Beste lezers,
21 juli was een mooie zomerse vakantiedag. Het nationale defilé verliep zonder incidenten en dus kunnen we met hernieuwde moed naar onszelf en de ganse wereld kijken.
Naar de buitenwereld kijken wordt een heel moeilijke opgave. Een poging in telegramstijl.
Het herhaald en ongenuanceerd opvoeren van Poetin als stokebrand terwijl Rusland geopolitiek (en zeker voor Europa) eerder een deel van de oplossing is dan een deel van het probleem, begint zo stilaan te lijken op misplaatste oorlogsstokerij. Zelfs wie zo grondig geïndoctrineerd is en gelooft dat Poetin klaar staat om een oorlog te riskeren met de NAVO omwille van de Baltische staten, zou toch nog voldoende realiteitszin moeten hebben om te beseffen dat Rusland noch militair noch economisch dergelijke grootschalige oorlog aankan. Zouden wij niet beter wat meer open staan voor de redelijke verzuchtingen van het Russische volk? Tot wat dient al dat wapengekletter in de Baltische staten, als deze NAVO-lidstaten vanuit een democratische reflex zelf niet in staat zijn om de reeds lang aanwezige Russische minderheden een thuis te bieden? Een democratische proef waarin de andere grensstaat, Oekraïne, compleet faalde.
Ondanks de aanhoudende stroom negatieve informatie over presidentskandidaat Donald Trump - waar men geen fan van hoeft te zijn – zou hij wel eens dé president kunnen worden die Europa wakker schudt en verplicht om zelf in te staan voor de eigen veiligheid. Dat zou voor de EU een grote uitdaging zijn, maar vooral dé opportuniteit om zich te concentreren op de grote problemen en alle pietluttige regelneverij definitief af te voeren.
Een Europees niveau dat alleen bevoegd is voor de belangrijke kerntaken waaronder veiligheid. Het discours van sommige Europese leiders, onder aanvoering van een gewezen eerste minister van een belastingparadijs, voor nog méér van hetzelfde Europa, overtuigt enkel nog diepgelovigen.
De Europese ergernis over Erdogan is vooral pijnlijk. Het bewijst eens te meer de totale irrelevantie van de Europese ‘soft power’ als machtsbasis voor internationale relaties. Een unie met meer dan vijfhonderd miljoen inwoners en de grootste economie ter wereld, die voor de hele wereld te kakken wordt gezet door een megalomane dictator van een land dat zonder de Europese economische impulsen totaal aan de grond zit. Een land dat lid wil worden van de Europese Unie maar niet eens meer thuishoort in de NAVO-gemeenschap.
Misschien kan volgende getuigenis ons uit die Europese droomwereld helpen:
Enkele jaren geleden bezocht ik Sinop, aan de Turkse Zwarte Zee kust. Het is een mooi stadje in een buitengewoon schilderachtige omgeving, met enkele interessante archeologische bezienswaardigheden. Hoog boven op een heuvel een grote verlaten Amerikaanse luisterpost met prikkeldraad en gigantische antennes uit de vorige koude oorlog. Bij de stadsmuur een standbeeld van Diogenes, een oude gevangenis en een haven waar de eerste schoten van de Krim Oorlog vielen in een voor de Turken catastrofale zeeslag.
Boven in de bergen staat een middelgrote 19de eeuwse villa, met prachtig uitzicht, die nog aan Kemal Attaturk heeft toebehoord. Het was een geschenk van de inwoners van Sinop, maar echt gewoond heeft hij er nooit. Het is nu een Attaturk museum of beter: een bedevaartsoord, want Attaturk wordt hier nog altijd door velen als een heilige vereerd. Alles erop en eraan, inclusief de prullariakraampjes die de ouderen onder ons nog van Scherpenheuvel kennen. Een decor waar koppeltjes ook vandaag nog hun trouwfoto’s laten maken.
Ik raakte er in gesprek met een jonge Turk; een journalist. “Tja” zei hij “het was wel een militaire dictator”. “Inderdaad” antwoordde ik “maar hoe denk je dat Turkije er vandaag zou uit zien zonder deze man?” Hij dacht even na: “Waarschijnlijk gelijk Pakistan” en na een korte pauze “ik ben daar vorige maand nog geweest”. “En”, vroeg ik “was het er leuk?”. Hij schuddekopte van neen, maar hij deed dat gelijk iemand die bibbert van de kou. Ik trok mijn schouders op en opperde droogjes: “Het kan nog altijd komen.”
Had ik mijn grote mond maar gehouden…
Om naar onszelf te kijken haal ik mijn inspiratie bij de koninklijke boodschap. Koning Philip riep op tot eenheid en samenwerking, vooral in de moeilijke tijden die we beleven. Het belette hem niet om ook een breuklijn te vermelden en zelfs kant te kiezen: de uithaal naar de valse profeten die de breuklijnen tussen gemeenschappen benadrukken. Van een koninklijke toespraak zouden we mogen verwachten dat die heel doordacht is, zoals ook voor de Vlaamse minister-president zijn 11 juli rede belangrijker moet zijn dan een regeringsverklaring. Door deze stellingname bevestigt koning Philip alleen maar de kloof tussen de selectieve blindheid van het politiek-correcte denken en het gezond verstand van de doorsnee burger die wél ziet wat er allemaal verkeerd loopt.
Zijn discours stak schril af tegen de ontboezeming van Montasser AlD'emeh die de breuklijn tussen autochtonen en allochtonen (moslims) onverbloemd blootlegde. Zijn bijdrage in Knack online was niets méér dan een bevestiging van wat die ‘valse profeten’ al lang beweren. Een boodschap die véél relevanter én moediger was dan de koninklijke boodschap en die liefst 62.874 keer (en toenemend) werd gedeeld.
Deze nieuwsbrief focust op slechts één cruciaal onderwerp:
de migratie in Vlaanderen.
Terwijl in Nederland nog veel invalshoeken het debat voeden, wordt in Vlaanderen (de media) alleen een nepdebat gevoerd, waarvan het voornaamste gebrek het schrikbarend realiteitsverlies is bij de politiek correcte elite.
Dwarsligger Gerard De Beuckelaer gaat in zijn essay terug naar de oorzaken van de migratie door de eeuwen heen, bewijst dat ongelijkheid en identiteit essentiële onderdelen zijn van de menselijke evolutie, en geeft verklaringen voor de teloorgang van het Romeinse rijk. Een analyse die de ogen opent voor wie wil zien. Een vernietigend rapport voor al wie denkt dat ze de evolutie kunnen naar hun hand zetten en daardoor de ondergang van de Europese cultuur in de hand werken.
Een absolute aanrader voor al wie tijdens de zomervakantie interessante lectuur wil.
Veel leesplezier,
Voor de Dwarsliggers,
Pjotr
