief) realisme. Onze Westerse visie is al te zeer beperkt in tijd en ruimte. Zoals het in onze Dwarsliggers filosofie staat:  

We delen een passie: gebeten om te weten, vanuit het besef dat we weinig weten en zelfs niet durven hopen het ooit allemaal te weten, laat staan het te kunnen begrijpen.

Tot slot wil ik een oproep doen om samen op te komen tegen de morele en intellectuele oppervlakkigheid van al wie verantwoordelijkheid draagt.

We hebben nood aan media zonder politie-correcte oogkleppen en aan een hoogstaande elite in plaats van ‘Vooraanstaande lichtgewichten’.