Code rood voor de mensheid of voor oververhitte klimaatmodellen?

Details: Published: 14 December 2021; Hits: 1622

Wetenschappen

António Guterres 2021 UN secretaris Guterres sprak op 9 augustus 2021 over een code rood voor de mensheid, terwijl enkele dagen ervoor in het weekblad Science {2} (mede) door Gavin Schmidt , de directeur van het Goddard Institute for Space Studies (GISS) , de bakermat van de klimaatmodellen gewaarschuwd werd voor de resultaten van de klimaatmodellen die steeds verder uit de hand lopen,

UN secretaris Guterres sprak naar aanleiding van de AR6 ( Assesment Report) publicatie {1} door het IPCC op 9 augustus 2021 over een code rood voor de mensheid, terwijl enkele dagen ervoor in het weekblad Science {2} een waarschuwing werd gegeven , mede door Gavin Schmidt , de directeur van het Goddard Institute for Space Studies( GISS) , de bakermat van de klimaatmodellen en dat de resultaten van de klimaatmodellen steeds verder uit de hand lopen, en dat het ontwikkelingsproces in de opbouw van de klimaatkennis dringende correctie vereist.

De olifant in de kamer is dat in werkelijkheid de “Code Rood “voor de klimaatmodellen bestemd is en niet voor het klimaat, maar zo heeft Guterres het niet begrepen.

Consensus? Absoluut niet!

Hoe contrasterend de wetenschap wel kan zijn wordt aangetoond tussen enerzijds het 2019 ” peer reviewed” artikel van Zeke Hausfather {3} met Gavin Schmidt als co-auteur, vermeldend “ We stelden vast dat klimaatmodellen die in de afgelopen vijf decennia gepubliceerd werden, in staat waren de opeenvolgende GMST-veranderingen te voorspellen waarbij de meeste onderzochte modellen een opwarming laten zien die consistent is met waarnemingen, vooral wanneer rekening wordt gehouden met mismatches tussen modelgeprojecteerde en observationeel geschatte forceringen”,en anderzijds de publicatie van het verslag van de Amerikaanse Senaat in 2017 door J. Christy {4} waarin onderstaande grafiek overduidelijk de tegenstrijdigheid aantoont tussen de CMIP5 klimaatmodellen en de realiteit.

code rood 1

Interessant is dat resultaten die het dichts overeenstemmen met de realiteit net deze zijn waar de aangenomen CO₂ toename laag of negatief was , iets wat de IPCC wetenschappers nog steeds ontgaan is. Een publicatie op 17 augustus 2021 van J. Curry {5} bevestigt de overdreven atmosferische opwarming vanwege de klimaatmodellen.

Onderstaande grafiek uit een recente publicatie van Chris Rentsch {7}geeft de gemeten OLR verandering ( outgoing longwave radiation- warmtestraling van de atmosfeer naar de ruimte) weer. CO₂ heeft een hoofdabsorptiepiek op 14,9µm en een zijband op 13,9 en 16,2 µm {8}, net er naast tussen 8 en13µm. Net ernaast ligt een Optical Window, waarin nauwelijks absorptie van IR straling optreedt en door satellieten gebruikt wordt om ongestoord te kunnen meten vanuit de ruimte naar het aardoppervlak.

code rood 2

Duidelijk is dat de IR straling naar het heelal in aanwezigheid van CO₂vooral in de linker IR zijband onderdrukt wordt, maar het verlies wordt gecompenseerd via de toename van de rechtstreekse warmte uitstraling vanaf het warmere aardoppervlak, ook door het optisch venster, Deze energie uitstraling is groter dan de stralingsvermindering door CO₂zoals onderstaande grafiek aantoont.

code rood 3

Rentsch komt tot de conclusie in “IPCC’s Vijfde beoordelingsrapport voorspeld 0,508+/- 0,102 W/m² RF als gevolg van deze CO₂-stijging, 42% meer forcering dan daadwerkelijk waargenomen. Het gebrek aan kwantitatieve lange termijn wereldwijd OLR-onderzoek laat toe dat de onnauwkeurigheden als blijvende effecten aanwezig zijn in algemene prognoses van circulatiemodellen van stijgende CO₂ of andere broeikasgassen.”((9) Deze metingen komen niet perfect overeen met theoretische modellen zoals HITRAN en de oorzaak ervan is niet uitgeklaard.

