In de jaaroverzichten wemelt het van ‘belangrijke gebeurtenissen’… die vervolgens spoorloos verdwijnen in de plooien van de geschiedenis. Daarom gingen we op zoek naar de oorzaken en hun betekenis voor de toekomst.
Een keerpunt in de wereldwijde machtsverhoudingen
Het wordt allengs duidelijker dat de Amerikaanse hegemonie dicht bij een dieptepunt zit. Niet zo zeer omdat de (militaire) concurrentie groter wordt, maar omdat de economische en morele macht van de USA zelf is afgenomen in de voorbije decennia. Alle militaire interventies geïnspireerd op hun morele superioriteit leidden tot chaos.
20 januari 2017 Het was middag in Washington toen Donald Trump officieel president werd van de USA. Hoewel ook de Dwarsliggers hun afkeur voor hem als persoon niet onder stoelen of banken staken, lazen we in zijn programma heel wat rationele voorstellen. ‘Yes we can’ waarmee Barack Obama de Amerikaanse bevolking overtuigde én hoop gaf werd ingehaald door de miserie van elke dag. Obama was een geliefd én verstandig president, maar ook een kind van zijn generatie. Geboren in 1961 zou hij zien hoe de VS zich mispakte aan Vietnam en in 1975 deze bloedige periode afsloot met het monument ‘The Wall’ (Vietnam Veterans Memorial), symbool voor de vreselijke oorlogstol die Amerika betaalde. De Irakoorlog en nine-eleven lagen nog vers in het geheugen toen hij president werd. Het was tijd om de Amerikanen weer moed te geven en om in het buitenland geen militaire avonturen meer te beginnen.
Trump, daarentegen had geen last van een politieke erfenis. Hij beloofde iets eenvoudigs: de (financiële) drooglegging van de Staat, een beter leven voor de werkende Amerikanen en komaf maken met internationale afspraken die zijn land niet ten goede kwamen. Zijn recent gepubliceerde ‘National Security Strategy’ (NSS) is daar een duidelijke illustratie van. Het zwakke punt in deze strategie is dat de USA niet meer de economische en financiële middelen heeft en zijn morele autoriteit verspeelde door ondoordachte militaire interventies. De woordenstrijd tussen de USA en Noord-Korea vormde een dieptepunt inzake internationale relaties. Het ware daarom beter geweest om de wereld niet op basis van morele of maatschappelijke gronden op te delen in vrienden en vijanden. In de wereld van morgen is het rationeler te spreken over ‘partners’ en ‘concurrenten’.
Een onbetrouwbaar en onmachtig Europa
In het kerstessay dat we onlangs publiceerden werden we herinnerd aan de verwevenheid van het mystieke met het aardse leven. Vandaag heeft religie een ouderwetse bijklank. Verhalen en dromen kwamen in de plaats. De Franse president Macron pleit voor een nieuwe Europese droom. Spanje vraagt België om de uitlevering van Catalaanse ‘politieke misdadigers’ terwijl Polen gestraft wordt omdat het de scheiding van de Machten niet respecteert, en de politiek correcte elite is in alle staten wanneer sommige lidstaten zich verzetten tegen massale immigratie. Blijkbaar beseft géén enkel Europees politicus, wat aan het gebeuren is. Gorbatsjov beseft het wel: “The most puzzling development in politics during the last decade is the apparent determination of Western European leaders to re-create the Soviet Union in Western Europe.” De meest verbazingwekkende politieke ontwikkeling van de laatste jaren is de schijnbare vastberadenheid van West-Europese leiders om van West-Europa een replica van de vroegere Sovjetunie te installeren.”
In de strategische concurrentiestrijd tussen de USA en China, zou Europa zijn economische macht kunnen uitspelen. Helaas zitten we vast in een proces van zelfdestructie gebaseerd op een ideologie die met de beste bedoelingen het slechtste naar boven haalt, afgunst en nijd. De nieuwe profeten van het postmodernisme maken met hun onverzettelijk geloof in het gelijkheidsideaal elke vooruitgang onmogelijk. Weten is bijzaak geworden (https://www.youtube.com/watch_popup?v=7KrbwCV6pYk ). Komt daarbij het totaal gebrek aan moed van zowel EU- als nationale politici om tegen deze stroom van onwetendheid in te gaan.
West-Europa blijft zich gedragen als het schoothondje van de USA. Het heeft zelfs niet de moed om zelf zijn ‘vijanden’ te kiezen. Kort voor Kerstmis, zijn nieuwe documenten, gebundeld door het National Security Archieven van de George Washington University publiek geworden. Bewijzen dat het Westen Gorbatsjov wel degelijk bedroog. Een citaat uit het vertaalde artikel
“Minister van buitenlandse zaken Hans-Dietrich Genscher heeft de dans geopend met een toespraak in Tutzing, Duitsland: Een uitbreiding van het NATO-territorium naar het Oosten toe, “dat betekent dichter bij de grenzen van de Sovjetunie” zal er niet komen. Dat verkondigde hij in januari 1990.
„Wij menen dat de NATO zijn omvang niet mag uitbreiden “. Memorandum van de ontmoeting tussen Helmut Kohl en Michail Gorbatsjov, februari 1990.
