Om dit conflict "om land" beter te begrijpen, dienen we in de tijd terug te keren.

Woestijn

Ik hoor altijd zeggen dat het daar om ‘land’ gaat. Wel, dan moeten we misschien eerst even naar dat ‘land’ kijken. Ik kan het iedereen aanraden: ga niet direct naar Israël. Bezoek eerst de Oostelijke Egyptische woestijn, het gebied tussen de Nijl en de Rode Zee. Aan de ene kant is er het antieke Egypte met de indrukwekkende monumenten in Luxor en omgeving. Aan de andere kant liggen de als badsteden vermomde pretparken van de Rode Zee. Daartussen, zodra men de weldoende invloed van de Nijl en het door Hollanders aangelegde irrigatiesysteem verlaat: woestijn. Slechte wegen met om de haverklap een op een fort lijkende, zeer noodzakelijke politiepost. Zand, stof en dorpjes waar de armoede zo afdruipt, met mannen die langs de weg in groepjes op een paar kapotte tractorbanden of rotsblokken zitten te niksen. Vrouwen in lange zwarte kleren die zich tenminste nog met de kinderen bezighouden. De enigen die hier enige enthousiaste activiteit ontplooien zijn de talloze ezeltjes. Misschien moeten die maar eens een tijdje het bewind overnemen…

Ik kan het onze progressieve activisten al horen zeggen: ja natuurlijk, de lethargie onder de militaire dictatuur… Momentje mensen: ik ben daar gaan kijken toen mijnheer Morsi nog vast in het zadel zat. De opstand op het Tahirplein lag nog niet zo ver achter ons en Moebarak zat achter tralies. We hadden van die gebeurtenissen op het Tahirplein meer dan een ooggetuige, namelijk een deelneemster bij ons: Sherry, onze gids.

Sherry is een erudiete jonge vrouw (die Germaanse filologie heeft gestudeerd) en gelovige moslima. Ze heeft toen mee gemanifesteerd en ze is nu erg ontgoocheld. Ze geeft in perfect Engels een vlammende politieke redevoering weg.

De revolutionairen van het Tahirplein (toen) twee jaar geleden voelen zich bedrogen: hun revolutie is gestolen. Dat ze het moslimbroederschap aan de macht gebracht hebben, vindt ze niet eens zo erg. Maar nu zijn er die salafisten, die de moslimbroeders voortdurend verwijten niet voldoende religieus te zijn. Daardoor is een opbod om de grotere heiligheid uitgebroken dat een redelijke en productieve ontwikkeling totaal onmogelijk maakt. Toerisme is de belangrijkste tak van de Egyptische economie. Hier leven 8 miljoen mensen van. Maar door de politieke instabiliteit is het toerisme catastrofaal ingestort. Een ramp voor miljoenen betrokkenen. De salafisten trekken zich daar niets van aan. Zij vinden toerisme overbodig, zelfs schadelijk. Sherry denkt nu dat het misschien beter zou zijn tegen beter weten in te beweren dat Moebarak vijf keer per dag bidt, iets te verzinnen om te beletten dat hij nog kan stelen en hem dan terug aan de macht brengen. Ze zit eigenlijk al te wachten op El-Sisi, ook al kent ze waarschijnlijk nog niet eens zijn naam!

Sherry is zichtbaar gedegouteerd van die mannen die denken dat ze religieus zijn alleen omdat ze lange baarden hebben, en vrouwen dwingen in dit smoorheet klimaat zwarte lange kleren te dragen. Ze heeft, in tegenstelling tot de meeste salafisten en moslimbroeders de Koran grondig gelezen en beseft dus wat voor hemeltergende onzin, zogezegd in naam van de Koran, verteld en uitgehaald wordt. Maar door haar toornige verontwaardiging heen klinkt frustratie, zelfs resignatie.
Wat Sherry ons niet vertelt, en denkelijk ook zelf niet duidelijk ziet, is dat ze wel geholpen heeft om de situatie, die nu zo heftig haar afkeuring en ongenoegen opwekt, te laten ontstaan. Dat jonge onervaren Egyptenaren domme dingen doen is verstaanbaar, dat ideologisch verdwaasde West-Europeanen ze daarbij luidkeels aanvuren met loze beloftes van democratie is het niet.

