Waarde Lezers,

In 1984 was ze, dankzij een brede waaier maatregelen, waaronder het aanleggen van een aanzienlijke steenkoolvoorraad, wél klaar. Ze ging de confrontatie aan, won en brak voorgoed de macht van de vakbond. Nu kon ze de doodzieke Britse mijnbouw gaan saneren. Daar is veel in veel hoogdravende zinnen over gesproken en geschreven. Ik wil me beperken tot de persoonlijk getuigenis van een “ex-coal miner” (nu buschauffeur) uit Wales die tot mijn kennissenkring behoort en zo’n tien jaar geleden (Thatcher leefde nog) het volgende zegde:

 

(In die tijd haatte ik ze gelijk de pest, maar nu zie ik het in: uiteindelijk heeft ze ons geholpen. "Dat werk in de putten was toch maar niets: vuil, zwaar, gevaarlijk en niet eens echt goed betaald. Nu zijn de putten dicht en het is alsof het land herademt en van zijn wonden herstelt. [6] Meer werkeloosheid dan toen is er nu ook niet. Het gaat ons gewoon allemaal beter." Tja, soms kan een gesprek met de direct betrokkenen zelf verrassende perspectieven opleveren... Ik hoop dat een of andere journalist dit leest en ter harte neemt.

Dit verhaal heeft wel degelijk met ons thema te maken, want een van de voorbereidingen die de Thatcherregering startte om de Britse economie minder afhankelijk van steenkool te maken was… een massieve uitbouw van kernenergie. Dat moest gebeuren tegen een wijdverbreid en zeer negatief populair sentiment in. Er werd dus een propagandacampagne opgezet. We begonnen dat toen nog maar net ‘communicatie’ (hemeltergend eufemisme) te noemen… In het kader van die campagne werd voor het eerst op grote schaal CO2 als een gevaarlijk probleem voor het klimaat voorgesteld. Het lot om te moeten zien waartoe dat geleid heeft, is Margaret Thatcher door haar overlijden bespaard gebleven. We komen op dit punt nog terug.

Thatcher was een verstandige vrouw met een opleiding als chemicus. Ik wil dan ook niet uitsluiten dat het bereiken van een strategisch gezonde energiepositie door kernenergie voor haar een rol zal gespeeld hebben, maar de hoofdzaak was toch zeker de strijd tegen de mijnwerkers. Daarvoor waren alle middelen goed…

Rond dezelfde tijd kreeg de kernenergie in continentaal Europa, maar vooral in Duitsland, erge klappen. Er waren zeer gewelddadige acties van de tegenstanders. De machthebbers werden bang. De immens dure (toen ~ 8 miljard DM) snelle broeder in Kalkar, die in 1985 bedrijfsklaar werd en een oplossing voor het inderdaad ernstig probleem van radioactief afval met lange halfwaardetijd had kunnen bieden, is nooit opgestart. Tsjernobyl deed dan, in 1986, de deur dicht. Regeringen begonnen luid over de “kernuitstap” na te denken.

Daarmee was de nucleaire sector nog altijd niet stilgelegd, maar er waren wel enkele zwaarwegende zaken gebeurd. De activisten hielden voortdurend druk op de ketel. Ze vonden telkens weer een nieuw haar in de boter. Een meer dan bereidwillige pers zorgde ervoor dat de angstgolven door het volk bleven gaan. De veiligheidseisen swingden de pan uit en de kosten volgden. De investering voor een nieuwe centrale bereikt nu zo langzaam astronomische hoogten. Bekijken we dat even in België.

 

Over het “betonrot” gaan we het hier niet hebben: het verhaal van de “scheurtjes” lijkt me een meer illustratief voorbeeld. Sinds een tiental jaren bericht onze pers met grote regelmaat in wisselende schakeringen van paniek over scheurtjes in de reactorvaten van Doel 3 en Tihange 2. Dat klinkt heel gevaarlijk. De “bezorgdheid” van de overheid en de angst van de bevolking waren dan ook zeer aanzienlijk.

