Waarde lezers,
De Dwarsliggers wensen u allen zalige eindejaarsfeesten
En naar jaarlijkse traditie sluiten we het jaar af met een overzicht waarin we het breder plaatje bekijken.
Vorig jaar vermeldden we reeds de nefaste evolutie van de internationale organisaties (VN, EU, NAVO, …) die zichzelf steeds meer macht toekenden. Nu, één jaar later, is deze trend nog versterkt. Het is een heuse staatsgreep van een elite die tot een nieuwe wereldhegemonie zal leiden van een onaantastbaar autoritair regime dat steunt op een omvangrijke geprivilegieerde ‘nomenclatura’ die de communistische sovjets ver achter zich laat! Dát is de grootste uitdaging voor onze beschaving én mijn grootste bezorgdheid.
2019 was tevens een jaar waarin de confrontatie tussen verschillende politieke visies toenam en waarbij ‘fake’ nieuws constant álle media haalde. Een overvloed aan ongecontroleerde informatie zonder tegenspraak, is een methode om mensen dom te houden. Dat de politiek-correcte media zélf politiek bedrijven en hand- en spandiensten leveren aan hun progressieve politieke kameraden is noch min noch meer het verzaken aan hun objectieve informatieopdracht.
Blow up internationale organisaties neemt overhand toe
In de editie 2018 schetsten we de gevaarlijke uitbreiding van de bevoegdheden van grote internationale/supranationale organisaties. Dit jaar nam bijvoorbeeld de machtsoverdracht van de EU-lidstaten naar de Commissie nog toe. En ook dit jaar werd het parlementaire werk gesaboteerd door een almachtige particratie.
Over de EU-macht schreef Rik Van Cauwelaert onlangs in De Tijd: “Voor wie het wilde weten, was al langer duidelijk dat de Europese engagementen bij de ondertekening van het klimaatverdrag van Parijs ook bindend zijn voor de lidstaten en de regio's. Toch werd tijdens de voorbije parlementaire discussies over de klimaattransitie niet of amper getaald naar de Europese verbintenissen en de gevolgen daarvan.”
De eis van president Donald Trump om meer geld te besteden aan Defensie en de uitspraak van de Franse president Macron die de NAVO verwijt hersendood te zijn, gaan uit van éénzelfde voluntaristische visie: Ze zien de NAVO niet zoals die oorspronkelijk bedoeld was, met duidelijke maar beperkte doelstellingen, maar als een instrument voor hun geopolitieke ambities.
Terwijl onze democratieën gekaapt werden door de particratie, proberen zowel ‘wereldleiders’ als internationale organisaties via economische en/of militaire druk hun maatschappijvisie op te leggen aan de wereldgemeenschap. Met democratie heeft dat helemaal niets meer te maken. Men slaagt er zelfs in om elk debat over - laat staan een democratische controle op - hun beleid in de kiem te smoren.
Een voorbeeld van de geldverspilling:
Het IPCC, een van de jongste ‘blow-up’ bevoegdheidsuitbreidingen van de VN organiseert regelmatig hoogmissen die véél meer volk trekken dan de middernachtmis op Kerstavond in het Vaticaan. Bij voorbeeld de lijst met deelnemers voor de hoogmis in Madrid telt maar liefst driehonderdzevenenvijftig bladzijden waarop de namen van tweeëntwintigduizend driehonderdvierenvijftig (22.354) deelnemers. Het toont de macht aan van de nieuwe religie. En dan maar eisen dat wij met zijn allen de kosten van hun godsdienst én hun ecologisch voetafdruk moeten betalen?
Vrije meningsuiting en activisme
2019 was het jaar waarin de vrije meningsuiting nog meer onder druk kwam. Getuige het toenemend aantal gerechtelijke klachten tegen onderzoeksjournalisten en bloggers die pogen de waarheid te achterhalen. Ook de Dwarsliggers werden hiermee geconfronteerd.
