In tijden van oorlog…

… is censuur niet eens uitzonderlijk. Méér, het is een vanzelfsprekende inperking van de vrije toegang tot informatie. Dat dit nu in België gebeurt, heeft wél een betekenis, namelijk dat we voor onze beleidsmensen én de media blijkbaar ‘in oorlog zijn’ en dat dus de censuur van ‘vijandig nieuws’ én elke andere misleiding door bevriende oorlogspropaganda aanvaardbaar is.

Voor alle duidelijkheid: tijdens een oorlog is het essentieel dat de bevolking de oorlogsinspanning steunt en dus zijn alle middelen goed om het maatschappelijk draagvlak te behouden en te versterken. Elke informatie die daar afbreuk aan doet wordt gecensureerd of op zijn minst ‘geduid’ en wat dat laatste betreft weten we wat het betekent sinds ene Björn Soenens daarmee uitpakte op de VRT toen het nog géén oorlog was. Het nieuws werd éénzijdige politiekcorrecte opinie.

Toen klokkenluider Julian Assange met zijn WikiLeaks grote heisa veroorzaakte werd een internationale jacht georganiseerd door de VS om hem te berechten. In De Standaard werd op de opiniebladzijden sterk afkeurend gereageerd op de snode daad van Assange. De nochtans weinig hoogstaande feiten die aan het licht kwamen werden met de mantel der liefde (of is het geld?) toegedekt. Dat is nu opnieuw het geval, onder de druk van de stelling dat we in oorlog zijn. Het doet mij denken aan een uitspraak van rechtsfilosoof De Hert in Doorbraak Magazine van maart 2023:

“In oorlogstijd is de macht schaamteloos, reden om niet te snel te roepen dat het oorlog is”

 

Spoken zien

Hoe ‘Machthebbers’ (vooral de plutocratie) omgaan met de waarheid is reden tot grote bezorgdheid. Niet zozeer omwille van hun verlies aan geloofwaardigheid maar omdat het mensen aanzet om spoken te zien. Het doelbewust ‘mist spuiten’ door de overheid nodigt kritische geesten uit om zelf op onderzoek uit te gaan. Dat zou trouwens de hoofdopdracht moeten zijn van de journalistiek en dat gebeurt ook, behalve wanneer de sponsor in het vizier komt. En onder hun sponsors hoort ook de Belgische Staat. Dat is voor politieke partijen aan de macht de meest lonende en tegelijk minst democratische sponsoring/subsidiëring.

Die spoken zijn ook héél nuttig voor de macht, want niets is gemakkelijker dan iemand weg te zetten als ongeloofwaardig wegens ‘complottheorieën’. Het gevaar, vooral voor burgerjournalisten met enige expertise in het onderwerp is dat ze niet stoppen bij de conclusie dat dit of ander narratief niet klopt of onvoldoende bewezen is, maar dat ze ook een alternatief verhaal construeren dat evenzeer berust op aannames en waarvoor er evenmin harde bewijzen zijn.

Onlangs stuurde ik aan een aantal journalisten en geïnteresseerden een interview met Kees van der Pijl (op De Nieuwe Wereld). In een gesprek achteraf wees een journalist mij erop dat van der Pijl duidelijk sympathie had voor de complottheorie rond de terreuraanslag 9/11. Dat tast inderdaad zijn geloofwaardigheid aan en dat is jammer.

Wie naar het hele interview luistert, vooral het gedeelte vanaf minuut 31 over de NAVO en Rusland, en vanaf 1 uur over de rol van de VS in 2014, zal op zijn minst moeten toegeven dat hij heel wat feitelijke én controleerbare argumenten gebruikt met verwijzing naar geschreven getuigenissen.

Er zijn goede redenen om voorzichtig te zijn. Tegelijk speelt elke reden om te zwijgen in het voordeel van de oorlogspropaganda en censuur. Daarom willen we als Dwarsliggers niet doofstom blijven voor onderbouwde bijdragen die de traditionele media negeren/censureren.

Het is aan onze Lezers om te oordelen, niet aan de redacties en daarom bevelen we het interview met Kees van der Pijl ‘Propaganda vertekent beeld oorlog’ aan, ook al zijn we het niet met alles eens. 

Profeten

Een ander soort bedreiging voor de waarheid/werkelijkheid is de rol van academisch gevormde profeten. Hier hoeft niet veel uitleg bij: het gaat over het probleem met academici die de ideologische toer opgaan en de wetenschap ondergeschikt maken aan hun ideologie. Hierover bestaat trouwens een misverstand: hun ideologische vooringenomenheid gaat niet over wetenschap (ook al doen ze zeer hard hun best om het zo te presenteren) maar over de wenselijke maatschappelijke evolutie. Het is hun overtuiging dat de mens té veel verlangt van onze planeet en elke maatregel die deze evolutie kan afremmen, is dwingend. Het zijn ecologisten met als politieke doelstelling om ‘anders te leven’. En hoe ze dat ook proberen te rechtvaardigen, het is een keuze voor welvaartsverlies in plaats van een uitdagende ecologische toekomst. Hoewel deze politieke fractie een absolute minderheid vormt, zijn ze erin geslaagd om de ego’s van enkele hyperambitieuze politici dermate te manipuleren tot ze hun zin kregen. Zonder een ambitieuze premier Verhofstadt (en de meelopers) zou er nooit een wet op de sluiting van de kerncentrales gekomen zijn.

Toen kwam de covidcrisis en opnieuw stond een profeet, ditmaal in de gedaante van een bevlogen volksmenner klaar om ons op sleeptouw te nemen: Marc van Ranst, waarover VRT-journalist Luc Pauwels schreef: “Marc Van Ranst is er perfect in geslaagd de media te manipuleren”. We kunnen hem niet beoordelen als specialist maar het werd allengs duidelijk dat enkele van zijn beweringen niet altijd wetenschappelijk vaststonden. De cijfers van het aantal slachtoffers per land tonen aan dat het Belgisch beleid veel beter kon.