 

Ik kan hier geen snelcursus metallurgie inlassen, dus laten we het kort houden: ik heb nog nooit een drukvat zonder “scheurtjes” gezien. Ik dacht dat wel, een halve eeuw geleden, maar dat lag eraan dat onze apparatuur toen nog niet gevoelig genoeg was om ze te tonen. Staal is nu eenmaal een heterogeen materiaal: er zijn altijd inclusies en ook scheurtjes door of tussen kleine kristalstructuren. Achteraf blijken die “scheurtjes” in ons geval nu waterstofinclusies te zijn, die we in dat materiaal in ieder geval konden en moesten verwachten.

 

De pers spreekt echter gemakshalve nog altijd over scheurtjes: dat klinkt lekker dramatisch. Maar zelfs als het echt scheurtjes waren, hoeven we daar nog niet van wakker te liggen. We moeten dan enkel goed in het oog houden of ze groeien. Zolang ze dat niet doen kunnen we gerust zijn.

 

Prompt zagen de activisten groei. Maar ogenblikje: de scheurtjes werden niet langer; er werden er meer gevonden. Dat is niet hetzelfde en ook gemakkelijk verklaarbaar. We doen die metingen altijd met de nieuwste apparatuur. Die wordt steeds gevoeliger en dus gaat een volgende meting op die manier altijd meer “scheurtjes” – eigenlijk inclusies – tonen dan de vorige. Een goede regel van experimentele hygiëne is dat je bij het opmeten van een tijdsreeks nooit tussenin iets aan de meetopstelling mag veranderen.

Maar de postmoderne zedeloosheid heeft ook dit principe gelaten naast zich neergelegd. Verandering van apparatuur en meetmethode midden in het experiment is tegenwoordig schering en inslag. Altijd handig als je graag, ongeacht de realiteit, een toename wilt tonen, of het nu om de temperatuur, de zeespiegel of… “scheurtjes” gaat. Men kan dan achteraf schijnheilig zeggen: “het is toch maar normaal dat we de beste en nieuwste apparatuur gebruiken”. En de brave burger knikt instemmend.

 

Indien u dit nu grappig begint te vinden, gelieve dan ook eens te denken aan de duizenden uren die twee van onze grootste en modernste reactoren daardoor stilgestaan hebben. Het moet een fortuin gekost hebben maar dat scheen niemand bijzonder erg te vinden: u betaalde dat wel!

 

Dan verscheen, zo’n twee jaar geleden plots (en voor eventjes) een soort grimmige ernst in het debat. Er werd voor de komende winter een tekort aan elektriciteitsproductie voorspeld. Dat kan via een instorten van het net tot een black -out leiden, minstens in België, maar mogelijk ook verder. Dat gevaar was niet nieuw. De vorige drie jaar had de federale regering echter contracten voor eventuele noodverzorging uit het buitenland afgesloten.

Maar nu stonden vijf van de zeven Belgische kernreactoren stil, wegens betonrot, een lek aan een leiding in een noodkoelsysteem en… “scheurtjes”. Bovendien was ook nog onderhoud gepland. Dat ging nooit lukken. Er werden afschakelplannen opgesteld en gepubliceerd. Het risico bestond dat het volk zou gaan merken dat onze leiders – door voortdurend te lonken naar de stemmetjes van hyperventilerende neurotici – de infrastructuur allengs aan tot aan de rand van de ontwikkelingslandstatus hadden laten afglijden, en het zou daar wel eens heel boos van kunnen worden.

