Voorwoord

Navolgend brengen we U ‘Het nabije Oosten en het nabijere Brussel’, een verhandeling van prof. Anis H. Ba­jrek­tare­vic verschenen in de Jakarta Post. Er is heel veel dat ervoor spreekt dit artikel onbezien ter zijde te leggen. Het steunt duidelijk meer op emotie dan op ratio. De verwarde gedachten maakten, meer nog dan het minder dan perfecte Engels, de vertaling tot een ware tortuur.

 

 

© 2015 Anis H. Bajrektarevic 

We hebben desondanks besloten hier aandacht aan te besteden. Er zijn daarvoor meerdere redenen. Prof. Ba­jrek­tare­vic is in 1964 geboren in Sarajevo. Het is dus waarschijnlijk dat hij, als Bosnische moslim (zijn voornaam wijst eenduidig daarop), minstens indirect betroffen was door de verschrikkingen van de Bosnische oorlog. Dat verklaart meteen de duidelijke emotie die zijn betoog vertroebelt. Hij is jurist, leeft en werkt in Wenen en is met de diplomatieke wereld vertrouwd.

Wij bevinden ons momenteel aan het begin van een globaal conflict met de moslimwereld. Dat is voor iedere half wakkere waarnemer glashelder duidelijk. Onze – zogenaamd – progressieve – zogezegde – elite, met haar bijna totale greep op media en cultuur, wenst ons natuurlijk niet toe te staan dat te zien of zelfs maar te denken. Daartoe worden werkelijk alle registers getrokken, en ook de meest brutaal duidelijke realiteit wordt driest ‘om-geduid’. Maar wij, dwarsligger, laten ons uiteraard door niets of niemand dicteren wat we wel en niet mogen zien, denken en schrijven. Dat ligt zo in de natuur van dwarsliggers.

Bij ieder conflict is het essentieel te begrijpen hoe de tegenstander tikt, wat hem motiveert en hoe hij oordeelt. Zonder dat is het even onmogelijk de vrede nog een ernstige kans te geven als de oorlog te winnen indien die onvermijdelijk blijkt. Op dit gebied staan wij Europeanen uitgesproken zwak, en we beseffen dat nog niet eens. Met een onuitstaanbaar Eurocentrisme proberen wij het wereldgebeuren te reduceren tot onze waarden, onze angsten en gevoeligheden en onze oordelen. Dan kan natuurlijk nooit lukken. Zelfs indien we niet met onze eigen waarden tot over onze oren in een levensgrote identiteitscrisis zaten – wat dus wel degelijk het geval is – zou dat volkomen onmogelijk zijn.

Daarom is het zo belangrijk te proberen ieder glimpje van het denken van de andere zijde op te vangen. Wij geloven dat prof. Ba­jrek­tare­vic, die duidelijk in onze beschaving geïntegreerd is, ons daartoe een mogelijkheid biedt. Natuurlijk stoort het ook mij dat hij impliciet Europa in toto als fascistisch, zelfs nazistisch wegzet. Maar ook de meest gerechtvaardigde verontwaardiging kan niet even zwaar wegen als de mogelijkheid een blik te werpen op de denkwereld van een erudiete moslim. Daarom gaan we hier, liever dan een zeer wel mogelijke uitvoerige en vernietigende kritiek te formuleren, de punten in het betoog van Ba­jrek­tare­vic naar voor brengen waar wij geloven dat hij zonder meer gelijk heeft:

-          Als hij zegt dat wij Europeanen allerminst kunnen terugblikken op een harmonieuze multiculturaliteit binnen autochtoon Europa, heeft hij overschot van gelijk. Ook de recente Europese geschiedenis is er een van brutale onderdrukking van culturele en etnische minderheden: Basken, Catalanen, Corsicanen, Zuid Tirolers, Noord Ierse katholieken etc. kunnen daarvan meespreken. Het is opmerkelijk dat de draconische cultuurpolitiek van Frankrijk, de ‘bakermat van de verlichting’, vaak daardoor gerechtvaardigd werd dat “enkel de Franse taal en cultuur de Basken, Bretoenen, Elzassers en Vlamingen zou toelaten volledig deel te hebben aan de waarden en weldaden van de verlichting”! Ook al is de huidige positionering duidelijk redelijker geworden, toch zouden onze ‘multiculti’ activisten die enthousiast achter het vaandel van de verlichting aanlopen daarover eens grondig moeten nadenken.

