Gastauteur Bart De Meulenaer: Waarom is conservatief zijn zo een vreemde, ja bijna ketterse houding? Wie zorgt toch voor dat negatieve beeld van de conservatief? Tenzij een moslim conservatief is, ik ken er wel eentje uit #wijzijnconservatief, is conservatisme des duivels, zeker als het des Christen’s is.
Een conservatief katholiek is de grootste ketter allertijden. Het kan verkeren, zei Bredero.
Beeldvorming
Toen ik twee derde van een jaar geleden, met de spontane twitteractie #tothierennietverder reageerden op de framing van Bert Bultinck van Knack, toen hij de Vlamingen een racistisch ingebakken DNA toedichtte, was het niet de eerste keer dat iedereen met stijgende verontwaardiging had waargenomen hoe de pers zaken voorstelt op een manier die ons onze visie moet doen veranderen. Beeldvorming.
Dat was reeds veel eerder begonnen toen een zekere Björn Soenens het apetrots had over constructive journalism.
Ik heb me sindsdien altijd afgevraagd wat er mankeerde aan informing journalism, en meer nog, wààr precies het construeren van een waarheid eindigt en waar het liegen wordt. Wie bepaalt dat eigenlijk? Antonio Gramsci?
Want vreemd genoeg, zijn het dezelfde constructieve journalisten, die te pas en te onpas het woordje framing en fakenews uitschruwelen als er zaken worden gebracht die niet in HUN constructie passen.
Objectiviteit
Vroeger, toen de kranten nog in volle verzuiling duidelijk tot een zuil konden worden gerekend, wist je van waar wàt kwam. De kranten waren evenzeer als vandaag NIET objectief. Ik herinner me, hoe mijn grootouders bij ons thuis kwamen eten op zondagen, en hoe er driftig werd verteld over ‘den oorlog’, over Jean Gol, over Spaak en Martens. Steevast werd daarbij bij ons thuis, uit een conservatief katholiek nest stammende, de Standaard aangehaald. Manu Ruys was de stem van de conservatief.
Een beetje verder in de straat werd op dat moment allicht niet getafeld, want dat was voor conservatieven of voor rijken, maar daar werd dan tussen biljart en kaart driftig gediscuteerd en daar werd Paul Goossens geciteerd. De Morgen was de gazet van de rode vrijzinnigen.
Aan de andere kant van de stad, in de betere villawijken werd dan weer Het Laatste Nieuws ontleed, tussen de ongevallenkatern en de wielerartikelen door, en de naam Rene Adams viel er meermaals. Dat was bij de liberalen.
Toen de verzuiling echter afnam en de kranten meer en meer zogezegd vrij kwamen te liggen, gebeurde iets bijzonders. De Standaard gooide AVV VVK overboord, De Morgen ging zich met Yves Desmet toeleggen op de betere restaurants, op wijnleveringen en mikte op een klandizie van treinrijdende yups en je zag hoe De Standaard en De Morgen inwisselbaar werden.
Het Laatste Nieuws werd een puur Belgicistisch bastion, wat met een liberale voorgeschiedenis niet eens zo vreemd was, maar ook De Morgen en De Standaard tooiden zich steeds meer met staatsbehoudende opinies en werden Belgicistische regimekanalen. Het succes van Doorbraak, Sceptr, en meerdere platformen, zoals ook dwarsliggers.eu is daar niet vreemd aan. De progressief werd conservatief.
Yves Desmet werd zelfs smachtend op de VRT aangehaald als het geweten van Vlaanderen. Daarin werd duidelijk aangekondigd wie de moraal ijkt.
Heden worden opinies en artikels in de zogenaamde kwaliteitskranten, net zoals in Knack zodanig met elkaar inwisselbaar dat je nauwelijks nog kan spreken van eigen visie en eigen berichtgeving, en al helemaal niet meer van doorgedreven onderzoeksjournalistiek, maar van kopiëerjournalistiek. Laatst, Toen Pano Dries Van Langenhove aan de schandpaal nagelde duurde het geen half uur of Bart Eeckhout van De Morgen had een online artikel klaar. Toen Melikam Kucam alweer door Pano aan de schandpaal werd genageld, trad opnieuw de vierde macht in de plaats van de derde macht, net zoals bij Van Langenhove, maar nu werd ook de partijaangehorigheid van Kucam heel duidelijk naar voren gebracht. Ik weet niet of iemand van u gehoord heeft van een PS’er die geld verduisterd heeft, en die nog 400 jaar mag terugbetalen, maar blijkbaar wordt des persens gretigheid nogal verklaard door partijkaarten. De artikelen in de kranten bereiken wel consensus, maar daarom zijn ze nog niet objectief.