 

Dit werd gevaarlijk voor onze leiders. Ze grepen naar ongebruikelijke maatregelen: ze begonnen meer naar hun eigen ingenieurs te luisteren dan naar de bende warhoofdige, door overmatig wietgebruik gedesoriënteerde jochies. Toen gebeurden er tekenen en wonderen: de “scheurtjes” werden op slag veel minder alarmerend. Ook het dwaze gekakel in de media daarover hield als bij toverslag op. Toch raar wat allemaal mogelijk wordt als de burger – terecht – voor zijn krant niet meer wil betalen en de pers op het overheidsinfuus aangewezen is. We kwamen de winter door, met vier kerncentrales in werking. Het volk viel terug in slaap, de regering eveneens. De Amerikanen hebben daarvoor een uitdrukking: “this ain't no way to run a railroad”, op die manier kan je geen spoorweg besturen. Inderdaad, en een land ook niet.

We hebben nu meer dan een halve eeuw ervaring met kernenergie en we kunnen dus overtuigende veiligheidsstatistieken voorleggen: wereldwijd, per land, alles is voorhanden. Indien u meer details wenst te zien kunt u de cijfers op onze blog raadplegen in een overzichtsartikel van Dr. Ir. Eric Blondeel. Daaruit blijkt eenduidig dat de kerncentrale veruit de veiligste vorm van energieproductie is. Als we meten in verloren mensenlevens per geproduceerde kWh, dan is kernenergie grootteordes beter dan alle anderen, ook beter dan hydro-elektrische centrales en veel beter dan zonnepanelen en windmolens. En uiteraard: Tsjernobyl, Harrisburg en Fukushima zijn mee ingerekend. Mij verrast dat eigenlijk niet. Als je naar de technologie kijkt moet je dit verwachten. De mensen reageren hierop echter verbluft, zelfs met ongeloof. Daaraan is weer eens zichtbaar in welke mate de beeldvorming van de activisten ondertussen de realiteit verdrongen heeft. De angsten zijn hoegenaamd niet gerechtvaardigd, maar we weten dat niet.

Ondertussen is zeer reële en zware, indien ook onzichtbare, schade ontstaan. Onze kernreactoren worden oud. Ze kunnen nog wel veilig en kostengunstig werken maar ze zijn desondanks technologisch achterhaald. In een “normale” economie – daarmee bedoel ik dat ze door de markt gestuurd wordt en niet door een bende gekken met hallucinaties – zouden we verwachten nu al enkele projecten voor nieuwbouw op basis van de modernste technologie te zien.

 

 

Daarna worden oude minder kostengunstige installaties stilgelegd en afgebroken. Hier zien we die projecten niet en we zullen er ook geen zien

 

Dit zijn zeer kapitaalintensieve ondernemingen en wat die het meest nodig hebben is planningszekerheid. De financier moet weten dat hij een bouwvergunning krijgt, en dat die niet eeuwig lang aangevochten kan worden. Hij moet erop kunnen rekenen dat gedurende de designfase de kosten niet door steeds verder escalerende veiligheidseisen opgeschroefd worden. Hij moet er zeker van zijn op een vooraf bekend tijdstip de installatie te kunnen starten en die dan minstens een bekend aantal jaren te kunnen laten werken, en zo verder. Al die dingen weet onze financier vandaag niet.

 

Ook toezeggingen kan hij niet vertrouwen want zowel de wetgever als de maatschappij hebben zich – welwillend uitgedrukt – als eerder frivool getoond. Hij kan er dan ook helemaal niet zeker van zijn dat hij zijn investering (uiteraard met rendite) ooit terugziet, en hij doet dus wat investeerders in die situatie altijd doen: hij houdt de knip op zijn beurs.

De mogelijkheden om bij middel van de nucleaire sector onze energiesituatie te saneren zijn momenteel dus eerder beperkt. Gelukkig is het nog niet dringend want onze fossiele brandstoffen zijn nog lang niet uitgeput. We hebben dus nog wel even tijd om op gezond verstand te wachten, denken we… Maar jammer genoeg is daar de klimaatreligie die met alle middelen probeert het gebruik van fossiele brandstoffen op korte termijn onmogelijk te maken.

Anders Jonas Ångström had al eerder in zijn “Recherches sur le spectre solaire” datzelfde thema aangesneden en was tot de omgekeerde conclusie gekomen, namelijk dat CO2 niet verantwoordelijk kon zijn voor een dergelijk effect.

