De Britse regering was al helemaal in Syrische oorlogsstemming, maar het Britse parlement vond een meerderheid om terughoudendheid te eisen. Moet kunnen, in een democratie.
Eerste minister Cameron leed een zware nederlaag toen het Lagerhuis zijn verhaal afwees dat er dringend moest ingegrepen worden in Syrië. Eerst was hij verplicht toe te geven dat hij eigenlijk helemaal niet over bewijzen beschikte dat Assad verantwoordelijk was, wat betekent dat Obama die ook niet heeft. En vervolgens gooide hij de handdoek in de ring met een opmerkelijke uitspraak: ‘Ik heb het begrepen. Dit parlement, dat de wil van het volk vertegenwoordigt, wijst gewapend ingrijpen af. Ik zal daar naar handelen.’
Zelfs als we incalculeren dat Cameron niet veel anders meer kon zeggen, blijft deze buiging voor het parlement en dus het volk toch nog indrukwekkend en deugddoend. Parlementaire democratie kan dus wel degelijk werken, jammer genoeg niet overal en niet altijd.
Dit zal ook gevolgen hebben voor de verdere samenwerking van 'het Westers bondgenootschap. Voor de Verenigde Staten betekent deze afwijzing dat de voorafgaande diplomatie niet gewerkt heeft én dat hun leiderschap zelfs binnen het 'heilig' Angelsaksisch genootschap niet meer vanzelfsprekend is. Waar is de tijd dat Tony Blair als een schoothondje op bezoek ging bij Bush! Vooral Obama, maar ook Hollande gaan alvast met de billen bloot.
Dwarsliggers