Feitelijk maakt plaats voor betamelijkheid
Dat twee weken geleden 3400 klimaatwetenschappers de rectorenbrief hadden ondertekend, deed mij de wenkbrauwen fronsen. 3400 klimaatwetenschappers? Waar hebben die al die tijd gezéten? Waar blijven al de perfect berekende voorstellen om het klimaatbeleid rendabel en betaalbaar te maken? Marghem zei voor enkele dagen nog dat ze nog geen cijfers had om te berekenen wat de prijs wordt van de gascentrales, en dat ze nog niet verder was gekomen dan een zoveelste heffing op een elektriciteitsfactuur die sowieso reeds recordhoogtes bereikt.
VZW De Vijfde Macht (een VZW die ik met vrienden oprichtte om de eerder besproken beeldvorming te counteren) deed zelf een kleine check en stelde vast dat er bij de 5 lukrake namen die ze opzocht via Google reeds pedagogen, sociologen en psychologen zaten. En inderdaad, dat zijn wetenschappers. Maar zolang u niet naar een burgerlijk ingenieur loopt om uw hartoperatie uit te voeren, ben ik niet onder de indruk van een psycholoog die als klimaatwetenschapper optreedt. Zolang u niet naar een chemicus loopt om uw angstpsychosen te doorgronden, kies ik ervoor om sociologen het niet over de eventuele invloed van de mensheid op het klimaat te laten hebben. Over de invloed van het klimaat op de mensen, dààrover kan een socioloog iets vertellen. En dan blijkt er nóg een politieke agenda meegesmokkeld te worden, want volgens sommige fantasten zijn de vluchtelingen uit Syrië klimaatvluchtelingen. Want wie vlucht er nou ook voor moslims, zeker als ze ultraconservatief zijn?
Het was vreemd genoeg niét de vierde macht die dit eenvoudig google-onderzoek deed, maar wel de vijfde macht.
Ik moet dikwijls denken aan de figuur Elliot Carver, de mediabons uit de James-Bond film ‘Tomorrow never dies’. Maar, ook andere, meer serieuze films versterken beelden. Niet enkel door Paradogma, van Marijn Poels ben ik tot het verbijsterend inzicht gekomen, dat meningen niet meer zozeer op hun waarheidsgehalte of de sterkte van hun logica, worden getaxeerd, maar op hun maatschappelijke aanvaardbaarheid, hun betamelijkheid. Dat hadden we eigenlijk kunnen zien aankomen. Sinds 2000 ben ik zeer bezorgd om het absoluut-totalitaire denkkader dat men ons via de politieke correctheid probeert op te leggen.
Immers, de mars door de instellingen is zo goed als uitgevoerd en door de gramsciaanse junta wordt nu uiteraard een waardenschaal opgediend (geweten van Vlaanderen), waarop uw en mijn meningen worden gemeten. Daarbij is feitelijkheid steeds minder van belang, maar is des te meer welgevallendheid (of politieke correctheid, zo u wil) het oordeelsbepalende aspect. Dat de gramsciaanse junta uiteraard die waardenschaal naar believen ijkt, zonder dat daarbij de conservatief zelfs maar wààrdig wordt geacht hierin een reflectie te geven, lijkt helemaal niemand op te winden.
Wij, die conservatieven, zijn nochtans de enige overgebleven tegenstem. These-Antithese-Synthese. Het was altijd de manier van ontwikkeling van ideëen. In een maatschappij waar de kritische stem wordt weggezet als onbetamelijk, regeert de dictatuur. Links is opgeschoven naar die positie die ze rechts altijd heeft toegedicht.
Debatteren moet je leren.
Het ergste is dan nog vrees ik, dat de debatcultuur zal uitsterven, want debatteren is een kunst, en geen instinctief aangeboren talent. (Dat hoorde ik op de voorstelling van de film Paradogma, in Roeselare, door een aandachtige kijker zeggen.) Echter, wie vandaag tegenspreekt is een populist, een racist, een klimaatnegationist. Argumenten zijn er niet, scheldwoorden des te meer. De moraliteitslijn, waarnaar ik eerder verwees. De politieke correctheid. De waarheidsschaal van Antonio Gramsci.
Mijn generatie heeft nog kinderen op de wereld gezet die nog deels degelijk onderwijs hebben genoten. Het katholieke onderwijs is echter aan een deconstructie begonnen waarvan het desastreuze resultaat nog maar met mondjesmaat begint door te sijpelen.
Niet alleen maken universiteitsstudenten à volonté spellingsfouten en is dat volgens bepaalde professoren helemaal niet erg. Maar het begint mij toch erg te enerveren, als ik mijn dochter hoor vertellen dat er op haar examens meerdere dt-fouten stonden. Niet van haarzelf, want uiteraard wordt het niet meer verwacht dat de student een antwoord motiveert, zodat men zijn denkwijze zou zien en zodat men zou begrijpen hoe hij aan een bepaald antwoord komt, neenneen, met multiple choice is dat niet meer nodig. Er wordt niet meer geschreven op het examen. De dt-fouten waarover mijn dochter het heeft zijn dan ook van de hand van professoren.