Hier was dus een beschaafde wetenschappelijke discussie begonnen, en dat bleef ze ook voor ongeveer een eeuw. Toen observeerde Charles David Keeling de toename van CO2 in de atmosfeer (Mauna Loa) en herstartte de discussie in volle hevigheid. Dat gebeurde in de jaren 60, zoals we weten een sociaal-politieke omwentelingsperiode. Het thema werd populair in marxistische academische anti-establishment kringen, vooral in de USA.

Toen Margaret Thatcher in de jaren 80 het opwarmingsprobleem naar voor bracht in haar campagne voor meer kernenergie ontstond voor progressief links een verwarrende situatie. Nu werd hun eigen stokpaardje als wapen tegen het proletariaat gebruikt. Ze besloten toen maar tegen alles te zijn, zowel tegen kernenergie als tegen fossiele brandstoffen.

Voor mij was het vooral schokkend indicaties te ontdekken die erop wezen dat de wetenschapsmensen rond mevrouw Thatcher heel goed wisten dat ze het volk met gruwelsprookjes opzadelden. Ook de scheikundige Thatcher zelf moet dat duidelijk hebben gezien. Dat wetenschapsmensen zich tot zoiets konden lenen was voor mij eigenlijk onvoorstelbaar. Dat was uitermate naïef, ik had beter kunnen weten: we hadden tenslotte gezien hoe de Duitse fysici zich tijdens de nazi-heerschappij gedroegen. Wetenschappers zijn ook geen betere mensen…

De doorbraak kwam van de film “An inconvenient Truth” (een ongemakkelijke waarheid, maar “een lucratieve leugen” ware passender geweest) die Al Gore in 2006 uitbracht. Er zijn al heel veel films gemaakt over een dreigende wereldondergang (hier). De mensheid lijkt door dit thema sterk geboeid. De film van Al Gore is echter in meerdere opzichten een uitzondering. Het belangrijkste is dat hij beweert de toekomst te voorspellen. Hij beweert dat te doen op een wetenschappelijke basis. Bovendien verklaart hij dat het gruwelijk einde dat hij ons voorspiegelt door onze eigen schuld tot stand komt. En tenslotte toont hij dat er – misschien – nog een uitweg is, namelijk heel precies doen wat hij ons zegt. Dat paste allemaal perfect in de hedendaagse apocalypscultuur. Het was doodgewoon goed gedaan en maakte een diepe indruk. Het succes bleef niet uit: massahysterie, en dat was ook duidelijk de bedoeling. Gore heeft ondertussen fortuinen verdiend met CO2-certificaten en dergelijke. Dat hij ieder proces dat wegens valse beweringen aangespannen werd, verloren heeft kon de pret niet bederven: de massa wilde dat niet zien. De massa voelt, ze observeert niet. De mensen in Antwerpen die zich in 2007 afvroegen of het nog wel zinvol was een winkeltje te openen nu de stad spoedig onder water ging staan – en die waren er – gaan ook in 2020 niet naar de kaai om eens over de blauwe steen te kijken en te zien… dat er niets veranderd is.

Sinds ruim een halve eeuw is links aan een opmars in de academische wereld bezig. Ze hebben nu, komende uit de humane wetenschappen, hun doel bereikt. Kritische meningen worden niet meer geduld en critici worden door schreeuwkoren bij hun lezingen neer gebruld en professioneel “geëlimineerd”. De academische overheid toont nu in het hele Westen hetzelfde halfhartig gebrek aan moed dat we al in het Derde Rijk gezien hadden. Er heerst regelrechte censuur, zoals pijnlijk duidelijk aangetoond door Greg Lukianoff [7]. Het is bitter dat de verlichting net aan de universiteiten het eerst gestorven is.