-          Als hij beweert dat wij het debat over een Europese identiteit gewoon laf ontweken hebben zegt hij een waarheid als een koe. Wij Vlamingen hebben daarbij, in de persoon van onze nationale ramp Verhofstadt, zelfs nog een belangrijke bijdrage geleverd. Dat heeft – onder anderen – geleid tot een ‘Europese Grondwet’ die, naar gelang het standpunt, om te huilen of om te lachen is. Dat de discussie over een Europese identiteit daarmee niet verdwenen is, maar gewoon aan de extremisten van beide kanten werd overgelaten staat eveneens als een paal boven water.

-          Dat wij met onze volkomen ongeïnformeerde, gedeeltelijk door hebzucht en gedeeltelijk door dwaze ideologie vergiftigde ingrepen in het Midden Oosten en Noord Afrika het daar sluimerend radicaliseringspotentiaal gewekt en versterkt hebben is eveneens onloochenbaar. Dat hier, indien ook niet uitsluitend dan toch minstens gedeeltelijk, oorzaken voor de migratiegolf te vinden zijn is eveneens boven twijfel verheven.

-          Dat wij Europeanen, met onze belachelijke onbekwaamheid om tot een gemeenschappelijk standpunt te komen, in de migrantenkwestie een karikatuur van onszelf als ‘chaotenclub’ gemaakt hebben, wat de grootspraak van onze Eurocraten nog grotesker maakt, is pijnlijk duidelijk.

Deze ver van volledige analyse kan me alleszins niet motiveren om de teneur van “jullie oogsten wat jullie gezaaid hebben”, die ik in het artikel van Ba­jrek­tare­vic waarneem, volledig bij te treden, maar begrip ervoor kan en moet men toch wel opbrengen.

Dat alles vinden wij voldoende reden om deze verhandeling, ondanks haar duidelijke zwakheden en ongerijmdheden, onder uw aandacht te brengen, zodat U zelf een oordeel kunt vormen. Dat laatste is en blijft niet enkel voor ons, maar vooral voor onze onder druk staande beschaving, het belangrijkste.

Uw Dwarsliggers.

 

Het Nabije-Oosten en het nabijere Brussel

       Anis H. Ba­jrek­tare­vic

       Vertaling: Denise De Hauwere

In de EU circuleert aldoor de bewering : "het multiculturalisme is dood in Europa". Dood, of misschien : dodelijk? Dat krijg je met een cluster van Europese natiestaten die zich graag romantisch - in een groots metaverhaal van dogmatisch universalisme - voordoen als een coherente unie, alsof zijzelf een lange, hartelijke en geloofwaardige geschiedenis van multiculturalisme hebben beleefd.

Dus is deze bewering en het resonerend debat errond natuurlijk vals. Het is ook cynisch omdat het opzettelijk misleidend is. Niet verwonderlijk, gezien het EU-conglomeraat van natiestaten stilletjes een van zijn meest belangrijke debatten - dat van een Europese antifascistische identiteit - in handen heeft gegeven van de partijen aan de randen van het politieke spectrum. Dit werd in de laatste twee decennia herhaaldelijk vergezeld van selectieve en contraproductieve acties van buitenlands beleid van de EU.

De dubbele schietpartijen in Parijs en deze verse gruwel in Brussel, te wreed om te bevatten, zullen die debatten heropenen en oververhitten. Ter­ror­isme, ter­reur, ter­ror­isme! — Maar, terreur is een tactiek, geen ideologie. Hoe kan men een oorlog voeren en winnen op basis van tactiek?—het klinkt tegenstrijdig. (Ook in dit geval worden, alleen maar om te winnen, de budgets voor het nationale veiligheidsapparaat groter ten koste van onze vrijheden en rechten, zoals al zo dikwijls in het verleden.)