Tuin

Twee dagen daarna waren we door het Suezkanaal en gingen in Israël, in Haifa, aan land. Als iemand mij vraagt hoe Israël eruitziet zou ik zeggen: als een tuin, een weelderige, groene tuin. Er zijn zelfs bossen, uiteraard geen echt oude. Hoe kan dat nu? Dit is precies dezelfde grond als aan de andere kant van het Suezkanaal en de Rode Zee: eigenlijk kan er dus geen verschil zijn. Maar toch: daar woestijn, hier tuin. Het onderscheid zit natuurlijk in mensen, vooral in de mensen die het hier en daar voor het zeggen hebben. Aan deze kant van het Suezkanaal zijn dat Joden.

Der Judenstaat (1)

De eerste Joden kwamen hier bij het begin van de twintigste eeuw aan. Moe getergd door Europese idioten die de oorsprong van hun eigen cultuur weigerden te zien en vijandig behandelden, volgden ze de roep van Theodor Herzl. Nadat vijftig jaar later, miljoenen Joden systematisch, in regelrechte fabrieken, vermoord waren, hadden zelfs van de eeuwige dromers, die Joden nu eenmaal zijn, er heel veel de hoop opgegeven ooit tot een harmonisch deel van de Europese volkerengemeenschap te kunnen evolueren en volgden het voorbeeld van de zionisten.

Toen de volledige omvang van de Holocaust duidelijk werd raakte Europa in shock. De mensen struikelden over hun eigen voeten van louter haast om hun afschuw, vooral voor de Duitse (hoewel er ook meer dan voldoende andere schuldigen waren) ‘daders’ in geuren en kleuren te uiten. Dat laatste werd soms erg overdreven, dat wel, maar het was geen moment eerlijk gemeend: het bleef façade. Daardoor kan het gebeuren dat de kleinkinderen van de nazi’s nu hun aversies tegen Joden weer ongestoord kunnen botvieren, zelfs in Duitsland, waar overheid en publieke opinie nog relatief het waakzaamst zijn. Daar ze dat echter niet meer doen met uitgestrekte arm, maar met opgeheven vuist, en als lid van het antifascistisch front is dat nu geen fascisme meer maar socialistisch activisme voor een betere wereld… Ze moeten toch de gevoelens van de talloze moslim-immigranten die jodenhaat met de paplepel binnen gekregen hebben ontzien! De valsheid is hemeltergend, de laffe gemakzucht waarmee de meerderheid wegkijkt degoutant. Oh nee, dat is geen antisemitisme: ze hebben helemaal niets tegen Joden, maar ze zijn tegen Israël, omdat het de arme Palestijnen van hun land beroofde en ze geen toekomst gunt. Niemand schijnt zich ooit af te vragen of dat wel werkelijk zo is…

Nog leeft er bij de overheid en de publieke opinie enige terughoudendheid, maar ik zie ze afnemen. In Frankrijk is in ieder geval al een duidelijke afvloeiing van joden naar Israël te observeren. Ze hebben uit de geschiedenis geleerd en treuzelen niet meer tot het te laat is. De vraag is maar of wij dat allemaal stilzwijgend mogen laten gebeuren … weer eens?

Toen de Joden, een goede eeuw geleden, in Palestina aankwamen, was daar geen tuin: het zag er, net zo uit als vandaag de Oostelijke woestijn in Egypte. En er waren ook nauwelijks Palestijnen. Om te beginnen hebben de zionisten hun grond gekocht en betaald. Uiteraard goedkoop: er groeide toen niet eens genoeg om er geiten op te laten grazen. Heel veel land lag daar zelfs zonder dat iemand ooit de inspanning gedaan had om het als eigendom te claimen: het loonde de moeite niet. Bovendien claimen nomaden geen eigendom: het begrip zelf vinden ze verdacht. Het vergt niet bijzonder veel denkwerk om te zien dat daar toen geen miljoenen Palestijnen woonden, zoals soms wel eens losjes beweerd wordt.