Daardoor kunnen we ook “wetenschappelijke” publicaties over het klimaat niet meer vertrouwen. Er wordt toenemend drieste fraude ontdekt. De overheden wereldwijd worden door de VN strikt volgens de “partijlijn” gebriefd. Enkel hoogleraars met emeritaat zoals Richard Lindzen kunnen zich nog veroorloven vrij te spreken en te schrijven.

Het is dus, alvorens aan een grondige discussie te beginnen, als oriënteringshulp belangrijk te weten en goed te onderscheiden tussen wat zeker waar en zeker onwaar is en wat vermoed wordt. Voor dat doel schrijf ik hier even op wat ik, na enige ernstige studie, heel zeker weet.

Het klimaat warmt op. Dat is niet zo verwonderlijk: we kruipen nog altijd omhoog uit een mini-ijstijd enkele eeuwen geleden. Het klimaat verandert voortdurend en heeft dat altijd gedaan. Voor een goed deel van de schommelingen, vooral dan de grote, zijn de oorzaken bekend en voorspelbaar. Het klimaat willen controleren is even gevaarlijk als de baan van de aarde willen beïnvloeden. Maar gelukkig dat het ook even onmogelijk is. Voor de kleinere veranderingen kennen we wel vaak de oorzaak – in hoofdzaak zonneactiviteit, magnetisch veld van de zon, kosmische straling, vulkaanuitbarstingen – maar voorspelling blijft onmogelijk wegens te grote complexiteit en nog te veel niet begrepen factoren. Het is zeker dat, bij voorbeeld de huidige opwarming, op een aantal factoren, die bovendien met elkaar ook nog in interactie staan, terug te voeren is. Daardoor wordt het zeer moeilijk – en het zal dan ook nog lang onmogelijk blijven – de inbreng van de verschillende factoren (waaronder CO2) precies kwantitatief te onderscheiden.

De toename van de CO2-concentratie in de atmosfeer gedurende de voorbije eeuw is inderdaad op menselijke activiteit – de uitstoot van verbrandingsgassen – terug te voeren. Een evenwicht met de oceanen kan zich in die tijd niet instellen. Daarvoor is de tijdsconstante van het systeem (~ 800 jaar) veel te hoog. Dat laatste kunnen we duidelijk zien in de historische data die we uit ijsboringen winnen.
Een toename van CO2 in de atmosfeer leidt inderdaad tot een verhoging van de temperatuur. Deze verhoging neemt met stijgende concentratie (logaritmisch) af [8] en heeft bovendien een maximum. Het gaat hier gedurende de laatste eeuw om maximaal (waarschijnlijk minder) twee tienden graad, dus een geringe fractie van de gemeten temperatuurstijging (+/- 1º) in die periode. De precieze kwantitatieve samenhang tussen CO2-concentratie en temperstuurtoename is zeer complex en nog altijd onbekend. We hebben echter wel een redelijke basis om aan te nemen dat de bijdrage van CO2 tot de opwarming gering, zelfs verwaarloosbaar is vergeleken met die van andere – natuurlijke – factoren.

Hoewel we nu al tientallen jaren temperatuurstijging achter ons hebben zijn de temperaturen die hier tijdens de Romeinse tijd heersten nog altijd niet terug bereikt.
CO2 is in het ppm bereik niet giftig. Het is integendeel de grondstof voor de plantengroei. Een toename van de plantengroei, bij voorbeeld in de Sahelzone, door de CO2-stijging is nu al eenduidig meetbaar. Door de vergroening neemt ook de capaciteit voor CO2-afbraak en verwerking toe. Indien de CO2-concentratie van heden 400 op 150 ppm zou vallen is er niet meer voldoende plantengroei om menselijk leven mogelijk te maken.

Om het heel kort samen te vatten: de opwarming is een feit. Ze zou ook plaatsvinden indien er helemaal geen mensen waren. Het is zeker geen ramp, maar ze zal wellicht enige hoofdbrekens veroorzaken. Wij mensen kunnen er in ieder geval zo goed als helemaal niets aan veranderen. We kunnen ons wel – zoals de mensheid dat al duizenden jaren doet – aanpassen. Of we kunnen natuurlijk ook weigeren ons aan te passen en liever wachten op illusoire “oplossingen”, ondertussen onze economie en maatschappij ruïnerend.

