Jan Vercammen Anno 1991. De toenmalige piepjonge minister van Sociale Zaken wilde een vestigingswet invoeren voor huisartsen. Prompt stond de academie op z’n kop, en ook deze student, toen Praeses van de Gentse geneeskunde, protesteerde dapper mee tegen de bedreiging van z’n toekomstige broodwinning, en bovenstaande slogan zag het levenslicht.
Laurette O. (jawel) werd op het einde van de betoging in een frivool rollenspelletje geïmiteerd door een charmante studentin, terwijl ze de RIZIV-erkenningen uitdeelde aan de akteurs volgens de gunsten die haar werden verstrekt.
O temps fugace… We zijn een kwarteeuw verder, en om doktertje te worden in het Noorden gelden andere regels dan in het Zuiden. Wie een klein beetje thuis is in de basisregels van de Grondwet (dank je, Hendrik), weet eigenlijk al lang hoe laat het is: de Raad van State is zo voorspelbaar als pakweg het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, of een Zwitserse klok. Gelijk hebben is mooi. Nu nog brood op de plank. (Vraag het maar aan Bosman, die van het Arrest)
Wij bij de N-VA hebben zo elk onze redenen om ons Vlaming te voelen, of om er één te willen zijn. Op dagen als vandaag, na de laatste uitspraak van de Raad van State, hervindt ondergetekende moeiteloos de wortels van z’n kersvers politiek engagement terug. Op dagen als vandaag, schudden de Brackes, de Van Overtveldts, de Vuyes in onze rangen meewarig het hoofd om zoveel communautair geklungel in dit apenland.
Als kersvers lid van het Federaal Parlement en de commissie Volksgezondheid, mag ik geregeld de confrontatie meemaken tussen twee werelden: de ene wereld wil een psychotherapeut, een osteopaat, een full option ziekenhuis en misschien ook nog een huisarts gratis op elke straathoek. Budgetbeperking staat niet in het woordenboek, en de rijken (lees, meestal Vlamingen) moeten maar solidair zijn, of vertrekken. Correctie, dat laatste staat er niet bij…ze moeten vooral blijven en bijdragen zonder morren.
Het comunautaire in de koelkast?
Anno 2016. Vlaanderen sluit, na een federaal Belgisch akkoord, al bijna tien jaar z’n toegang tot het artsenberoep af aan de voordeur van de universiteiten. De plethora droogde op, en iedereen lijkt die tijd te zijn vergeten. Minister Maggie niet: ze herinnert zich lege wachtzalen van beginnende collega’s, die één of geen patiënt zagen. In een week. Het zuiden, met nog altijd twee (of drie) parlementen en regeringen, leeft, na dit jongste arrest, verder in een andere wereld.
nvdr: Op vraag van studenten aan de Naamse universiteit oordeelde de Raad van State dat de federale numerus clausus geschorst wordt. lees hier het bericht : Studenten geneeskunde - schorsing van de numerus clausus.
Ook deze bui ziet Minister Maggie al een tijdje hangen. Als persoon is ze vrij resistent tegen alle onafgewerkte derrie die het vorig kabinet (Laurette O.) over haar heen heeft gestort. Ze vindt in alle stilte oplossingen, en in menig dossier oogst ze bijval om haar politiek ervaren pragmatisme gekoppeld aan de doorzetting van een brede bulldozer: traag maar geen ontkomen aan. Eén voorbeeld : het kippenhok van de psychologie/psychotherapie zal voor de eerste keer échte eieren kunnen leggen, dankzij een sterk akkoord binnen deze coalitie.
De artsenquota vormen een sleuteldossier. Er is duidelijk veel taktisch politiek geduld. Ons opperhoofd heeft z’n mond er nog niet over open gedaan. De Vlaamse medische en academische wereld houdt z’n adem in.
Deze cardioloog ook.
Jan Vercammen
Federaal parlementslid N-VA.
Nog over dit dossier: Belgische rekenkunde voor buitenlanders