De selectieve taalverloedering gekoppeld aan een onverholen activisme van de media bevordert het groepsdenken en maakt elke andere stem verdacht. Dat is geen nieuw fenomeen maar het neemt wel overhands toe. In 2003 schreef Peter Vandermeersch, toenmalig hoofdredacteur van De Standaard het volgende: “Media zijn dus al lang geen neutrale toeschouwers in het maatschappelijk debat. (…) Ze zijn daarenboven niet de minste speler. Want ze maken het spel moeilijker en ondoorzichtiger omdat ze, sedert de ontzuiling van de media, niet langer een herkenbaar shirt aan hebben”. De Standaard evolueerde inderdaad naar een amalgaam van informatie en opinies. Men vond het zelfs ‘rendabel’ om een ‘opiniërende hoofdredacteur’ te betalen.
De huidige informatieplicht van de VRT-nieuwsdienst staat ter discussie. Getuige de vele vragen die de ombudsman te verwerken krijgt over de eenzijdige berichtgeving over de klimaatverandering. Het werd zo erg dat hij zich blijkbaar verplicht voelde om in het programma ‘De Zevende dag’, op zijn eigen zender en uiteraard zonder mogelijkheid tot tegenspraak, de eenzijdige berichtgeving van de VRT-nieuwsdienst over de klimaatverandering en de rol van menselijke CO2 te rechtvaardigen.
Migratie en klimaat, twee aspecten van éénzelfde probleem
Het succes van het klimaatalarmisme is in grote mate te danken aan de eenzijdige berichtgeving van de traditionele media en hun journalisten die zélf onvoldoende kennis hebben en slechts luisteren naar één bron, de politiek pamfletten van het IPCC. Redacties die het ‘nieuws’ permanent filteren zodat alleen passende informatie de juistheid moet versterken van de alarmistische CO2-visie; onder meer via de weerberichten.
De antwoorden op vragenstellers leveren telkens hetzelfde éénzijdige verhaal op: verwijzingen naar IPCC-publicaties zonder argumenten, ofwel antwoorden naast de kwestie, of helemaal geen antwoord. Het is een dovemansgesprek dat soms blijk geeft van venijnige roddel. Is het misschien de taak van een openbare omroep om door eenzijdige berichtgeving het groepsdenken te versterken en kritische stemmen monddood te maken? Ik denk het niet.
Het succes van de groene hype is eveneens te danken aan het opportunisme van de grootindustriëlen. Of denkt nu echt iemand dat grote ondernemers zoals Colruyt of de Katoennatie zo veel geld zouden investeren in alternatieve energie mochten ze geen subsidies krijgen die hen een mooie winst garanderen? Bedrijven moeten hun winst halen uit commerciële activiteiten niet bij de belastingbetaler. De miljarden belastinggeld die worden uitgedeeld aan die grote spelers door progressieve politici doen alle fatsoensnormen verschrompelen.
Of dacht u dat er géén verband was tussen de bevoegdheid van vice-president Biden voor de relaties met Oekraïne en het feit dat zijn zoon een zetel in het bestuur kreeg van een Oekraïense energiefirma waarvoor hij 80.000 dollar per maand vangt? Moeten we voorbeelden aanhalen uit onze eigen Europese, Nederlandse of Belgische tuin?
Jeremy Corbyn is eveneens een lichtend voorbeeld. De media zouden beter eens luisteren naar zijn broer Piers Corbyn. Die is astrofysicus en een echte. Er zijn mensen die gaan studeren om een diploma te halen om daar de rest van hun leven mee te pronken en op terug te vallen. Er zijn echter ook academici die zich werkelijk voor de materie interesseren, ook diploma’s halen, maar gepassioneerd blijven onderzoeken. Die laatste soort zijn de échte, en daar is Piers Corbyn een voorbeeld van. Hij is ongeveer even links als zijn broer die hij voluit steunt. Maar hij is na zeer grondige studie tot de conclusie gekomen dat de dominante oorzaak voor de stijging van de temperatuur de activiteit van de zon is.
Wat dan de oorzaak voor de globale CO2-hysterie is? We weten ’t allemaal, ’t is de schuld van ’t kapitaal! Misschien zou de fysicus Corbyn toch eens een ernstig gesprek met zijn broer, de politicus, moeten hebben, want die praat – zoals alle socialisten – de klimaatalarmisten na. Hier en hier kunnen jullie Piers in actie zien. Een must voor journalisten die hun oogkleppen willen afdoen!