Wat wij de klimaatkerk noemen is hoegenaamd geen uniek fenomeen, maar eerder een representatieve expressie van de huidige tijdsgeest. Er bestaan vandaag een hele reeks bewegingen die verregaand analoge kenmerken vertonen: BLM (met als filiaal: kick out Zwarte Piet), #MeToo, het antifascistisch front en zo verder.
Al die bewegingen hebben een gelaagde structuur. Ze ageren hoofdzakelijk op de straat, door de massa. Er is altijd een politiek element dat onveranderlijk marxistisch getint is en sterk verankerd in de universiteiten en supranationale instellingen (UNO, EG etc.). Tenslotte zijn er altijd een aantal individuen en groepen die financieel belang hebben bij het slagen van de beweging. Enkel als die drie componenten erin lukken een ernstige coöperatie en coördinatie op de been te brengen wordt de beweging een groot succes.
Bekijken we dit nu eens voor de klimaatbeweging.

Homo sapiens lijkt een onverzadigbare behoefte te hebben om zich tot ideologieën te bekennen en vervolgens de rest van de mensheid daartoe te bekeren. Dat is niet veranderd toen de mode in West-Europa het afscheid van het christendom dicteerde. Er worden wel eisen gesteld aan de ideologie. Ze moet bij voorkeur heroïsch zijn. Ze moet tonen hoe wij, allemaal samen, de wereld van de zekere ondergang kunnen redden en tot een betere plek omvormen. Ze mag aanzienlijke offers eisen, bij voorkeur van derden. Een odium van rationaliteit is ook zeer nuttig: verpak het als wetenschap en de mensen voelen geen behoefte meer om het te begrijpen of verifiëren. Er is ook nood aan idolen, boegbeelden waar heel het “gelovige volk” naar kan opkijken als oriënteringsbaken.

Het is wel duidelijk dat de klimaatbeweging op rozen zit: ze heeft het allemaal. Bovendien ontstond ze ook nog op een moment dat de opvoeding/opleiding van onze jeugd een triest minimum aan kwaliteit bereikt. Verder werpt de vernietiging van de traditionele familie haar lange schaduw over de psychische weerbaarheid van de jonge generatie. En tot overmaat heeft, door de catastrofale afbraak van ons onderwijs, het natuurwetenschappelijk analfabetisme een triest hoogtepunt bereikt en we zijn ook meer niet vlijtig, alert en zorgvuldig genoeg om zelf waarnemingen te kunnen doen.
Zo kon het dan gebeuren dat de film van Al Gore door de massa voor bare munt genomen werd. Voor ‘de mensen’ is dat ‘wetenschap’, en het bewijs dat we zeer ernstig in ons leven en welzijn bedreigd zijn. Daardoor wordt de onverzoenlijkheid, zelfs de haat, tegenover critici begrijpelijk: iemand die – en zij het enkel door vragen te stellen – de ‘oplossing’ van het probleem in de weg staat of zelfs maar vertraagt, is een doodgewone potentiële moordenaar. Dat zou ook het geval zijn indien hun hypotheses kloppen – wat niet zo is. Ze houden hun – minstens avontuurlijke – constructies voor feiten die als een paal boven water staan en zelfs niet meer in vraag gesteld kunnen worden. Als de situatie eenmaal dermate vergiftigd is, komt ze daar maar heel moeilijk weer uit.

Het idee van FFF en schoolstaking was geniaal. Scholieren zijn altijd bereid dingen te doen als ze daardoor maar niet in de les moeten zitten: succes verzekerd! En dat zal des te meer het geval zijn als ze ook nog door hun leraars aangemoedigd worden. Ze worden geflankeerd door een reeks ngo’s die zich rijkelijk aan de staatskas kunnen laven. En tenslotte kunnen ze rekenen op erkenning en steun van onze media en politieke elites.