Polarisatie

Ondertussen was de Eerste Wereldoorlog begonnen en de Britten hadden er voordeel bij onrust in het Ottomaans rijk te stoken. Hoessein bin Ali, Sharif van Mekka speelde daarbij een belangrijke rol als hun bondgenoot. Maar zoals we weten heeft Engeland noch vrienden noch vijanden; enkel belangen. Dus toen de buit verdeeld werd greep Bin Ali naast Arabië, dat aan de familie Saud toekwam. Hij moest een troostprijs krijgen: de Britten konden hem nog nodig hebben. Die troostprijs werd in Syrië en later Jordanië gevonden.

Hoessein bin Ali zag de inspanningen van de Joden, en ook het feit dat de Britten hen tolereerden met wantrouwen. Hij haalde van overal in de gebieden die hij bestuurde schooiers naar Palestina en bezorgde ze eigendomsakten voor grond die voordien niemands eigendom was. De bedoeling was uiteraard niet daar landbouw te bedrijven: dat ging immers helemaal niet! Hoessein wilde het enkel duurder maken voor de Joden, maar die betaalden ook woekerprijzen voor het land dat ze nodig hadden. Daardoor ontstond ‘en passant’ een vrij talrijk ‘Palestijns’ proletariaat. Hoessein stookte naar krachten tegen de Joden en vond vooral bij dat proletariaat gehoor.

Het resultaat was dat zich in Palestina twee culturen/volkeren maar vooral twee heel verschillende levensvisies mengden. Er ontstond een woest samenraapsel van Palestijnse dorpen en Joodse nederzettingen. Enkele iets grotere gebieden waren tamelijk homogeen Joods of Arabisch. Een dergelijke ‘verdeling’ is altijd en overal explosief.

Op het kaartje ziet u de Joodse gebieden blauw ingekleurd.

De Joodse nederzettingen waren vaak in de vorm van kibboetsen georganiseerd. Wellicht was dat de enige vorm van collectivisme/socialisme die in de praktijk ooit echt – een tijdje dan toch – gewerkt heeft.
Hieronder zien we bouwwerken in de kibboets Alonim in 1938.

De Joden bedreven landbouw op een moderne, wetenschappelijke manier. Ze slaagden er dus in veel meer uit de grond te halen dan hun Arabische buren die het allemaal nog traditioneel aanpakten. Uiteraard zal ook de substantiële financiële steun van rijke Amerikanen hieraan bijgedragen hebben, maar er ontstond een groot welvaartsverschil tussen de dorpen. Daar zijn nijd en afgunst dan nooit ver weg, en dat zijn machtige drijfveren voor vijandig handelen.

Geboorte van Israël

Bestuurd werd dat allemaal door de Britten, die een zogenaamd ‘mandaat’ (van de Volkerenbond) hadden.  De Britten hebben wellicht hun mandaat relatief goed en evenwichtig uitgeoefend, want beide kanten, zowel Joden als Arabieren klaagden. De Arabische weerstand ontstond eerst, aanvankelijk hoofdzakelijk tegen de Britse ‘bezetters’ gericht. Het is niet uit te sluiten dat toen, in de jaren dertig, de Duitsers ook hun kans zagen om hier onrust te stoken. Toen ook Joodse nederzettingen werden bestookt begonnen die zich ook te organiseren en bewapenen. Ze konden ook dat weer beter dan hun buren.

Eerst na de Tweede Wereldoorlog kwam het geweld op volle kracht, gedeeltelijk ook aangedreven door de massale immigratie georganiseerd door de Joodse Liga en tegengewerkt door de Britten. De Arabieren en Joden bestreden nu ook wel elkaar, maar vooral de ‘arme’ Britten waren het mikpunt van hun beider acties. In 1948 liep het mandaat af en er moesten beslissingen genomen worden door de Verenigde Naties. Die stelden voor het land in drie te delen. Een Joods deel, een Arabisch deel en dan een internationaal beheerd deel met de christelijke heilige plaatsen en uiteraard Jeruzalem. Eigenlijk was dat een redelijk voorstel, wat tot gevolg had dat iedereen het afwees.

Na de stemming in de V.N. riep Ben Gurion de staat Israël uit. Toen brak de hel los: de Britse troepen waren al vertrokken. De Joden werden van alle kanten tegelijk aangevallen, door hun Palestijnse buren van het nabijgelegen dorp, en door de legers van Syrië, Jordanië en Egypte. Ze hadden het zwaar te verduren. In Jeruzalem werden ze met de duizenden ingesloten. De Jordaniërs hadden de watertoevoer onderbroken en de bevoorrading was uiterst moeizaam.

