Twee actuele onderwerpen, het ene nogal anekdotisch/exemplarisch, het andere een oud zeer. Toch is er een belangrijk verband tussen beide.
CD&V eist meer geld voor de kinderopvang
De zomervakantie zit erop en het zat er weer bovenarms op in de Vlaamse regering: CD&V-voorzitter Sammy Mahdi maakte in het Tv-programma De Zevende Dag een breekpunt van “zonder (veel) meer geld voor de kinderopvang géén septemberverklaring” (opening van het politiek jaar voor de Vlaamse regering). Verbazing alom … “chantage” klonk het!
Open VLD minister, Bart Somers, was er als de kippen bij om een voorstel te doen. Wij (Open VLD) zoeken naar oplossingen - lees het zoveelste compromis -, klonk het nogal gratuit. En ja hoor, geld vinden zal wel lukken. Maar is dat dé oplossing waar de mensen op wachten? Ik denk het niet.
Wie een duurzame oplossing zoekt mag niet alleen nadenken over méér geld maar ook over minder behoefte aan kinderopvang.
Daarom zochten en vonden we een Dwarse structurele oplossing die budgetneutraal is.
Wat kost de opvang?
We nemen het Vlaamse budget voor de kinderopvang en delen het door het aantal kinderen dat daarmee wordt opgevangen. Deze kostprijs per opgevangen kind omvat naast de personeelskosten ook de werkingskosten (gebouwen, nutsvoorzieningen, …)
Wie heeft die opvang nodig?
We kijken naar de behoefte en vroeger ons af of deze behoefte wel de beste keuze is voor iedereen. Is zijn kind ‘uitbesteden voor meer koopkracht’ écht het motief en is er niets beter?
Onlangs was er groot gehuil op de Groene banken en een politica wist dat ‘N-VA meer huismoeders wil’. Waarbij ons de vraag bekroop welke ouder dan de opvoeding van de eigen kinderkeuze minder belangrijk vindt dan het plezier om te werken en geld te verdienen? Oh ja, vooraleer het een genderkwestie wordt laten we de keuze wie de ‘opvangende ouder is’, over aan de familie.
Wordt het niet stilaan tijd dat ouders het ouderschap ernstig nemen?
Stel nu even dat elke ouder de keuze heeft:
Voor de eerste drie levensjaren (tot aan de kleuterschool) van hun kind(eren) krijgt de ouder die zelf zijn kind(eren) opvangt boven op de kinderbijslag hetzelfde bedrag per kind als het de staat kost om de kleuter op te vangen in de kinderopvang. Deze opvangperiode mag daarbij tellen als gewerkte jaren voor de berekening van het pensioen, want zo durven we denken: een kind opvoeden is niet enkel belangrijk voor het kind, zinvol werk voor de ouder én ook heel nuttig werk voor de maatschappij!
Zouden we die keuzemogelijkheid niet eens voorleggen aan de ouders zelf, in plaats van altijd maat sinterklaas te spelen met geld dat er niet is!
Wat zei u? Goed Onderwijs!?
Hoe lang wordt nu al gediscussieerd over hoe ons onderwijs er zou moeten uitzien?
Wat opvalt is dat al die bevoegden en verantwoordelijken zich verliezen in muggenzifterij, steeds méér regeltjes uitvinden, terwijl het gezond verstand zegt dat heel die discussie voorbijgaat aan de noodzaak van een duidelijke keuze over de essentie: twee essentiële doelstellingen
Wat is de voornaamste taak van het onderwijs?
Is dat kennis of maatschappelijke vorming? Hoewel heel veel mensen kiezen voor het eerste blijkt die tweede opdracht steeds meer aan belang te winnen. Getuige het onlangs voorstellen van een beperkt lessenpakket over ‘genderologie’.
De tweede vraag waarover de discussie blokkeert:
Willen we de ongelijkheid in mogelijkheden (en dus ook in kansen) aanvaarden en een dubbel spoor volgen?
Scholen met een programma dat streeft naar excellentie (OOK in het technisch onderwijs) naast scholen waar de lat lager ligt en meer aandacht gaat naar maatschappelijke vorming.
Wat we vandaag zien is een mengelmoes in het aanbod en een verlaging van het kennisniveau. Het resultaat is dat de ouders steeds minder betrokken worden bij de opvoeding (zie vorig onderwerp) maar zich wel te pletter rijden van hot naar her voor de vrijetijdsbesteding van hun kinderen. Het warme nest is gestresseerd zo niet, léég!
Voor wie er niet bij stilstond, beide problemen hebben éénzelfde oorzaak: het woke-isme
Ons advies: Verplicht de partijvoorzitters om een duidelijk antwoord op onze essentiële vragen, vooraleer ze zich terugtrekken in hun bubbel waar het algemeen belang gereduceerd wordt tot een spelletje zwartepieten.