Er zijn de laatste 70 jaar veel internationale organisaties ontstaan die menen het lot van de wereld te moeten in handen nemen: de Verenigde Naties met al haar geledingen (Unesco, IPCC, WHO enz.), het WEF (World Economic Forum), de Club of Rome… Het is niet zo verbazend dat veel van de kopstukken marxistische ideeën propageren: socialisme gedijt altijd bijzonder goed in omgevingen waar men zich geen zorgen hoeft te maken of er op het einde van het boekjaar ook iets overblijft…
In die organisaties bestaat, eveneens conform marxistische theorie, een tendens in de richting van een wereldregering. Dat is soms het onderwerp van samenzweringstheorieën, vooral in de USA, maar hier is helemaal geen samenzwering te bespeuren. De kopstukken van die organen zijn vaak verrassend open over hun bedoelingen. Ze denken dat de mensheid veel beter af zou zijn met een naar marxistische principes agerende wereldtop en geven – soms met bijna ontwapenende eerlijkheid – openlijk toe dat ze de “klimaatcrisis” slechts als een middel zien om dit doel te bereiken (zie ook [9]).

Die supranationale organisaties, daaronder de EU, tonen duidelijk de verdiensten van subsidiariteit: hoe verder het gezag van het volk staat, des te wereldvreemder gaat het ageren. Als bijzonder wereldvreemd verdient de Europese Commissie, geïnspireerd door Frans Timmermans, zeker een podiumplaats.

De Verenigde Naties hebben zich, via het IPCC, tot de ‘denktank’ van de opwarmingscultus opgeworpen. Ze verlenen de beweging een wetenschappelijk odium. Als we echter eens nakijken welke acties de VN-organen in het verleden “op wetenschappelijke basis” ondernomen hebben, en wat daaruit voortgekomen is hebben de ‘verenigde naties’ een eerder beschamend palmares voor te leggen [9].
Diezelfde Verenigde Naties bezorgen jaarlijks aan de politieke leiding van iedere lidstaat ‘beleidsrichtlijnen’ voor de ‘strijd tegen de opwarming’. De politici, die vandaag nog meer dan vroeger iedere verantwoordelijkheid schuwen, houden daar maar al te graag aan vast. Van de nuances die het IPCC vaak in zijn rapporten inbouwt om nog niet helemaal gelijkgeschakelde wetenschappers aan boord te houden, is in die richtlijnen niets te bespeuren.

Er is ondertussen een zeer aanzienlijke “klimaatindustrie” ontstaan, die zoals ook het militair- industrieel complex vooral aangewezen is op publiek geld (uw belastingen dus). De handel in emissiecertificaten zet enorme kapitalen om en genereert mooie winsten. Van voorspellingen die Al Gore in zijn film deed is dan wel bewijsbaar niets uitgekomen, maar zijn financiële planning klopt voortreffelijk. De grote industrie (big oil), met Shell en BP vooraan zetten vol in op de windenergie en de daarmee verbonden subsidies. Dat is des te stuitender omdat die in hun rangen duizenden goed opgeleide natuurwetenschappers tellen, die drommels goed weten wat hier gebeurt. We zouden er goed aan doen dat wat zich daar afspeelt eens grondig te vergelijken met de “onbegrijpelijke” steun van de grote ondernemingen – en niet uitsluitend Duitse – voor het nationaalsocialisme. We schuwen toch bij andere thema’s die vergelijking nooit!
Daarnaast is een uitgebreid netwerk van kmo’s ontstaan die zich bezighouden met het plaatsen van warmtepompen, zonnepanelen etc. Komt daarbij nog een legertje “consultants”. Daar zijn ondertussen zoveel mensen tewerkgesteld dat geen enkele politicus daaraan nog voorbij kan.

             Pjotrs Dwarsliggers