Het ego van politici speelt uiteraard ook een grote rol. In Marrakesh kunnen verkondigen dat (niet de regering die hij vertegenwoordigt) maar hij aan de juiste kant van de geschiedenis staat, streelt ongetwijfeld het ego. Populisten geilen nu eenmaal op applaus van gelijkgezinde schapen.
Weet iemand nog hoe de aarde er vandaag zou uitgezien hebben mocht de ‘Inconvenient truth’ van Al Gore uit 2006 ook uitgekomen zijn? Wil iemand eens berekenen wat die leugen gekost heeft? Waar is de gamer die er een bordspelletje van maakt?
Dat we migratie en klimaat in éénzelfde rubriek plaatsen heeft een goede reden: Elke klimaatverandering die de biosfeer danig veranderde is altijd al oorzaak geweest van onheil en massale migratiestromen. Enkele voorbeelden:
-
De grote trek van de homo sapiens (64.000 jaar geleden) de wijde wereld in werd afgedwongen door… klimaatverandering.
-
De godsdienstoorlogen in Europa, inclusief de verschrikkelijke dertigjarige oorlog waren het gevolg van … klimaatverandering en opeenvolgende slechte oogsten.
-
Een aantal dramatische omwentelingen in de Chinese geschiedenis (overigens ook ten tijde van de ondergang van het Assyrische rijk) laten zich terugvoeren op … klimaatverandering.
-
De volledige vervanging van de Vikings op Groenland door Inuit was het gevolg van klimaatverandering.
Het klimaat is voortdurend geëvolueerd en heeft de biosfeer gedwongen voortdurend mee te evolueren. Maar dat is NOOIT ‘in een snel tempo’ gebeurd. Het enige verschil met vandaag is dat onze voorouders nooit zo gek waren te denken dat ze die processen konden sturen. Ze vroegen dat wel aan hun goden, maar dat is veel minder krankzinnig dan het eventjes zelf te willen doen.
Hoe we over de klimaatgekte denken weten onze trouwe lezers al. Voor wie nieuw is verwijzen we naar onze blog, rubriek wetenschappen. Maar speciaal voor de luwte van het aflopend jaar schreef onze Simpele Duif een recht-voor-de-raap-stukje dat we u graag aanbieden.
De migratieproblematiek is bijzonder belangrijk en ook heel complex. Eén van de oorzaken is terug te voeren tot de blow up van de VN. Terwijl deze organisatie oorspronkelijk (als Volkenbond) baanbrekend werk deed voor het oplossen van internationale en gewapende conflicten, en toekeek op de rechten van oorlogsvluchtelingen, heeft ze zich ontpopt tot een morele wereldleider die het recht van vluchtelingen probeert uit te breiden tot economische migranten. Daarin wordt de VN (wat graag) gevolgd door EU-instellingen die in hun rechtspraak de lidstaten dwingen tot een migratiebeleid dat de gevolgen voor de eigen gemeenschappen ondergeschikt maakt aan de individuele rechten van migranten. Dat steeds meer mensen deze ‘Marrakesh verklaring’ en andere initiatieven niet zinnen mag niemand verbazen.
Migratie ten gevolge van klimaatwisselingen zijn zeker niet van de baan. Met de opwarming zullen er lokale grotere veranderingen voorkomen. Dat is onder meer door andere fenomenen die ons klimaat beïnvloeden. Het meest dringende probleem is niet de stijgende zeespiegel maar het ‘drama’ dat in de media rond Tuvalu (noordoost van Australië) geënsceneerd werd. Tuvalu zakt in werkelijkheid sneller weg dan het door een stijgend waterpeil wordt bedreigd.
De teloorgang van het Onderwijs
De teloorgang van het onderwijs is een fenomeen dat reeds tientallen jaren bezig is. Het aanbieden van gedegen onderwijs dat vooral de sterksten stimuleert is niet te combineren met onderwijs dat de lat veel lager legt. Ongelijkheid! Oh ramp in tijden waar gelijkheid het nec plus ultra is van het (Westerse) postmoderne denken.
