Al wie niet gevaccineerd is, is een antivaxer. Voor dictatoriale regimes is de mensen opdelen in 'goeden' en 'slechten' gemakkelijker dan nuanceren.

Waarde heer directeur

Beste Pascal,

Elke zondagmorgen ga ik naar de warme bakker om koffiekoeken en neem uw krantje ‘De Zondag’, mee. Na een gezellig ontbijt is dit krantje bij mijn derde tas koffie het dessert. ‘Goeiemorgen’ schrijft u telkens als redactiedirecteur op pagina 2.

Al ken ik u niet, u moet een goed mens zijn denk ik elke week opnieuw; zo’n vaderlijke/grootvaderlijke knuffelbeer.

“”Beter koude wind dan koude soep” zo begon uw editoriaal op zestien januari. En elke week lees ik in uw stukje minstens één filosofisch zinnetje dat mij aan het denken zet. Hier is het:

 

“Zwijgen we allemaal soms wat meer, dan wordt ons land en de rest van de wereld vanaf vandaag een hoop onzin bespaard.”

 

Bij mijn eerste instemmend hoofdknikje rinkelde er ook een belletje. Dat er een hoop onzin wordt verteld, daar ben ik het roerend mee eens. Maar dat belletje rinkelt ook omwille van mijn veronderstelling dat niet u en ik, maar alleen de anderen onzin verkopen. Voor iemand zoals u en ik die hoogstens één artikel schrijven per week, waarbij ik alvast kan rekenen op de kritische lezing vooraf van Dwarsliggers, zou dat nog een beetje kunnen lukken, maar zeker is het nooit! Met die gedachte kan ik leven, maar het belletje rinkelde nog maar eens en zelfs luider dan de eerste keer.

Hoe kan een journalist die dagdagelijks een artikel moet produceren, vermijden om onzin te schrijven, terwijl zelfs niemand op de redactie (ook de eindredactie niet) méér over het onderwerp weet dan hijzelf? Dan denk ik, zou die zelf nooit twijfelen of hij/zij de lezers de waarheid vertelt of gewoon iets op de mouw spelt?

Het trucje van de redacties om geen onzin te verkopen is iemand anders aan het woord te laten (of te copy-pasten). Dan verkoopt de eigen redactie/journalist zelf geen onzin … maar onzin blijft het wél. Het legt de journalist geen windeieren want iemands boodschap ‘verspreiden/verkopen’ heeft een prijs, daarom niet financieel, maar bij voorbeeld een telefoonnummer, ‘off-the-record’ informatie, en wie weet mag hij/zij zelfs eens mee aanschuiven aan tafel…

Dat is zelfs niet erg op voorwaarde dat deze journalist/redactie mensen die er anders over denken, ook aan het woord laat. Dan krijgen we een heel andere situatie: de lezer wéét dan dat er verschillende meningen zijn en kan zelf oordelen wat onzin en wat geen onzin is.

Kijk eens aan Pascal, dat (selectief) zwijgen kan dus eigenlijk heel storend zijn voor iemand die tot die krimpende minderheid behoort van mensen die nog willen nadenken en zélf wéten.

Hoort u nu ook een belletje rinkelen? Alleen al de selectieve keuze van wie aan het woord wordt gelaten, draagt bij tot het verspreiden van onzin. Meer zelfs, vermits uw wekelijkse Zondagkrant heel veel reclame bevat (iemand moet de kosten betalen voor een gratis krant) lijkt het mij moeilijk om lastige vragen te stellen aan ‘sponsors’.

Ik wil u zeker niet uit uw comfortzone halen, daarvoor is uw krantje mij te dierbaar op een regenachtige zondagmorgen. Maar selectief zwijgen lijkt mij vandaag een véél groter kwaad dat de selectieve publicatie door de media. U had toch al door dat ik het niet had over uw ‘Zondag’.

Ik hoorde een hoofdredacteur ooit zeggen dat het goed zat met zijn weekblad want de ene keer kreeg hij kritiek van de ene (politieke partij) en de andere keer van de andere (politiek partij). Zou die beseffen welke onzin hij uitkraamde? Ik hoef het u niet uit te leggen en onze lezers weten wel beter!

