fShare

Tweet

Beste lezers,

Het politiek jaar is opnieuw gestart. In de aanloop naar de officiële regeringsverklaringen in oktober is er blijkbaar ook voor regeringsleden nog tijd voor partijpolitiek gespin en zijn de eerstvolgende verkiezingen nu reeds hét onderwerp van de ‘discussies’, of wat daarvoor moet doorgaan.

Een nieuw politiek jaar
De kranten lusten deze spelletjes en gaan te rade bij politologen om ons duidelijk te maken hoe de politieke partijen er voor staan. Zo ook Het Laatste Nieuws dat politoloog Carl Devos om een analyse vroeg.

Met zijn bedenking over het communautaire luik - dat voor veel kiezers de reden was om in 2014 hun stem te geven aan N-VA, maar op de avond van de verkiezingen zelf al door partijvoorzitter De Wever in de prullenmand werd gekieperd - schoot hij wel met scherp: “Maar indien nodig zal De Wever na de verkiezingen OPNIEUW zeggen aan zijn kiezers: het werk is nog niet af, vijf jaar is niet genoeg om 25 jaar socialistisch beleid te corrigeren. En dan kan het confederalisme weer in de koelkast”.
 

Iedereen en zeker De Wever weet dat een klare verdeling van homogene bevoegdheidspakketten tussen het federale niveau en de gewesten de enige realistische mogelijkheid is om bestuurlijk ‘orde op zaken’ te stellen in België. Samen met de fiscale autonomie voor Vlaanderen en Wallonië vormen ze dé hefbomen voor een efficiënter bestuur.

Het argument dat De Wever gebruikt, namelijk dat het de kiezers zijn die beslissen wat N-VA communautair kan doen is juist, maar het stopt daar natuurlijk niet bij. Dat zou al te gemakkelijk en té doorzichtig zijn. Laten we niet rond de pot draaien: De Wever weet dat N-VA in 2019 nooit voldoende stemmen kan halen om communautair iets te forceren en dus is deze uitspraak over de kiezer een duidelijke aanwijzing dat het communautaire niet langer de hoofdzaak is en geen regeringsdeelname mag verhinderen.

You cannot fool all the people all the time ...

Tenzij ... ja, tenzij De Wever het confederalisme toch belangrijk genoeg vindt en dus doet wat voor de hand ligt; vooraf partners zoeken om het toch op tafel te kunnen leggen. Dat wordt de lakmoesproef waar hij niet onderuit kan. Wanneer N-VA blijft ruzie maken met potentiële medestanders, dan is dat ook een signaal dat hij een samenwerking over een communautair verhaal niet ernstig neemt en dan snijdt de kritiek van de Vlaamse Volksbeweging wel degelijk hout. In tempore non suspecto schreven we hierover: Het DNA van de N-VA en N-VA, van beweging naar regeringspartij

Was een publieke vernedering van de N-VA parlementsleden Vuye en Wouters door het partijbestuur wel nodig? Hoewel een zeer pijnlijke zaak mag het ons vooral niet afleiden van het sleutelprobleem van de N-VA en de bereidheid van De Wever om het confederalisme als dé duurzame oplossing voor goed bestuur voorop te stellen. Desnoods zijn bestuursbereidheid daarvan te laten afhangen. Door zijn uitlatingen in het verleden en recent nog voor de Franstalige media heeft hijzelf gezorgd voor gegronde twijfel en dáár moet hij iets aan doen. Niet zozeer aan de reacties, die overigens niet enkel van Vuye en Co komen.

Communautaire partners gezocht
Voor De Wever is een samenwerking met het Vlaams Belang niet aan de orde en de stelligheid waarmee hij dit cordon verdedigt laat geen opening. Open VLD zweert bij méér federale bevoegdheden en minder 'Vlaanderen'. Bij sp.a ligt het communautaire debat al heel gevoelig en daarbij komt dat De Wever van het socialisme staatsvijand nummer één maakte.

Blijft dus alleen CD&V over. De partij waarmee N-VA een bikkelharde strijd voert in heel veel gemeenten. Dat is de dagelijkse realiteit waardoor aan de basis de sfeer nogal vergiftigd is. Daar zouden de respectievelijke partijbesturen zich beter om bekommeren!

CD&V? Confederalisme was ooit het mantra van de ‘rentmeester' partij CD&V, toen ze in Kortrijk als eerste het confederaal model in haar partijprogramma opnam. Maar bij de minste tegenstand werd het snel weer opgeborgen en koos men voor de postjes die nu eenmaal veel dikker gezaaid liggen in het onvoorstelbare bestuurskluwen waar dit België een patent op heeft.

CD&V, onder leiding van eerste minister Jean-Luc Dehaene, was ook de partij die in 1994 de grondwettelijke mogelijkheid opende (door opname van het artikel 35) om een lijst met de resterende bevoegdheden voor het federale niveau in te vullen. Maar nooit deed CD&V de moeite om daar werk van te maken, integendeel. Het was maar om te lachen, zo vernamen we later van JL Dehaene zelf.

Nochtans ligt er heel wat te rapen in de electorale communautaire vijver. Nu De Wever communautair aan geloofwaardigheid inboet, kan CD&V hier opnieuw het voortouw nemen. Dat is alvast wat CD&V volksvertegenwoordiger Hendrik Bogaert en een groot aantal Vlaamsgezinde kiezers die CD&V de rug toekeerden, wel zouden willen. Maar niet enkel Vlaamsgezinden, ook gewoon weldenkende Vlamingen die beter én goedkoper bestuur willen, zullen daarvoor stemmen.

Wat houdt CD&V tégen om dit dossier te activeren? Om Samen – hét kenmerk van CD&V toch - met N-VA voor een doorbraak te zorgen. CD&V kan alvast de politiek werkloze (?) professor en N-VA grondwetspecialist Hendrik Vuye inhuren, want hij heeft al veel voorbereidend werk gedaan.

Maar alle gekheid op een stokje, laten we heel duidelijk zijn:
 

fShare

Tweet