Het kernprobleem met het IPCC

Het IPCC kernprobleem ligt bij de opdracht vanuit het UNFCC om zich te beperken tothet bestuderen van het menselijk effect op het klimaat en daardoor blind te zijn voor de andere dominante oorzaken van klimaatverandering, zoals de zon en de moeilijk te behandelen wolkenvorming. Daartoe worden procedures opgelegd die de wetenschappers en vooral hun inhoudelijke bevindingen en conclusies ondergeschikt maken aan de politiek {10} , een val waar een deel van de wetenschap is ingetrapt en er blijkbaar moeilijk weer uitkomt.

De wetenschap heeft zich aldus laten vangen in het IPCC-net van procedures, dat oplegt wat wel en niet mag besproken worden. Daarna wordt dan een verslag opgesteld ten behoeve van de SPM ( Summary for Policy Makers), een vergadering met enkel politieke afgevaardigden van de landen, ondersteund door NGO’s {11} die het recht hebben de teksten van de wetenschappers te “verduidelijken”, daarna moeten de wetenschappers volgens de procedures hun “teksten in lijn brengen met de SPM”. Dit ganse proces ontneemt de wetenschappers een deel van hun wetenschappelijke vrijheid van denken en is een kanalisatie in één bepaalde richting , die hier door een groep eminente wetenschappers aangeklaagd wordt (12). De wetenschap is hierdoor volkomen ondergeschikt geworden aan politiek, en wie dit wil aanklagen zoals R.Pielke die als IPCC-verslaggever opmerkte dat zijn tekst voor de SPM vooraf was aangepast, kreeg het zwaar te verduren. Zijn onderzoek werd aangevallen door de gedachtenpolitie in de journalistiek, activistische groepen, gefinancierd door miljardairs en zelfs het Witte Huis onder Obama {13} {14}.

Dit vormt een groot probleem voor de wetenschappers want ook al schrijven deze in de IPCC teksten harde waarheden,die komen niet naar buiten:

Zo schrijft het IPCC AR3 al in 2001 section14.2.2.2 p774 dat “voor klimaatonderzoek en modellering dient erkend te worden dat we te doen hebben met een niet-lineaiair chaotisch systeem waardoor langetermijnvoorspellingen over het toekomstig klimaat onmogelijk zijn” en dat is later meerdere keren binnen de rapporten herhaald, zo ook in het TAR14 rapport van 2018 {15}

Bij uitzondering staat zelfs in de 2018 SPM {16} onder A2 “Opwarming door antropogene emissies van de pre-industriële periode tot heden zal eeuwen tot millennia aanhouden en zal verdere lange termijn veranderingen in het klimaatsysteem blijven veroorzaken, zoals zeespiegelstijging, met bijbehorende effecten (hoog vertrouwen), maar deze emissies alleen veroorzaken waarschijnlijk geen opwarming van de aarde met 1,5 °C (gemiddelde zekerheid). (Figuur SPM.1) {1.2, 3.3, Figuur 1.5} “.

Deze wetenschappelijke IPCC stelling is tegenstrijdig met de steeds fanatieker en agressiever wordende bewering vanuit het IPCC SPM en vooral UNFCCC ( COP Conferenties) door de verklaring dat lange termijn klimaatvoorspellingen mogelijk zijn en dat deCO_2-klimaatknop bestaat.

Klimaatvoorspellingen liggen onder vuur

Klimaatmodellering is gestart begin 1970, een evolutie van 50 jaar waarin continu verbeteringen werden aangebracht, maar deze verbeteringen brachten resultaten die steeds verder afwijken van de gemeten realiteit, en Science {2} schrijft net voor de publicatie van het AR6 rapport van 9 augustus 2021 “Maar nu klimaatwetenschappers deze alarmerende realiteit onder ogen zien, zijn de klimaatmodellen die hen helpen de toekomst te voorspellen een beetje te alarmerend geworden. Veel van 's werelds toonaangevende modellen voorspellen nu opwarmingssnelheden die volgens de meeste wetenschappers, inclusief de modelmakers zelf, onwaarschijnlijk snel zijn”. Gavin Schmidt, directeur van het Goddard Institute for Space Studies ( GISS) dat aan de bakermat ligt van klimaatmodellen geeft toe: “Het is het afgelopen jaar duidelijk geworden dat we dit niet kunnen vermijden “ zoals onderstaande grafiek aangeeft en dat drastische maatregelen zich opdringen.