U was in een goede dag die zondagmorgen want er stond waarempel nog een interessante zin in deze editie, ditmaal over Novak Djokovic. Ik citeer:

 

“… fantastische tennisser, ijzersterk karakter, overtuigd antivaxer en, zo blijkt nu, een man die vindt dat zijn droom …  belangrijker is dan het respecteren van de covid-regels in Australië.”

 

Ik kan mij voorstellen dat een grote meerderheid van uw lezers met slapersoogjes instemmend knikte. En daar hoorde ik bij, tot opnieuw een bel luid rinkelde. De vraag die bij mij opkwam was: wat bedoelt Pascal eigenlijk met “antivaxer”? Heeft hij dat onderzocht en vooral wat betekent dat ‘etiket’ eigenlijk? Ik vrees dat hij daar niet goed heeft over nagedacht en dat maakt het alleen maar erger. Als Djokovic zo verlekkerd zou zijn op die zoveelste titel als u denkt, zou hij zich wél laten vaccineren.

Laten we aannemen dat U zelf weet wat het betekent, dan had u dat ook moeten schrijven. Nu mag elke lezer daar zelf naar zoeken. Welnu, ik lees dit etiket ‘antivaxer’ als iemand die tégen het gebruik van vaccins is en weigert zich te laten vaccineren. In dat geval had u het ook moeten uitleggen welke argumenten de ‘antivaxers’ hebben. ‘Ongegronde’ is héél kort door de bocht!

Daarom, beste Pascal, ga ik u confronteren met een zogezegde ‘antivaxer’. Een situatie die nooit aan bod komt, want nuance kan een dictatoriaal beleid dat gebaseerd is op angst, doen verkruimelen. Stel u voor dat sommige media- en machtsgeile specialisten en politici zouden moeten toegeven dat ze hét zelf niet zeker weten, zoals politici indertijd niet wisten hoe gevaarlijk PFOS wel is. Trouwens, hoe gevaarlijk is PFOS wel?

 

Het trieste verhaal van Louise

 

In maart 2021 moest - laten we ze Louise noemen - Louise, hartpatiënte (VKF) die enkele jaren voordien een CVA (cerebrale vasculaire aandoening) opliep, gelukkig zonder blijvende gevolgen, een ingreep ondergaan waarvoor ze het nemen van haar bloedverdunner moest stoppen. Volgens het advies van twee cardiologen was dat geen probleem. Louise stopt dus het nemen van haar bloedverdunner twee dagen voor de ingreep zoals geëist. Helaas, de ochtend van de ingreep doet ze opnieuw een CVA, ditmaal wél met gevolgen voor de rest van haar leven.

Dan komt de oproep om zich te laten vaccineren. In haar jonge jaren heeft haar huisarts reeds gewaarschuwd dat ze beter geen griepvaccin zou gebruiken wegens allergische reacties (op verschillende medicaties). Nu staat ze dus voor een dilemma, en opnieuw luidt het advies van de specialisten - niet van haar huisarts - dat het geen probleem is om zich te laten vaccineren. Problemen zijn zo uitzonderlijk dat er zelfs geen statistiek over is. De voordelen wegen op tegen de nadelen, dat weten we toch allemaal!

Alleen gaat het hier niet om iedereen, maar om één persoon die zopas nog ‘slachtoffer’ was van een onderschatting. Wat haar keuze nog ingewikkelder maakt is dat ze haar nieuwe partner niet nogmaals wil confronteren met een jarenlange zorg. Dat is een verschrikkelijke keuze.

Dat voor een beleid individuele gevallen niet de norm mogen bepalen klopt, maar dat elk individu zonder onderscheid en zonder enige blijk van menselijke mededogen een etiket krijgt is zwaar, héél zwaar om dragen. Sta daar maar eens bij stil bij uw volgend zondags ochtendpraatje!

Samen moeten Louise en haar man de gevolgen dragen van haar keuze: véél voorzichtiger omgaan met kinderen, kleinkinderen en vrienden, terwijl gevaccineerde mensen anderen wél mogen besmetten. Maatschappelijke uitsluiting. Alleen ontbreekt nog de armband met het symbool van ‘antivaxer’.

Beste Pascal,

Mocht u ooit de moed hebben om na onderzoek een editoriaal te schrijven over wie en waarom duizenden mensen zich niet laten vaccineren, zoals Louise, dan, en pas dan, zou zwijgen echte jammer zijn.

Tot dan heeft u gelijk: zwijgen is soms beter dan onzin verkopen.

Pjotr