De situatie was kritisch.

Ik ben eens gaan kijken in Ramat Rachel, waar de jongelui van de gebrekkig bewapende kibboetsmilitie de Egyptische tanks stopten, op een boogscheut van Jeruzalem. Ze werden achtereenvolgens aangevallen door Palestijnse milities uit de buurt, het Arabisch Legioen, en het Egyptisch leger dat met een gepantserde colonne opdook. Ze verloren hun kibboets drie keer en heroverden hem telkens terug. Ze leden ontzettende verliezen maar het zielig kleine overblijvende hoopje hield stand. Zij waren alles wat tussen Jeruzalem en de catastrofe stond, en dat wisten ze. Ik heb op de plaats gestaan waar ze stierven, zwijgend en eerbiedig. Die jongens en meisjes hadden – met bijna niets in handen – het onmogelijke gedaan. Dan kon enkel omdat ze gedreven waren door een ontembare collectieve levenswil.

Er zijn veel ‘Ramat Rachels’ in Israël. De herinneringen daaraan moet men toch ook wel mee incalculeren als men de situatie daar probeert te begrijpen en te beoordelen …

De Palestijnse Kwestie

In de nasleep van die gebeurtenissen: wapenstilstanden die allemaal geschonden werden nog voor de inkt droog was, verdere gevechten etc. zijn inderdaad 750.000 Palestijnen uit hun dorpen gevlucht/verdreven. We moeten wel weten dat de Joodse nederzettingen vanuit veel van die dorpen beschoten en aangevallen waren. Wat hadden de Joden dan volgens u moeten doen? Alles laten zoals het was en diepere bunkers graven?

Ook zonder dat ik de details ken, is me duidelijk dat hier veel en groot onrecht gebeurd moet zijn. Dat zien we in dergelijke situaties altijd en overal. Enkele jaren voordien waren gelijkaardige dingen op nog veel grotere schaal in Europa gebeurd. Toen werden tussen de 12 en 16 miljoen Duitsers – meer precieze cijfers kent niemand – uit hun woonplaatsen in de Sovjet-Unie, Polen en Tsjecho-Slowakije verdreven. Ook daarmee gingen onrecht en ontzettend lijden gepaard. Ondertussen zijn die vluchtelingen volledig in de Duitse maatschappij opgegaan. Bijna niemand denkt eraan dat die mensen nu nog enige aanspraak op hun vroegere land zouden kunnen hebben. En wie dat wel doet, wordt onmiddellijk en heftig voor fascist uitgescholden. Waarom is dat bij de Palestijnen dan zo volledig anders?

Het is niet algemeen bekend en zal sommigen verbazen, maar de meeste Palestijnen zijn toen niet gevlucht. Ze hebben zich in de staat Israël geïntegreerd. Van de vandaag 8,7 miljoen Israëlische staatsburgers zijn bijna 2 miljoen Palestijn. Die leven en werken daar heel gewoon, doen militaire dienst, betalen belastingen, stemmen en zetelen in het parlement.

De verdreven Palestijnse mensen verbleven in vluchtelingenkampen. Ook daar groeide hun aantal nog verder sterk aan. De mensen in die kampen deden niet de geringste moeite om zich in hun nieuwe realiteit en omgeving te integreren. Ze bleven wrokkig zitten wachten op mogelijkheden om terug te keren. Dat werd aangestookt door de PLO (Palestinian Liberation Organization van Yasser Arafat) die de kampen de facto bestuurde, er haar geld en haar rekruten haalde en al het mogelijke deed om er het extremisme aan te wakkeren.