De historici van de Nationale Archieven, die deze documenten publiceerden, komen dan ook tot een nogal pijnlijk besluit: Dit was meer dan slechts een idee, meer dan een misverstand, meer dan enkel een slordigheid van de Russen. Veel eerder werden de leiders van het Kremlin, doelgericht in een misplaatst veiligheidsgevoel gewiegd, en dat onder leiding van de Amerikanen. Of, iets minder diplomatisch geformuleerd: ze werden bedrogen.” (…) Iedere Rus, iedere Russische weet dat het land bij herhaling vanuit het Westen aangevallen werd: door Polen in 1605, door Zweden in 1708, door Napoleon in 1812, en dan door de Duitsers in de vorige eeuw zelfs twee keer. In de geschiedenis zijn er thema’s die met de jaren niet verdwijnen, maar zich zelfs versterken. En zo klinkt de echo van het „Verraad van 1990“ vandaag luider dan in de eerste jaren.
Wordt het niet stilaan tijd dat we de geschiedenis recht doen en ons de vraag durven stellen 'wie onze vijanden zijn' in plaats van anderen te laten beslissen wie dat zijn? Stemt het niet tot nadenken dat onze militaire afhankelijkheid van de USA nu al jaren gevoed wordt door de USA zelf die (via de NAVO) Rusland blijft beschouwen als onze erfvijand? En over de Krim: Welke 'grootmacht' zou toelaten dat zijn enige strategische haven die toegang geeft tot de Middellandse Zee en het Midden-Oosten ingepalmd wordt door die onbetrouwbare 'vrienden' van de NAVO? Wij zijn bereid om een oorlog te voeren voor onze Baltische partners, maar begrijpen niet wat de Krim betekent voor Rusland?
Een sterk economisch ‘Europa eerst’ dat zich moreel terughoudender opstelt en op een rationele manier omgaat met de grote uitdagingen is nochtans broodnodig. Daarbij is een sterkere militaire macht pure geldverspilling wanneer we niet de intellectuele en morele weerbaarheid kunnen opbrengen om onze waarden en levenswijze te verdedigen. Met de nadruk op verdedigen en NIET op uitdragen. Dat zal al moeilijk genoeg zijn.
De Nederlanden: werkelijkheid versus droomland
In Europa heerst de virtuele werkelijkheid. Ditmaal zijn het niet de sociale media die daar schuld aan hebben maar de traditionele politieke families en hun gesponsorde politiek correcte media, pers én TV.
België, al lang koploper inzake surrealisme, deed zijn reputatie ook in 2017 alle eer aan. Angela Merkel haar aanvankelijk ‘open grenzen beleid’ vond ook hier te lande veel steun. De katholieke onderwijskoepel wil haar deuren openen voor de islam, en als het van CD&V-partijleider Wouter Beke afhangt worden in 2025 enkel nog elektrische auto’s ingeschreven. En dat we volgens Bart Tommelein, Vlaams minister voor energie in 2025 al zonder kerncentrales kunnen, is zelfs geen punt van discussie meer. Gewezen staatssecretaris Hendrik Bogaert die durft pleiten voor een bevolking zonder hoofdoek wordt door de partijtop als een onethisch stuk vuil weggezet. Ik weet niet zeker of de traditionele partijen wel nog stemmen willen halen bij de volgende verkiezingen, maar één ding is zeker: aangetast door het postmodernisme negeren ze de werkelijkheid. Ze zullen net zoals het Amerikaanse establishment verrast zijn door de revolte van het gezond verstand.
Vanuit het Vaticaan roept de paus op om vluchtelingen én migranten te beschermen. Ze hebben recht op vrede. Inderdaad, dat spreekt voor zich. Alleen is er blijkbaar géén enkele politicus die daar oren naar heeft en ook maar een begin van antwoord heeft op het ontbreken van de vrede in de thuislanden van die vluchtelingen en migranten. Dáár stelt zich het probleem, niet in Europa!
Maar ook hier hebben burgers recht op ‘vrede’ en moet er kordaat opgetreden worden tegen inwijkelingen die vanuit hun thuislanden een gewelddadige cultuur importeren. Ook wij hebben recht op veiligheid in de eigen straat, dorp en gemeenschap.
Wij willen ook dat het licht blijft branden, zelfs als de zon niet schijnt en de wind niet waait. Wij willen dat onze tradities en gebruiken gerespecteerd worden. Is dat te veel gevraagd?
In welvarende landen, zoals Nederland en vooral België is politiek bedrijven verworden tot een sinterklaasfeestje, met subsidies waar sommigen ‘beter van worden’ en iedereen voor betaalt. Ze vergeten dat duurzame welvaart enkel kan door te werken en “iedereen gelijk” het verkeerde signaal geeft. Ze moeten zich bij hoogdringendheid eens verdiepen in de wet van Archimedes en het belang van het soortelijk gewicht. ‘Iedereen gelijk’ is een negatie van de natuurwetenschappen. Maar in Nederland durven kranten nog Schoppen tegen heilige huisjes.
Laat mij eindigen met een anekdote: Een dwarsligger die lang in de USA werkte, kreeg het op zijn heupen met die gendergelijkheid en liet een vrouwelijke collega weten dat hij haar voortaan zou vermelden met ‘woperson’ in plaats van ‘woman’. Helaas, ook dat volstaat niet meer. Immers, nu blijkt dat jongeren niet eens meer goed begrijpend kunnen lezen, en sommigen lazen in plaats van wo-person, ‘wooper-son’! En ‘son’, beste Dwarsligger, dat is toch pure discriminatie!
