Deze bijdrage had ik nooit durven schrijven, mocht ik geen ervaring opgedaan hebben met twee burgeroorlogen en de erbij horende machteloosheid van de slachtoffers. Ik heb het over de Balkan en Somalië.

Geboren na WO II, en profiterend van een steeds groeiende welvaart ben ik één van die gelukskinderen van de naoorlogse tijd. Een periode waarin kennis,  ondernemerszin en werkkracht zorgden voor een steeds welvarender maatschappij. Oh ja, we hebben allemaal wel eens gezondheidsproblemen gehad, en sommigen heel ingrijpende, maar dat doet niets af aan al de weldaden die onze Westerse beschaving sinds WO II te bieden had en nog (maar steeds minder) heeft.

Ondanks deze onbetwistbare positieve maatschappelijke evolutie, lijkt de hedendaagse (Westerse) mens niet gelukkiger, en is hij niet méér bestand tegen angsten. Meer zelfs, door een ongrijpbaar virus zijn we, zonder het te beseffen, ten prooi gevallen aan deze angst.

Onlangs stond in het weekblad Knack een interview met de Finse oud-premier Alexander Stubb over de problemen met de levering van vaccins. Hij roept Commissievoorzitter Ursula Von der Leyen tot de orde: 'Het gaat om mensenlevens'. Zij mag enkel nog focussen op dit probleem, aldus Stubb.

Zero body bags was de hartenkreet van miljoenen Amerikanen na het Vietnam-debacle. Met zijn uitspraak jaagt Stubb diezelfde droom na. Het is een fata morgana waarvoor hij bereid is om er alles voor te laten vallen. Alexander Stubb is in mijn ogen géén verstandige maar een angstige man.

Het wordt hoog tijd dat we aanvaarden dat mensen sterven en stoppen met een fata morgana na te jagen

 

Ons ‘lang en luxueus leven’ danken wij aan wetenschappelijke kennis én hard werken.

Mijn huisarts verklaarde ooit dat alle levensjaren boven de vijftig te danken zijn aan de toegenomen medische kennis én technologie. Een nuchter man mijn huisdokter!

We zouden zeker nóg gezonder kunnen leven door nog meer te investeren in de volksgezondheid. Bijvoorbeeld door te zorgen voor nog minder fijn stof, zeker een dooddoener, letterlijk. Maar laat ons daarbij niet vergeten dat de lucht nog nooit zo zuiver geweest is én onze levensverwachtingen evenredig gestegen zijn, maar we moeten ook beseffen dat 90 % van de wereldbevolking zich deze ‘luxe’ niet kan permitteren.

We kunnen ons ook moeilijk voorstellen dat heel veel mensen helemaal niet kunnen hopen op een lang leven. Ze zouden al gelukkig zijn mochten ze kunnen ‘overleven’ zonder al te veel zorgen voor een nieuwe dag. Alsmaar langer leven werd voor de welstellende Westerlingen het ultieme doel, waarvoor zo niet alles, dan toch heel veel moet wijken.

Die doodsangst raakt heel diep, ook rationeel denkende mensen uit mijn omgeving. De deuren van huizen waar je altijd welkom bent, blijven nu dicht. Ons sociaal leven hebben we opgegeven en vervangen door het e-mailen van grappige berichtjes. Ik krijg er dagelijks enkele in mijn Inbox en toegegeven ze zijn welkom, maar het blijven lapmiddelen die nooit het warme leven van voordien kunnen vervangen. Een voorbeeldje:

 

Is onwetendheid geruststellend of angstaanjagend?

 

Hoe het nu zit met de nevenwerkingen van de vaccins is een vraagteken. Omdat het menselijk metabolisme zijn eigen ritme heeft, zal het nog minstens één jaar duren voor meer geweten is over de langetermijnnevenwerkingen. Een verwaarloosbaar risico waarvoor de firma's weigerden de eventuele gevolgen te dragen?

Wie het voorbije jaar de dagelijkse tv-verschijning van virologen- en andere -ogen aandachtig volgde, kon vaststellen dat ze het nauwelijks hadden over wetenschappelijke kennis. Ze verwezen naar cijfers om dan al of niet hun goed- of afkeuring van het beleid te ventileren. Ze wisselden daarbij nogal eens van invalshoek.

Onwetendheid bij de bevolking is geruststellend … voor de politici want het verdoezelt hun eigen gebrekkige kennis en vooral: het vergemakkelijkt hun greep op de maatschappij.

Voor de maatschappij is de individuele onwetendheid een groot gevaar. Zo kan men grote groepen mensen manipuleren zonder dat er gemor ontstaat. Het ultieme argument is steeds opnieuw een dramatische afloop: dood of leven, dat is de keuze die men ons opdringt.

Wanneer er toch een collega-specialist, en dan nog een Waal stel je voor, het daar niet mee eens is, raakt zelfs een minzame Van Gucht geïrriteerd. Want zo stelt hij: de maatregelen hebben wel effect gehad. Lees: anders waren er nog veel meer doden gevallen. Geen mens die daar aan twijfelt.

 

De juiste maatregelen?

In Europa hebben alle lidstaten geëxperimenteerd met verschillende maatregelen. En na een jaar staan we nog niet veel verder. Wij in België (en ook in Nederland) hebben ons eigen beleid. Wanneer echter opgeworpen wordt dat ons dodental per 100.000 inwoners het hoogste is en die maatregelen misschien niet zo gepast waren, wimpelt men deze kritiek af door de betrouwbaarheid van de metingen in andere landen in twijfel te trekken. Zou België ‘tous ensemble’ lessen te geven hebben inzake betrouwbaarheid en goed bestuur?