Mocht er ergens een politicus zijn die consequent twee begrippen aan mekaar koppelt, (1) mensen zijn niet gelijk, wél gelijkwaardig en (2) IQ is niet gelijk verdeeld onder de mensen, dan ligt de weg open naar een onderwijs waar kennis voorop staat: kennis zowel voor de bollebozen als kennis voor zij die gouden handen hebben. Beiden zijn ‘beta’ wetenschappers. En verruim de menswetenschappen met enkele vakken exacte wetenschappen zoals een goede kennis van de natuurwetenschappen. Stop de indoctrinatie en het pamperen van kinderen die door hun ouders in de steek gelaten worden, is niet de opdracht van onderwijsinstellingen. Ieder zijn rol en verantwoordelijkheid in het volwassen worden van kinderen.
Belgisch staatsbestel is tot op de draad versleten
Rik Van Cauwelaert citeerde recent in De Tijd politicoloog Wilfried Dewachter, emeritus van de KULeuven, die twintig jaar geleden een boek schreef over 'De mythe van de parlementaire democratie'. Zijn slotbedenking leest als volgt: 'Het is intussen wel duidelijk dat België zijn besluitvormingswijzen niet langer onder het etiket van parlementaire democratie kan verstoppen.”
Het recente boek van Vuye en Wouters “Schone schijn” leest als een onvervalste filippica voor partijvertegenwoordigers die hun geld niet waard zijn.
2019 was een verkiezingsjaar waarin de ‘extremen’ winst boekten en de traditionele partijen nog maar eens aanhang verloren. Niemand kan nog voorbij aan de politieke tegenstelling tussen de Vlaamse rechtse politieke visie versus de linkse politieke visie in Franstalig België. Daar zijn meerdere verklaringen voor:
Het jarenlang negeren van deze spagaat door de traditionele partijen is de meest plausibele verklaring voor de teloorgang van hun politieke geloofwaardigheid, ook al zullen ze dat in alle toonaarden bestrijden. Voor hen zijn het extremisten en populisten die de oorzaak zijn van alle ellende.
De decennialange solidariteit van Vlaanderen met het armere Wallonië komt door de migratie nog meer onder druk te staan. Steeds meer Vlamingen én Walen beseffen dat de te verdelen koek door de migratie nog kleiner wordt. De fraude in de sociale sector door onder meer de massale migratie werd in Frankrijk recent nog geraamd op verschillende miljarden euro per jaar. Meer dan het budget voor Defensie! De gele hesjes zullen niet snel verdwijnen.
De enorme financiële inspanningen voor een overhaaste energietransitie zal deze onvrede nog doen toenemen.
Een compromis op zijn Belgisch lijkt onmogelijk. Toch is het probleem vooral te wijten aan de ‘blow up’ van het politiek bestel door een particratie die zichzelf heeft vastgereden en niet meer weet wat ze moet doen en waar ze naartoe wil.
Terugkijkend op mijn eerdere publicaties van bijna twintig jaar geleden kan ik alleen maar vaststellen dat mijn toenmalige roep om goed bestuur, vandaag alleen maar luider klinkt. Het confederale model waar vroeger de CVP én de VLD voor pleitten, en waarmee de N-VA naar de verkiezingen stapte, is naar mijn mening de énige methode om tot goed bestuur te kunnen komen.
Het huidige ‘federale’ systeem met een onoverzichtelijke verdeling van de bevoegdheden (soms zonder verantwoordelijkheid) is tot op de draad versleten. De kosten zijn schrikbarend hoog en zelfs een Belgicist als Herman De Croo stelt zich vragen bij de 70 % van de belastingen die de Vlaamse belastingbetaler moet ophoesten voor een links beleid in Franstalig België.
In het verleden kochten Vlaamse politici de opeenvolgende compromissen af met méér geld voor Wallonië en Brussel. Nu het geld echt schaars wordt, dreigt België ten onder te gaan aan de onredelijke eisen van een Waalse politieke klasse die er niet in slaagt om hun regio zelfredzaam te maken. Uiteindelijk zal Vlaanderen vaststellen dat Wallonië enkel van het Vlaams geld houdt, niet van België. Nieuwe verkiezingen zullen het bevestigen: de doodstrijd is ingezet.
