Een Dwarsligger die jarenlang werkte en leefde in de USA las een interessante samenvatting van het boek dat Steven De Foer schreef “Amerikanen” met als ondertitel: “het had zo mooi kunnen zijn”.
Het artikel verscheen enkele dagen geleden in De Standaard en viel op door duidelijk meer inzicht en diepgang dan we normaal in berichtgeving over de USA zien. De auteur toont echter slechts een deel van de waarheid. Maar behorend tot De Standaard-club kan hij het andere deel ook niet tonen zonder excommunicatie te riskeren.
Het fundament waarop Amerika gebouwd is, bestond uit Calvinistisch protestantse arbeids- en maatschappijethos. We gaan dat hier niet onder de microscoop leggen om de talrijke en heftig stinkende hypocriete en opportunistische kantjes daarvan te belichten: het werkte min of meer! Er ontstond een soort meritocratie: als je hard werkt en niet al te dom bent dan maak je het. Dat was de “American Dream”. Uiteraard was ook dit meer fictie en mythe dan realiteit. Maar in vergelijking met het toenmalige Europa toch minstens een beetje reëel, en dit was de motor die het systeem aan het draaien bracht en hield.
Er ontstond ook een nogal onverdund kapitalisme. In het kapitalisme zijn er – zoals overigens in ieder systeem, ook daar waar beweerd wordt dat het anders is – winnaars en verliezers. Ook in Amerika worden mensen niet met gelijke kansen geboren. Dat is nergens zo: in Noord-Korea bij voorbeeld is de topfunctie erfelijk en je kunt er gif op nemen dat je in iedere monarchie ook een erfelijke ‘adel’ gaat vinden.
Het kapitalisme en de vrije markt maken wel gemiddeld meer winnaars dan de concurrentie en succes is er ook een ietsje minder van afkomst afhankelijk. Bovendien kan kapitalisme gemakkelijker van binnenuit bekritiseerd worden.
Dat fundament is nu onherstelbaar kapot. Een belangrijke reden is dat de veralgemeende en verhoogde welstand dodelijk is voor iedere vorm van meritocratie. De negatieve aspecten van het Calvinisme breken nu uit: huichelarij als basis voor massapsychose is sterk ontwikkeld. Zo sterk en zo algemeen dat het me grote moeite kostte om in de USA op zondag naar de katholieke kerk te gaan.
Toen na Woodstock de burgerlijke normen grondig afgeschud waren, begonnen waardeloze verwende burgerijdochters hun haar groen te verven, trainden zich een assertief krijsend stemmetje aan en gingen samen met hun getatoeëerde vriendjes op progressieve missie. Ze denken dat ‘progressief’ zijn erin bestaat voldoende kwistig met de standaardbegrippen – hoe fictief ook – zoals gelijkheid, rechtvaardigheid, inclusiviteit, mensenrechten, gender, seksuele geaardheid etc. te gooien. Met van blinde haat vertrokken gezichten schreeuwen ze hun slogans tegen… haat. Maar… dit is wel het personeel dat de elite van de volgende generatie had moeten bemannen.
Een van hun verwezenlijkingen was het op gang brengen van een bijna ongeremde immigratie van mensen die niet de nodige predispositie meebrachten om in de USA te kunnen slagen en nu loodzwaar op het sowieso zwakke sociaal vangnet weegt.
De doorsnee werkende en tegenwoordig lijdende Amerikaan kijkt er stomverbaasd naar en snapt er niets van. De progressieven blokkeren alles. Als ze geen milieuargumenten vinden slepen ze er #MeToo bij. Ze vinden altijd wel iets: als ze maar kunnen saboteren, blokkeren of boycotten zijn ze in hun element. Ze zien zelf de belachelijkheid van hun argumenten niet meer in. Ze hebben zich nu weer op de minister van buitenlandse zaken, Pompeo gefocust. Niet dat ik de man mag of competent vind. Maar kijk toch eens naar hun argumenten: hij zou een bediende van het State Department zijn hemden naar de wasserij hebben laten brengen… Schande: die moeten we direct afzetten!
Amerika heeft daardoor de dynamiekvoorsprong die het tegenover Europa en de rest van de wereld had, verkwanseld.
Dat zeer belangrijk aspect, de beeldenstorm der progressieven, laat onze auteur volledige buiten beschouwing. Het doet er niet toe: onze mening over Amerika is volledig irrelevant. Amerika is op zijn retour en er is geen weg terug.
De vraag is enkel nog maar wie eerst omvalt: de USA of Europa. Ik denk dat Europa het nog iets langer zal volhouden omdat hier vanuit de natiestaten, vooral in het Oosten, ernstig weerwerk komt. Amerika heeft geen dergelijke weerbare structuren meer.