Zwarte September

Nog een aanzienlijk toename van de kampbevolkingen volgde in 1970 – 1971, toen het koninkrijk Jordanië op het laatste moment verhinderde dat de Palestijnen die daar woonden een goed functionerende staat gewoon overnamen en verwoestten en ze in een regelrechte oorlog letterlijk buiten smeet. De ‘standvastigheid’ en ‘oprechtheid’ van het geloof in het Palestijns dogma van de Joden als bron van alle kwaad toonden zich toen PLO-strijders bij de honderden de Jordaan overstaken om zich aan de Israëli’s over te geven in plaats van aan de Jordaniërs. Als het ernstig wordt, hebben ze blijkbaar toch nog iets meer vertrouwen in de humanitaire principes van de boze Joden dan in hun Jordaanse broeders. Ik kan ze geen ongelijk geven, maar dit is wel tekenend voor de valsheid van de spelletjes die hier gespeeld werden en … worden.

Deze gebeurtenissen zijn bekend onder de naam “Zwarte September”.  Zoals de ironie van de geschiedenis het schikte was de toenmalige koning van Jordanië, Hoessein (zoals ook de huidige Abdullah), een afstammeling van de beruchte Hoessein bin Ali…

Toen begon de PLO met terreur, niet enkel in en tegen Israël, maar ook tegen het Westen in zijn geheel. Vliegtuigkapingen werden een ware plaag. Op de Olympische spelen in München werd massaal gemoord. Ook de ontvoering van een Lufthansamachine naar Mogadishu was een ‘coproductie’ van Al Fatah en de Duitse RAF. Eigenlijk ‘danken’ we de vervelende, tijdrovende veiligheidscontroles – om van de huiveringwekkende kosten te zwijgen – in onze luchthavens van vandaag nog altijd aan de PLO.  We durven daar uiteraard niets bij denken, want dat zou “racisme” zijn…

De bewoners van de kampen ontwikkelden zich, over generaties weg, tot ‘beroepsvluchtelingen’. Overal in Israëls buurlanden, maar vooral in Libanon zijn de vluchtelingenkampen sociale en politieke onrusthaarden. Ze doen geen enkele poging om te integreren of zich zelfs maar aan de plaatselijke wetten te houden. Ze herbergen altijd gewapende groepen van PLO, Hamas, Fatah… die het nogal eens met plaatselijke milities aan de stok krijgen. In 1982 heeft, tijdens de eerste Libanonoorlog, een rechtse Libanese militie in de kampen van Sabra en Shatila in buurt van Beiroet een slachting aangericht. Het aantal slachtoffers is niet bekend, maar wordt – naar gelang de bron – tussen 400 en 4000 geschat. De ‘wereldgemeenschap’ (dit woord is eigenlijk synomiem voor de activisten en de media) heeft Israël daarvoor de volle verantwoordelijkheid toegeschoven. Maar alles wat we de Joden realistisch kunnen verwijten, is dat ze de massacres niet verhinderd hebben. Nu was dat misschien ook nog erg genoeg… Dat vond toch de Israëlische parlementaire commissie die in 1983 de feiten onderzocht. Generaal Ariël Sharon moest daarop als minister van defensie terugtreden. Ik heb nog nooit gehoord dat in ergens een Arabisch land een regeringslid moest terugtreden omdat hij verzuimd had een terreurdaad te verhinderen…

Die kampen overleven tot vandaag dankzij massale financiële steun van de internationale gemeenschap. Ook onze ngo’s zijn daar zeer actief met ons geld en soms zeer twijfelachtige bedoelingen. Die geldstromen hebben altijd, en wel in de eerste plaats, bewegingen zoals Fatah en later Hamas gefinancierd. Onlangs meende president Trump, tot ontzetting van alle ‘weldenkenden’, dat slechts een klein deel van die kampbewoners nog aanspraak kan maken op de status van ‘vluchteling’.

Muur

Er volgden decennia aan een stuk schermutselingen, regelrechte oorlogen, wapenstilstanden, vredesverdragen, Palestijnse opstanden en terreur. Het resultaat was een toenemende segregatie binnen Israël. Eigenlijk zijn Palestijnse werkkrachten in de Israëlische industrie en landbouw niet enkel zeer welkom maar zelfs nodig. Een dergelijke regeling, die voor de twee kanten zeer veel voordelen meebrengt, streefden de Joden dan ook initieel na. Desondanks bouwden ze vanaf 2000 een 700 km lange muur tussen de autonome Palestijnse gebieden en Israël. De PLO en Hamas, met onze ‘progressieve’ activisten op sleeptouw, spreken over ‘Apartheid’. Daar wordt dan niet verder meer over nagedacht.

