In China worden de duiven niet gelost maar aangeslagen. Maakt niet uit, het zijn Belgische duiven. Het debat over onze identiteit wordt daardoor, ondanks Verhofstadts afkeuring, weer aangezwengeld.
De Belgische duif brengt vrede op aarde
- Uit onze serie 'Lichte zeden' -
Het was al lang geleden, maar vorige week bracht de VRT nieuwsdienst weer eens iets over de duivensport. Vroeger was dat heel normaal. De ouderelezers zullen het zich nog herinneren: ’Quiévrain; laaghangende wolken, wachten. Saint-Quentin; blauwe hemel, de begeleiders zijn met het lossen begonnen om 07:10 uur’. Maar wacht even; dat was toen eigenlijk NA het nieuws, zelfs nog na de opgehaalde schotbalken en geopende doorlaatkleppen, die bij de oudere lezers ongetwijfeld eveneens nostalgische herinneringen zullen oproepen. Wat was het leven toen toch eenvoudig, als de schotbalken op tijd opgehaald waren en de juiste doorlaatkleppen tijdig geopend, dan konden wij ons gezwind aan de dagtaak begeven. Nu moet je luisteren om te vernemen dat er op altijd dezelfde plekken files zijn, die ons bij het werk om den brode hinderen.
Ambassadeurs voor onze farma-industrie
Maar die duiven dan, vroeger NA, maar nu smak IN het nieuws: ’De Chinese autoriteiten lossen 400 Belgische duiven’. Tenminste, dat meende ik in mijn nostalgische droom te horen.
Voilà: onze duiven gaan erop vooruit, dacht ik. Of misschien toch niet? Ik vond Barcelona toen eigenlijk al verschrikkelijk ver, en nu Peking… We spraken ooit van ‘fond’ en ‘halve fond’, maar dit zal den wel ‘super fond’ zijn. Hier zou Gaia toch iets moeten ondernemen.
Het lijkt me wel een beetje vreemd dat ze de begeleiders daar ‘autoriteiten’ noemen. Maar ja, China is een maatschappij in ontwikkeling. Misschien is de duivensport daar nog niet geprivatiseerd. Bij ons was, een halve eeuw geleden, de duivenbond meestal ook nog in het volkshuis gedomicilieerd, en dat werd ook door ‘autoriteiten’ bestuurd.
De duivensport schijnt in China in de lift te zitten. Dat verwondert nauwelijks: men kan er ook op gokken. Hier liggen overigens grote mogelijkheden voor onze farmaceutische industrie. Vroeger waren er de zogenaamde ‘pikstenen’ die door charlatans werden verkocht om duiven – misschien – tot Armstrong-achtige prestaties te drijven. Moderne chemie kan ongetwijfeld beter doen dan dat, en China is een gigantische markt.
Er werd door de nieuwslezer – met enige trots – expliciet vermeld dat het om Belgische duiven ging. Guy Verhofstadt mag dan al menen dat een discussie over identiteit futiel is, maar voor een duif met zelfrespect is dat toch belangrijk. Hier ligt nog een grote opgave voor Didier Reynders. Mogen die Belgische beestjes zo maar over Afghanistan vliegen, en over Iran? Om van Syrië nog te zwijgen. Hoe zit dat met visa voor een tussenlanding in Rusland? Hier biedt zich voor onze diplomaten nog eens een mogelijkheid om te tonen wat ze kunnen. Maar er is wel een beetje haast bij; de duiven zijn al gelost.
Strijders voor de mensenrechten
Mijn schoonbroer – en die kan het weten, want hij is bankdirecteur geweest – zegt dat ik het helemaal verkeerd begrepen heb. Het zou gaan om duiven die in beslag genomen waren in verband met gesjoemelde douanedocumenten die een paar miljoen Euro hebben ‘bespaard’. Een simpele duif, zoals uw dienaar, kan dat moeilijk geloven. Gesjoemelde documenten in verband met besparingen? Dat zou nu toch echt geen nieuws zijn. Maar moest het toch waar zijn, het ware verschrikkelijk: die brutale Chinezen gijzelen onschuldige duiven!
Nog eens: waar blijft Gaia? Een vriend die nog met AMADA meegewerkt heeft vraagt hier om begrip. De Chinezen denken er over na hun mensenrechtenpolitiek te versoepelen. Daartoe doen ze, voorzichtig als ze zijn, eerst al eens een test met het loslaten van duiven! Ja zeg, weer al eens dierproeven! Het herinnert fataal aan de onsterfelijke Toon Hermans: ‘De doif is doad meneer, ze heeft te lang in het zwarte doosje gezeten.’ Maar ook dat zinnetje, dat vijftig jaar geleden, complete menigten in schaterlachten deed uitbarsten, is bij onze jeugd helaas verloren gegaan. Ze weten nog amper wat ‘He’s from Barcelona’ eigenlijk betekent.
Allemaal dankzij Elio Di Rupo
Het moet, hoe het dan ook uiteindelijk in elkaar zit, een gelukkig land zijn waar dergelijke berichten het nieuws halen; een land zonder echte problemen. Mogen we Elio dan toch dankbaar zijn? Misschien is dit wel een schuchtere eerste stap terug naar de ‘goede oude tijd’ toen het duivenkot nog in het middelpunt van onze urbanisatie en van onze populaire liedjes stond. Eerste stappen zijn altijd inspirerend. Het is slechts als we aangekomen zijn dat we zullen merken dat die ‘goede oude tijd’ eigenlijk alleen maar ‘oud’ was. Nu ben ik helemaal in de war. Dat er nog eens iemand beweert dat onze VRT geen interessante nieuwsuitzendingen brengt.
Uw simpele duif.
Dwarsligger