Het feit dat deze individuen naar verluidt (nog maar eens) van Arabisch-Islamitische afkomst zijn en blijkbaar religieus geïndoctrineerd, maakt hen niet minder fascist of minder Europeaan, noch ontlast het Europa van de hoofdverantwoordelijkheid. Hoe wij deze uitdaging definiëren zal ons leren of we in een echte democratie leven dan wel of we verblind zijn door de formele democratie.

Fas­cisme en zijn slechte tweelingbroer, Nazisme, zijn voor 100 % Europese ideologieën. Neonazisme is ook ontstaan en bloeit de laatste tijd terug ongecontroleerd vooral in Europa. Velen zouden durven zeggen over het Europa van vandaag; een übereconomie in het centrum van een continent, langs alle zijden omringd door het sterker wordende neofascisme.

Hoe anders uit te leggen dat de post-Wereldoorlog II kom-en-help-onze-heropbouw slogan "Gastarbeiter willkommen" veranderde in een "Aus­län­der raus’’ schreeuw in amper twee decennia, of meer precies sedert de triomf van de vrije wil - de val van de Berlijner muur.

Opeens roepen onze nationale puriteinen volop “stop ‘Über­frem­dung’ van de EU, we moeten onze maatschappijen de-zigeunerizeren" alsof het historisch gezien ooit anders eindigt dan op de enig mogelijke manier - zelf-barbarisering. Als reactie hierop roepen de sociaal gemarginaliseerde en in getto’s levende "buitenlanders" om de oprichting van een gastarbeiderspartij.

Inderdaad werden de eerste politieke partijen voor buitenlanders al opgericht in Oostenrijk, en wordt dezelfde roep gehoord in Duitsland, Frankrijk en Nederland. Hun natuurlijke coalitiepartner kan nooit een van de grote politieke partijen zijn.

We zouden ondertussen toch al moeten weten waartoe het afbuigen van het stijgende socio-economische ongenoegen en de disfranchising van een hele generatie door etno-engineering zal leiden, nietwaar?

Lichtende bakermatten van duizendjarig multiculturalisme - enkele van de helderste pijlers van de hele menselijke beschaving zoals Jeruzalem, Bagdad en Damascus, ondergaan nog altijd ondraaglijke gruwelen van extern veroorzaakte, veeleer historische vernietiging, haat en voortdurende zuiveringen.

Met zulk een somber "uitvoer"-palmares houdt een universele aanspraak van het Europese politieke systeem of zelfs zijn historisch perspectief geen steek meer, en is amper nog aantrekkelijk.

Europa ontkent nog steeds het voor de hand liggende. Er bestaat geen duurzame vrede thuis als de buurt rusteloos blijft. Vraag het de Amerikanen die aan de grens met Mexico wonen, of de Turken naast Syrië.

Het gruwelijke dubbele bloedbad in Parijs en deze verse schok in Brussel is eens te meer een pijnlijke verwittiging hoezeer Europa zich reeds geïsoleerd heeft.

Onredelijk lang bevorderde Europa in het Nabije Oosten en Afrika alles behalve de stabiliteit en de voorspoed van zijn eigen post-Wereldoorlog II socio-economisch model. Geen wonder dat de EU vandaag ingesloten is door een ring van politiek-militaire instabiliteit en socio-economische wanhoop in plaats van door een bloeiende nabuurschap. Het koloniale overspannen gedrag/economisch chauvinisme, gisteren in het buitenland – uit zich vandaag op het thuisfront als totale morele overdrijving.

In dit verband moet men ook de Oxfam studie "Rijkdom : Alles Hebben en Nog Meer Willen", gepubliceerd in januari laatstleden, zien. Zij documenteert tot in de details heel de enorme accumulatie van rijkdom door 1 % (van de bevolking) in de laatste 25 jaar, evenals de verdere versnelling van de welstandskloof.