code rood 4

Nochtans was hij twee jaar eerder, in 2019, medeauteur van hierboven aangehaald artikel van Hausfather. Daarbij dient opgemerkt dat in de rapportering zowel voor AR5 als AR6 vooral in de media “High” meer en meer als “business as usual” wordt aangegeven wat het alarmisme nog vergroot wegens de steeds maar stijgende temperaturen bekomen met de modellen.

Klimaatmodellering bestaat uit twee delen, het klimaatmodel zelf dat de relatie tussen de invloedsfactoren al dan niet door de fysische wetten beschreven vertolkt, en de randvoorwaarden die het model met de realiteit verbinden. Wegens de complexiteit worden hier summier enkel de hoofdlijnen aangegeven.

De enige juiste benadering is de integratie over het volume van een elementair volume in evenwicht met zijn omgeving. Dit vereist de integratie van een set niet lineaire partiële differentiaalvergelijkingen zoals de Navier-Stokes vergelijkingen, waarvoor geen analytische oplossing bestaat. Rest een numerieke behandeling maar daarvoor zijn momenteel de supercomputers nog steeds een maatje te klein.

Aangezien klimaat als niet lineair chaotisch gedefinieerd wordt door het IPCC zou de chaos theorie een alternatief bieden. De Belgische Nobelprijs winnaar Prigogine heeft daar op gewezen. Bemerk dat de chaostheorie vermeld dat de maximum stabiliteit bekomen wordt op de grens van de instabiliteit , en laat nu net dat zijn waar het weer op schakelt van gelaagd gedrag naar turbulentie, zoals de vortexen bij lage en hogedrukgebieden , windhozen en cyclonen. Het is immers een natuurlijk verschijnsel dat van zodra het energie densiteitverschil voldoende groot is, de natuur in haar sterven naar evenwicht ( tweede wet van de thermodynamica) overschakelt naar turbulentie omdat de energiewisseling dan enorm veel intenser en sneller wordt.

De klimaatmodelleerders zijn echter vertrokken van een klimaatsysteem in 5 delen: de hydrosfeer, lithosfeer, atmosfeer, biosfeer en cryosfeer. Het eenvoudigste model was de stralingsbalans van een atmosfeerloze aarde. Nu wordt voornamelijk een gekoppeld algemeen circulatiemodel genomen . Momenteel zijn de CMIP’s (Climate Model Intercomparison Project) in voege , de laatste versie was 6, vandaar de publicatie “AR6 “. Daarnaast is er het systeem van de RCP (Representative Concentration Pathways) ontstaan uit het idee van de klimaatwetenschappers om het effect van broeikasgassen op de klimaatverandering gebaseerd op scenario’s RCP8.5, RCP6, RCP4.5 en RCP2.6 beter in kaart te brengen. Het bijhorend getal komt overeen met de stralingsforcering in W/m² voor het jaar 2100. Momenteel is deze stralingsforcering ca. 3W/m². RPC’s vormen dan een onderdeel van de CMIP’s.

In het verslag voor de VS-senaat van 20 juli 2021 {17} toont onderstaande figuur duidelijk aan hoever de realiteit ( IEA-gegevens) en de baseline scenario’s uit elkaar liggen, waardoor het logisch is dat klimaatmodellen “oververhitte” resultaten produceren. De overeenstemming met de gemeten realiteit is totaal zoek in alle modellen.

code rood 5 Pielke heeft het over systemisch misbruik van scenario’s in klimaatonderzoek en inschatting {18} en econoom B. Lomborg licht toe dat de klimaatverandering “catastrofisch”noemen niet wetenschappelijk ondersteund is {19}. De slide serie voor ALPS “misusing the Future” spreekt boekdelen {20} en is een aanrader.