Die Gedanken sind Frei
Gastauteur Bart De Meulenaer stelt zich vragen bij de inzichten van de Duitse Bondskanselier, Angela Merkel. Voor Dwarsliggers is het van wezenlijk belang om onze lezers te confronteren met andere meningen. Omdat wij de debatcultuur in Vlaanderen willen aanmoedigen. Aantonen dat er veel méér is dan vóór of tégen zijn.
Was Merkelt dort in Muttertal
Angela Merkel heeft dus toegelaten dat Böhmermann vervolgd wordt voor het beledigen van een staatshoofd. Ik heb de indruk dat men, gezien Turkije niet bij Europa past, men Europa gaat aanpassen aan Turkije.
Laat ik vooraf duidelijk stellen dat de 'humor' die Böhermann bracht over Erdogan, niet veel meer was dan vulgair gescheld. Wansmakelijkheid troef. Dit gezegd zijnde vraag ik me af of wansmakelijkheid strafbaar is. Want eerlijk gezegd, dan moet Benny Hill levenslang krijgen en Urbanus komt misschien binnen tien jaar vrij. Als wansmaak een halsmisdaad is moet je Jan Fabre zélf aan zuilen hangen in plaats van zijn hespen.
Daarnaast vraag ik me af of iemand zich nog de tweet herinnert van Bart De Wever die hij een jaar of twee geleden stuurde. Hij schreef toen letterlijk (na de varkenskop op zijn oprit, en de Nazi- N-VA-stoet in Aalst): "Beledigd worden is de prijs van de vrijheid en wij betalen die met plezier." Hoe toepasselijk.
Toen George Bush aan het einde van zijn loopbaan uitgewuifd werd met het liedje Fuck you very much, haalde het ook niemand in zijn hoofd dat op de radio te censureren. Toen De Morgen de Obama's als apen afbeeldde, was er wel consternatie, maar er werd geen gerechtelijk gevolg aan gegeven. Opnieuw, smakeloosheid is niet strafbaar, anders zat vitrioolvirtuoos Hugo Camps in een werkkamp. En dat moet ook zo zijn. De vrije meningsuiting is een basisgoed. Wij zien dit allemaal gebeuren, en niemand loopt storm. Jawel, er is veel kritiek, jawel er wordt wat over afgeschreven (ook ik doe er aan mee), maar een volkswoede? Nee.
Het gebeurt "en stoemelings". Laatst las ik het boek 'Soumission' van Houellebecq. En hoewel ook dat boek vol staat met trivialiteiten en weinig verheffende scènes bevat, heeft het mij diep geraakt. Het boek heeft een dubbele bodem. Je ziet aan de oppervlakte de kabbelende linkse intellectueel, die zich te buiten gaat aan seksuele escapades en wat materialistisch hedonisme, een soort van nihilisme waart door het boek. Tegelijk islamiseert Frankrijk en worden de universiteiten overgenomen door Islamieten, met Arabisch geld. Er komt geen uitroepteken in het boek voor. Het gebeurt "en stoemelings", met de politieke correctheid en het hedonisme als perfect op elkaar afgestemde glijmiddelen. Dat is de dubbele bodem. De gladheid van de helling waarop we staan, we schuiven zonder het te weten naar beneden. Iedereen merkt het, niemand reageert écht. Er wordt wat besmuikt over gemopperd.
Het bevreemdende is dat de realiteit de fictie bijna inhaalt en dat het "en stoemelingse"- karakter, dat ik zo bedreigend vind in het boek, nu gewoon open op straat vorm krijgt. Terwijl dit juist de fundamenten weghaalt onder de vrije maatschappij. Wie ga je morgen in de doos draaien? Geert Hoste? Wat mag overmorgen niet meer? Een kritisch artikel? Of een protestlied? Of een kritisch theaterstuk? Het erge is dat de linkse intellectueel schokschoudert en zegt: 'ach, ook waarden veranderen en normen zijn niet absoluut.' En dat is ten dele waar. Natuurlijk veranderen normen en waarden met de ontwikkeling. Maar ze ontwikkelen vóóruit, niet achteruit.
Als je toelaat dat de normen afbrokkelen omdat normen niet absoluut zijn, dan ben je de facto nihilistisch fatalistisch ingesteld, en zie je het met lede ogen aan. Je kan dan wat troost vinden in materiële ongein. Ziedaar de geboorte van het egoïsme en het consumentisme. De koop van een prul als opperste bevrijdende activiteit, die echter na een kwartier uitgedoofd is, en dan wordt snel naar een andere bevrediging gezocht. Ziedaar de geboorte van het hedonisme. Als dàt is waar 2000 jaar ontwikkeling ons toe brengen, is het allicht al te laat. Dan zijn wij zélf het glijmiddel van de onderdrukking.
Dat een Oost-Duitse die de tirannie kent van Erich Honecker, niet begrijpt dat vrijheid van meningsuiting net dát is wat de muur deed omvallen. Dat Duitsland ‘of all countries’ de vrijheid van meningsuiting opgeeft, ter meerder eer en glorie van een Sultan, die niet eens de genocide op de Armeniërs toegeeft (Atatürk trouwens ook niet), dat is van een dermate verregaand verbijsterend gewicht, dat ik eigenlijk dacht dat Duitsland vandaag massaal op straat zou komen.
En opnieuw, bijna met tranen in de ogen ... herinner ik mij hoeveel bloed er is gevloeid om ons hedendaags leeg opportunistisch hedonisme mogelijk te maken. Brood en spelen. Om meer geven we niet.
Er merkelt helemaal niets in Muttertal. We zijn uitgemerkeld. Snel iets gaan kopen. Dan ben ik twee minuten verdoofd.
Ik ben zo ontzettend moe. En toch …. Ik capituleer niét. Nooit. Ik hoop van u hetzelfde. Laten we ons wederkerig moed, sterkte en dapperheid wensen. En humor, al is ze zwart.
Ik geef een staaltje van die zwarte humor:
Als ik Böhmermann was, vroeg ik asiel aan in Griekenland. De hele wereld weet immers dat Böhmermann politiek vervolgd wordt. Wie durft hém zijn asiel weigeren?
Als Merkel uit persoonlijke carrièreplanning de VN wil gaan leiden, en ze is daarvoor bereid haar volk te verraden, is ZIJ degene die vervolgd zou moeten worden en niet de hofnar.
Luctor et emergo.
Bart De Meulenaer