Het is misschien toch wel interessant dat Israël met de bouw van die muur begon tijdens de tweede ‘intifada’, nadat er bij bomaanslagen op bushokjes, bij schoolingangen enz. 1100 doden gevallen waren. Nu heb ik een pragmatische vraag voor u: zijn 1100 doden voldoende als verantwoording voor een dergelijke maatregel? Indien niet: hoeveel doden moeten het dan volgens u zijn?

Hieronder een deel van de muur.

Die muur scheidt twee werelden. In de tijd die verliep sinds hij gebouwd werd zijn die werelden afzonderlijk van elkaar geëvolueerd en steeds meer gaan verschillen. Als we bij Bethlehem de controlepost en de muur passeren, wordt de straat plots slecht en er ligt allerlei afval.

Khaled, onze gids is een Palestijn. Hij weet alles over de geboorte van Christus en over de tijd ervoor en erna. Hij vertelt daar ook enthousiast over. Als hij het over de lokale situatie heeft, wisselt hij naar mineur. Hij is daar nogal kort over. In Bethlehem hebben ze nu een nieuwe burgemeester, een vrouw, vertelt hij. Hij hoopt maar dat zij er iets van bakt en het beschikbare geld aan de behoeften van de mensen besteedt in plaats van het te verduisteren.  

In het centrum van Bethlehem, vlak bij de geboortekerk staat een mooie nieuwe moskee, die echt door netheid en orde tegen de omgeving contrasteert en opvalt. Khaled vertelt dat die werd geschonken en wordt onderhouden door het beheersorgaan van de Christelijke geboortekerk, als teken van goede wil tegenover de mensen van Bethlehem. Khaled denkt niet dat het veel helpt. Er hangt een sfeer van moedeloosheid en indolentie die een beetje aan de Oostelijke woestijn in Egypte herinnert.

Water

Eens terug door de muur zijn we weer in groen Israël. Als je van een woestijn een tuin wilt maken is de sleutel: water. “Ah natuurlijk,” weet de progressieve activist “de Joden pikken van hun buren het water uit de Jordaan”. Dat lijkt me een beetje raar, want ik ben eens naar die Jordaan gaan kijken, in Yardenit, de plaats waar Jezus door Johannes gedoopt werd. Die ‘machtige’ Jordaan is in feite een wat uit de kluiten gewassen beek. Het debiet van de Jordaan is 16 kubieke meter per seconde. Ter vergelijking: de Leie voert 22 en de Dender 10 kubieke meter.

Hieronder een foto van de Jordaan.

De waarheid is uiteraard dat de Israëli’s een verbluffend hightech waterbeheer uitgewerkt hebben. Om te beginnen slagen ze er, door allerlei innovatieve technieken, in landbouw met ongelofelijk weinig water te bedrijven. Ze keren iedere druppel water werkelijk drie keer om voor ze hem verbruiken. In heel Israël is de geweldige infrastructuur die het waterbeleid mogelijk maakt te zien. Er zijn ook grote ontziltingsinstallaties voor zeewater. Dat alles begint nu effect op het microklimaat te tonen. Waarschijnlijk gedreven door de enorme inspanningen die hier bossen hebben doen ontstaan, regent het statistisch al iets meer dan vroeger. Het zal dan niet lang duren voor onze activisten verontwaardigd gaan beweren dat “de Joden nu ook de regen van hun buren stelen”. De Joden trekken zich daar allemaal niets van aan: wat ze ook zeggen of doen, het is toch altijd verkeerd. De Duitsers hebben daarvoor een mooie uitdrukking: “Ist der Ruf mal ruiniert, so lebt es sich ganz ungeniert “. (Als de reputatie toch kapot is, kan men onbezorgd leven).

