Out of the blue keek ik naar een film “The Monuments Men”. Een bijzonder mooie film gebaseerd op ware feiten. Een fragment bracht me koudweg van 1944 terug naar de dag van vandaag: onze wereld, onze tijd.
Zie hier de tekst ervan.
| They'd tell us that with this many people dying, who cares about art? They're wrong, because that's exactly what we're fighting for, for our culture and for our way of life. You can wipe out a generation of people, you can burn their homes to the ground, and somehow they'll still come back. But if you destroy their achievements and their history, then it's like they never existed. Just ash floating. That's what Hitler wants. And it's the one thing we simply can't allow. | Ze vertellen ons wie geeft er nu om kunst wanneer zoveel mensen in een oorlog sterven? Wel, ze zijn verkeerd, want dat is precies waar we voor vechten, voor onze cultuur en onze manier van leven. Je kan een generatie van mensen uitroeien, je kan hun huizen tot op de grond platbranden, en toch, op een of andere manier zullen ze steeds terugkomen. Maar als je hun verwezenlijkingen en hun geschiedenis vernietigt, dan is het alsof ze nooit hebben bestaan. Net als as voortgeblazen door de wind. Dat is wat Hitler wil. En dit is nu de ene zaak dat we gewoon niet kunnen toestaan. |
O zo juist, en toch … we maken het de dag van vandaag nog steeds mee. Neen, ik bedoel daarmee niet enkel wat ISIS in Syrië deed en doet, of de Taliban in Afghanistan. Vervang Hitler door postmodernisme en je hebt wat er met ons gebeurt: onze zogenaamde maakbare maatschappij.
Mijn boodschap voor de Westerse wereld in 2017: “And it's the one thing we simply can't allow!”
Uw Dwarsligger