Wanneer iemand durft te opperen dat Zweden het veel beter deed én doet met minder strenge maatregelen, worden uitvluchten gezocht (de oppervlakte van het land, terwijl 85% van de Zweedse bevolking leeft in stedelijk gebied) en bespeurde ik bij sommigen zelfs leedvermaak toen in Zweden ook een piekje werd vastgesteld. Het grote eigen gelijk moet overeind blijven! Zelfbedrog.

Stel u voor dat een  ‘autoriteit inzake epidemiologie, prof. John P. A. Ioannidis’ van de Universiteit van Stanford,’ onderzoek deed en gelijk heeft met zijn vaststelling dat de maatregelen er eigenlijk niet zo veel toe deden. Er rijst een sterk vermoeden dat de lockdowns het aantal besmettingen buiten de familie verminderden, maar binnen de families groter werden, waardoor het resultaat bijlange niet zo positief was en de verspreiding niet kon stoppen; wat inderdaad het geval was.

Zou het kunnen dat de bevolkingspiramide en de verminderde immuniteit een grote rol speelt, net als de cyclische ups en downs die overal werden vastgesteld?

Voor zijn onderzoek baseerde Ioannidis zich op de officiële cijfers van EuroMOMO (de Europese instelling die de totale mortaliteit per land registreert). Deze cijfergegevens zijn veel betrouwbaarder dan het aantal besmettingen, ziekenhuisopnames en covid-19-doden die kunnen verschillen naargelang de gehanteerde criteria en de zorgvuldigheid.

Alle cijfers kan u HIER (https://www.euromomo.eu/graphs-and-maps ) terugvinden. Let wel dat u de grafieken met de ‘Z-scores’ neemt, want enkel die laten vergelijkingen toe: Z-scores are used to standardize series and enable comparison mortality pattern between different populations or between different time periods. The standard deviation is the unit of measurement of the z-score. It allows comparison of observations from different normal distributions.

Uit zijn onderzoek blijkt dat de verschillende maatregelen die EU-landen namen niet aantonen dat deze een duidelijke invloed hadden op de overlijdenscijfers. Deze informatie moet tot nadenken stemmen. Want één ding is zeker: wanneer we blijven toestaan dat onze doodsangst gans ons leven bepaalt, dan zal eerder vroeger dan later blijken dat onze angst voor de dood méér mensen de dood heeft ingejaagd dan er gered werden.

 

Levensbedreigend voor u en mij: dát is een trigger waar niemand tegenop kan

 

Inzetten op medicatie

Een ander probleem waar weinig over gesproken werd is de behandeling van Covid-19-patiënten. De schrijnende beelden in de ziekenhuizen en vooral in de IC-afdelingen kennen we intussen wel. Maar wat met die wekelijkse tienduizenden besmette mensen die zich wel ziek voelden, maar daarom nog niet naar het ziekenhuis moesten, of die daar slechts heel kort verbleven vooraleer terug naar huis te kunnen?

Ook in dit geval selecteerde men de informatie om vooral de ernst te benadrukken en om zo de angst onder de bevolking bovenmatig te stimuleren.

Heeft dan géén van onze politici door dat de cijfers van de dagelijks meer dan tweeduizend positief geteste mensen - terwijl de ziekenhuisaantallen niet eens stijgen - betekenen dat er niets ernstig aan de hand is? Dat er elke dag mensen naar het ziekenhuis gaan maar wanneer het aantal ingenomen bedden nauwelijks stijgt en de IC-afdelingen steeds minder patiënten hebben, betekent dat er minstens evenveel patiënten het ziekenhuis verlaten. Moet men dat niet meer in beeld brengen in plaats van de mensen blijvend angst aan te jagen?

Dat een openbare tv-zender elke dag halsstarrig de cijfers van de besmettingen blijft geven zonder de relatie tot het aantal uitgevoerde testen te vermelden, is angstaanjagend en doet denken aan een regimepers. Hiermee bewijst de VRT die nochtans praat gaat op de duiding die ze geeft dat ze deze noodzaak slecht nodig vindt wanneer het nieuws afwijkt van hun ideologische voorkeur. Dat was ook het geval in andere grote dossiers zoals het klimaat.

Terwijl Europa verder slaapt en alle eieren in één mand legt (vaccineren) zijn er in het buitenland toch wel interessante studies over medicatie die hoopgevend zijn. Zo zijn er studies die aantonen dat medicatie helpt voor de overgrote meerderheid van de potentiële zieken.

Intussen blijkt dat virusremmers (zoals ivermectin cocktail) het best presteren indien ze vroegtijdig toegediend worden via de eerstelijnsgeneeskunde. Ook hierover is er een wetenschappelijke discussie die hopelijk snel leidt tot een omvattender beleid dat zowel inzet op vaccins als op medicatie. Zo zou men deze pandemie onder controle kunnen houden.

Hoe dan ook: wanneer vaccins onvoldoende zouden helpen, zal de roep om medicatie zéér luid klinken.

 

Tot slot deze bedenking

Leven met virussen, ook Covid-19 varianten, kan enkel wanneer we onze angsten overwinnen en afstappen van onze droom om iedereen te willen redden.

Het kán anders, wanneer we onze sterfelijkheid aanvaarden en kiezen voor  een werkzame en warme maatschappij zonder dwingende beperkingen.