Eerder verkeerdelijk zouden velen de 99 % beschouwen als hoofdslachtoffers, alhoewel die 99 % zelf op de eerste plaats, ononderbroken en gedurende jaren, verantwoordelijk zijn voor deze kloof door ze te negeren en erover te zwijgen.

Dus, als er geen opportuniteit is, geef dan tenminste een sprankeltje (Lente) hoop. Dat is waarmee Europa lustig hielp in het Nabije Oosten : Precies hetzelfde type Islam dat Europa gisteren in het Nabije Oosten steunde, is de versie van Islam (of liever gezegd, fascisme) die wij vandaag krijgen in het christelijke Europa evenals in de christelijke buurten van Irak, Syrië en Libanon.

En zo, als reactie op de crisissen in de Balkan, het Midden-Oosten en Noord-Afrika, en Oekraïne, slaagde de EU er herhaaldelijk niet in om een brede, tot één stem geconsolideerde agenda en een door allen gedragen basis aan te houden met haar strategische buren. De EU liep het allemaal mis - ondanks haar instellingen, Wereldoorlog II-herinneringen, geloofwaardig eigenbelang en het vermogen om vergissingen te voorkomen.

Precies dezelfde vergissingen die zij voorheen op het thuisfront maakte : door stilletjes een van haar meest belangrijke kwesties, deze van de Europese identiteit, antifascisme en anders zijn, in handen te geven van escapistische antipolitici (politici op de terugweg) opgetuigd in de West-Europese partijen aan de randen van het politieke spectrum.

Uiteindelijk compromitteerde de "laatste kosmopoliet van de wereld" - zoals de EU zichzelf dikwijls voorstelt - haar eigen perspectieven en bracht zij haar eigen principe van veranderingskracht in diskrediet. Laureaat van de 2012 Nobelprijs voor de Vrede, deed de EU dit door haar eigen institutioneel kader te ondermijnen : de Nürnberg principes en uitgesproken antifascistische erfenis, het Barcelona Proces als het gespecialiseerde luik van het van-Marokko-tot-Rusland Europese Nabuurschapsbeleid en het Euromed partnerschap.

De enige rechtstreekse betrokkenheid van het continent zweefde tussen een selectieve diplomatieke de-legitimering, satanisatie in de media, aanvallen onder valse vlag of per volmacht, en militaire strafexpedities via de door het Atlantisch-Centraal-Europese bondgenootschap geleide coalitie van de bereidwilligen (de Balkanlanden, Irak, Libië, Syrië, Oekraïne).

Dit heeft vanzelf een massieve instroom van vluchtelingen tot gevolg, waarop de Europeanen gewoonlijk reageren door migratie te criminaliseren en de levenswijze van de migranten te penaliseren. Confronterende nostalgie zegevierde opnieuw over beide elementen die essentieel zijn voor eender welke levensvatbare toekomst : dialoog (instrumenten) en consensus (instellingen).

De gevolgen zijn nogal frappant en de moeite waard om nogmaals te herhalen : Het soort Islam dat door de EU gesteund werd (en de middelen die hiervoor werden aangewend) gisteren in het Midden-Oosten, is het soort Islam (en de middelen die het gebruikt) dat Europa vandaag krijgt.

Niet te verwonderen dat de Islam in Turkije (of in Kirgizië en in Indonesië) ruimdenkend, liberaal en verdraagzaam is terwijl die in Atlantisch-Centraal Europa brutaal afwijzend, bekrompen en wraakzuchtig assertiefis.

Onze dringende taak - indien we echt serieus zijn inzake Europa - is denazificatie. Niet een eenmalige gebeurtenis, maar een blijvend proces. Laat ons onmiddellijk beginnen met Bosnië, Oekraïne en Brussel.

De auteur is voorzitter en professor internationaal recht en globale politieke studies. Zijn meest recente boek Geopolitiek-Energie-Technologie werd gepubliceerd door de Duitse uitgeverij LAP. Geen Aziatische Eeuw is zijn volgende boek, gepland voor later dit jaar.