Terwijl hier vragen gesteld worden over onze omgang met de covidcrisis blijft een belangrijk onderzoek naar de oorsprong van het virus buiten de aandacht van de media.

“Prof. Jeffrey Sachs says he is “pretty convinced [COVID-19] came out of US lab biotechnology” and warns that there is dangerous virus research taking place without public oversight.”

 

Een welgekomen vijand

Over het belang van een vijandbeeld werden al veel boeken geschreven.

Voor de VSA is China een bedreiging voor zijn werelddominantie. Telkens wanneer president Biden met een bestraffende vinger wijst naar China wordt deze vijandschap nog versterkt. Onze China-correspondent schreef hierover het volgende:

"Het straffe is dat China vandaag in 2023 dat vijandbeeld niet hoeft te creëren.  De VS financiert met miljarden USD de Westerse (ook onze) media om het vijandbeeld van China elke dag aan te scherpen. Die Amerikaanse propaganda wordt natuurlijk ook in China gelezen en de woordvoerders van het Chinees ministerie van buitenlandse zaken reageren heel scherp op de ongegronde verwijten. Het resultaat is dat heel de Chinese bevolking scherp staat." 

Over de rol van ngo’s schrijft hij:

"In 2013 waren er al grote mistoestanden met buitenlandse ngo’s. Meerdere van deze organisaties werden door de CIA en NED (National Endowment for Democracy) gebruikt als cover voor hun informatiegaring en desinformatiecampagnes op de Chinese sociale media.  De nieuwe wet op de ngo’s is uiteindelijk in voege getreden in 2017. De wet is gekoppeld aan een reeks veiligheid gerelateerde wetten die tussen 2014 en 2016 zijn ingevoerd, waaronder de antiterrorismewet, de nationale veiligheidswet en de cyberbeveiligingswet. Deze opvatting van buitenlandse ngo's als een potentiële veiligheidsdreiging wordt verder onderstreept door de komst van de liefdadigheidswet in 2016, die zich bezighoudt met binnenlandse Chinese ngo's en expliciet de wettelijke mechanismen splitst om lokale en internationale organisaties te reguleren. De meest bekende “slachtoffers” van de wet waren de twee Canadese Michaels (Michael Spavor and Michael Kovrig) Ze werden uiteindelijk op 24.09.2021 uitgewisseld voor Huawei CEO Meng Wanzhou. Ook vandaag nog ken ik persoonlijk een Amerikaan die in China een team Chinezen betaalt om de Chinese sociale media te bewerken. Hij gebruikt een internationaal advocatenbureau als cover."

Dreigt Taiwan het nieuwe Oekraïne te worden?

Dat Poetin de oorlog in Oekraïne niet meer kan winnen is intussen duidelijker geworden, al is het evenmin uitgesloten. Dat Rusland deze oorlog zal verliezen en het volledige grondgebied terug onder het gezag van Kiev zal komen, is helemaal onzeker. In elk geval begint het te dagen in het Oosten én het Westen. Voor het Amerikaanse MIC (militair-industrieel-complex) is de buit alvast binnen.

Twee dingen mogen we niet uit het oog verliezen:

Resolutie 2758 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van 25 oktober 1971 bepaalt o.a. dat Taiwan een provincie is van China. Ook de VS en België hebben daarmee ingestemd, en er is bij ons weten sinds 1971 geen andere UN-resolutie aangenomen die de status van Taiwan heeft veranderd.

Onze China-correspondent voegt daar aan toe dat China geen natiestaat is maar een cultuurnatie.  China heeft daar bijna 5000 jaar aan gewerkt. Als de VSA China wil vernietigen, met een verdeel en heers methode of wat dan ook, dan gaan ze eerst de Chinese cultuur moeten uitroeien. Dat gaat niet lukken. Dat hebben we al gezien met de Mongolen (de Yuan dynastie) en de Mantsjoes (de Qing dynastie). De Chinese cultuur overleeft uiteindelijk al dat soort invloeden.

Waar men in het Westen naar kijkt is China als een nieuwe ‘welgekomen’ vijand. De provocerende bezoeken van hooggeplaatste Amerikaanse en Europese politici is in tegenstrijd met de VN resolutie. Het is blijkbaar de bedoeling om  ‘de geesten rijp te maken’ voor een confrontatie.

Taiwan dreigt daarbij het nieuwe Oekraïne te worden en er zijn alvast enkele gelijkenissen:

• China staat voor het Westen als een autoritair regime net als Rusland,
• Rusland en China domineren samen het Aziatisch deel van Eurazië.
• Met Oekraïne als deel van de NAVO en de EU wordt niet alleen Rusland geïsoleerd maar ook de mogelijkheden van China om het Euraziatische continent te ‘verknopen’ worden bemoeilijkt.
• Voor de nabije maritieme veiligheid is Taiwan niet onbelangrijk voor China.
• Zowel Taiwan als Oekraïne hebben economisch troeven die de ‘verliezer’ verzwakken in de strijd om de wereldhegemonie.

Hoog tijd dat het vijandbeeld dat China opgespeld krijgt, grondig onderzocht wordt en ook hier zal de strijd om de waarheid moeten optornen tegen de machtige oorlogsretoriek van de plutocratie en het Amerikaanse MIC in het bijzonder.

Waarde Lezers,

Over alle maatschappelijke onderwerpen zullen we onafhankelijk, met respect voor onze filosofie en zonder taboes, blijven publiceren. Ook over de komende belangrijke geostrategische ontwikkelingen beloven we alvast om niet afzijdig te blijven!