Vanzelfsprekend kan in een dergelijke situatie niet iedereen in de waterhuishouding ingrijpen zoals het hem zint. Men kan bijvoorbeeld niet zomaar ergens grondwater oppompen: er zijn strikte regels, voor iedereen. Sommige Palestijnen trekken zich daar gewoon niets van aan. Ze boren/graven toch een eigen bron zonder de procedure te volgen. Meestal worden ze daarbij ook nog door onze ngo’s ondersteund, zelfs met materiaal. De Israëlische autoriteiten volgen dan het boekje: ze waarschuwen eerst, beboeten dan en uiteindelijk komen de bulldozers om de zaak definitief te ‘regelen’. Op dat moment zijn – per toeval – minstens zes ngo-representanten met twee professionele camerateams en een dozijn journalisten aanwezig. Het ziet er soms zo uit alsof die zelfs een eigen regisseur bijhebben. En de wereld staat weer kop van louter afschuw over zoveel onmenselijkheid. Wij vinden het allemaal: de Joden geven de Palestijnen geen faire kans.

Terreur

Ik ben ervan overtuigd dat er inderdaad veel Joden zijn die de fratsen van de Palestijnen ondertussen grondig moe zijn en zich tamelijk onverzoenlijk opstellen. Het is ook moeilijk zo lang bereid te blijven om ernstig te praten met organisaties die in hun statuten hebben staan dat hun doel is Israël onvoorwaardelijk te vernietigen en de Joden in zee te drijven. Nu kan men zeggen “dat is enkel Hamas, en niet de PLO”. Maar de PLO is al eens tegen en al eens voor Hamas, naar gelang het hen uitkomt. Ze zijn in geen geval bereid en in staat om het geweld van Hamas te verhinderen. Ze wassen hun handen in onschuld en dat was het dan. Israël weet ondertussen uit bittere ervaring dat ze op niemand kunnen rekenen. Ze doen dan ook zelf wat voor hun veiligheid nodig is, zonder zich om iemands mening te bekommeren.

En dus kopen de arme Palestijnen van de Gazastrook, die daardoor geen geld meer over hebben voor kleinigheden zoals voedsel, gezondheidszorg, scholen en straten, voor iedere cent die ze kunnen krijgen wapentuig en schieten regelmatig raketten naar Israël, in de perverse hoop wel eens ooit een kleuterschooltje te treffen. Daar gaat een goed deel van de hulp die wij sturen heen. Bovendien helpen onze ngo’s, uiteraard met overdonderende tv-dramaturgie, iedere blokkade te breken waarmee de Israëli’s proberen de invoer van wapentuig te verhinderen.

De ‘strijders’ van Hamas kiezen de plaatsen waar ze hun tuigen afvuren zeer zorgvuldig: dicht bevolkte wijken, de binnenplaats van een hospitaal, een moskee of een internationaal drukbezocht hotel. Als dan de Israëlische artillerie of luchtmacht riposteert vallen er burgerslachtoffers. Een scherpe veroordeling vanwege dozijnen uit onze belastingen gefinancierde ngo’s, verspreid door de eveneens van onze belastingen overlevende media golft door heel West-Europa.

Verantwoordelijkheid

Ja maar, daar kunnen die sukkelaars in de Gazastrook toch niets aan doen! Oh nee? Die ‘sukkelaars’ hebben – de laatste keer toen ze nog vrije verkiezingen hadden – Hamas legitiem aan de macht gebracht. Net zoals de Duitsers Hitler aan de macht gebracht hebben, ook de laatste keer dat die nog mochten kiezen. Als je als volk voor iets kiest, ben je daar ook verantwoordelijk voor.

Zo kan er geen oplossing komen en het geweld moet dan wel blijven doorgaan. Ik weet niet in hoever de Joden misschien meer zouden kunnen doen om een vreedzame regeling te bereiken. Ik weet echter wel dat er in het Midden-Oosten permanent heel veel verschrikkelijke gewapende conflicten zijn waar geen Jood bij betrokken is. En die geraken ook nooit opgelost…

Moet dat allemaal zo blijven?

Het meest hallucinante is wellicht nog dat in deze intrieste, schijnbaar onoplosbare, situatie ook enorme onbenutte kansen zitten. Israël heeft know how en organisatietalent, plus de mogelijkheden om kapitaal aan te trekken. De Palestijnen hebben miljoenen mensen. Gecombineerd kan dat tot een bloeiende economie leiden waarin mensen kunnen leven, werken, studeren en gelukkig zijn. Als iedereen zijn verstand gebruikt. Als…

 

Uw Dwarsligger

 

(1) Der Judenstaat: Boek van Theodor Herzl, de vader van het Zionisme