Maar mochten het toch slechts alleen dt-fouten zijn. Het gaat véél verder. Straks weet de gemiddelde humaniora-student niet beter of de hoofdstad van Frankrijk is Macron en Brexit is een vreemd land, ver weg van hier. Onze jeugd wordt steeds onwetender en we mogen daarbij niet veralgemenen, maar de algemene tendens die door onder andere Wouter Duyck wordt vastgesteld is niet hoopgevend. Ondertussen juicht men kinderen toe die gaan spijbelen voor het klimaat. De meest groteske en vulgaire spreuken als ‘fuck me, not the climate’ moeten daarbij bewondering oproepen, en mogen zeker niet worden neergezet als ongepast, want dan ben je een oude zure witte man. Witheid is ook al een probleem. Het is een scheldwoord geworden. Overigens is een blanke niet ‘wit’, maar daar gaat het niet om. De aanname dat je huidskleur je cultureel kader en dus ook je denkkader lijkt te bepalen, of dus je uiterlijk dat je innerlijk bepaalt, dat is juist de kern van wat racisme is. Men mag logischerwijze niet zeggen: zwarte mannen zijn dom. Ik vraag me af waarom men wel mag zeggen: witte mannen zijn zuur.
In deze tijd is het ‘racistisch’ om denkwijzen te beoordelen. Als ik me islamkritisch uitlaat, ben ik een islamofoob. Ik hoorde nog nooit van de katholofobie van de vrijzinnigen. Maar wel dus van islamofobie. En Islamofobie is in tegenstelling tot katholofobie of christianofobie racisme, daar waar katholofobie een uiting van gezond kritisch denken is. De westerse moraal moet ontmanteld worden, dus gaan we een identitair kenmerk van de westerling beladen met een schuld. Eerst het geloof, dan de taal (dt-regels) en uiteindelijk de huidskleur. Het blankzijn is witheid. En witheid is boe. De strijd tegen ideëen is racisme. De strijd tegen huidskleur is okay, zolang de huidskleur maar blank is, en je noemt haar dan ‘wit’.
Gramsci had dit nooit durven hopen. Die ligt te schaterlachen in zijn kist.
De conservatief moet het debat dus herontwikkelen en dat moet hij doen door tegen te spreken. De conservatief moet zich uit alle macht verzetten tegen de dictatuur van de luide minderheid en tegen de buitenspelval die dezelfde minderheid heeft opgezet om de conservatief van de discussie te obstureren, of om hem zelfs opiniedelicten aan te smeren als hij een vraag stelt over bvb klimaatdogma’s.
Want ook in dat thema is de positionering op de politiek correcte waardenschaal het bepalende argument en niet zozeer de logica of de factuele accurate juistheid. Immers, men zegt steeds dat 97% van de wetenschappers een consensus heeft bereikt over de opwarming van de aarde en het aandeel van de mens daarin, maar als men sociologen op een lijst van ‘wetenschappers’ plaatst die zich zorgen maken over de klimaatverandering, en men komt op die manier aan 3400 wetenschappers, dan gaat men zeer creatief om met cijfers. Uiteraard kun je dan aan 97% consensus komen. Heet het trouwens niet dat je met statistiek alles wat niet waar is kan bewijzen, of geldt dat alleen in het migratiethema, indien de statistiek eventjes geen blijk geeft van de maakbare mens?
Vanwaar komt die fameuze 97% overigens?
Besluit
Het brengt me ertoe te stellen dat de gramsciaanse junta er bijna in is geslaagd om ons kritisch denkvermogen te amputeren, ze is volop bezig met de identitaire ontmanteling van het Westen. De blanke man, van middelbare leeftijd, met een job en kinderen en een huis, die is zwaar schuldig. Aan wat, weet niemand, dus aan alles. De eigen tradities zijn slecht en we moeten allemaal veel leren van een de meest progressieve aller progressieven: de islam. In diezelfde lijn ligt de volgende politiek correcte betamelijke mening, doch tevens factuele onzin: CO2 is een gif dat de wereld doet smelten.
Niemand merkt de olifant op die in de kamer staat te gapen.
De koning heeft geen kleren aan. Wie het zegt, is schuldig.
Conservatieven hebben de plicht dit verwrongen denkkader weer recht(s) te trekken. En we mogen daarbij niet vergeten, dat we, eens ons westers denkkader weer in de haak staat, daarin de stem van de linkse opponent absoluut ruimte moeten geven. Wij zijn ons bewust van de kracht van These-Antithese- Synthese. Wij wel.
Wij moeten ons bewust zijn van het feit dat wij in een krimpende luchtbel leven, die werd opgepompt door Gramsci. We zitten in Truman’s World en de grenzen schuiven steeds enger dichter om ons heen. We kunnen niet stil blijven zitten. De ketterse plicht roept.
Bart De Meulenaer
Voorzitter VZW Vijfde Macht
PS. De Vijfde Macht is geen conservatieve VZW. Het is een VZW die de eenzijdigheid van de berichtgeving wil doorprikken. De voorzitter, Bart De Meulenaer is wel degelijk conservatief.
