Onze traditionele analyse van het voorbije jaar 2022
Inleiding
2022 was een scharnierjaar voor de geopolitieke krachtsverhoudingen
2022 was het jaar waarin voor het eerst de Amerikaanse hegemonie door Russisch wapengeweld werd uitgedaagd. Een ‘voorspel’ voor de nog veel belangrijker confrontatie met China.
De Amerikaanse ‘National Security Strategy’ anno 2022 laat geen twijfel bestaan: De toekomst wordt een OORLOG in al zijn vormen met de zelfverklaarde vijand: de autocratieën waarbij impliciet China wordt bedoeld en waarbij Rusland waarschijnlijk dezelfde rol voor China zal spelen, als de EU voor de VS: een nuttige juniorpartner.
2022 was het jaar waarin de Europese politieke elite geconfronteerd werd met haar zwakheid; een politieke en economische reus op lemen voeten. Politiek een vazalstaat van de VS en economisch in toenemende mate een consumptiemarkt voor China.
Een jaar waarin de EU-bonzen intern steeds meer dictatoriale neigingen vertonen, waardoor de politieke cohesie, na een kortstondige eensgezindheid, op termijn dreigt te verkruimelen.
2022 was het Jaar waarin de VN-dominantie steeds dwingender werd
2022 was het jaar waarin de VN, in een samenspel met internationale organisaties zoals het WEF en allerhande financiële drukkingsgroepen, haar politieke doelstellingen propageerde en waarbij ze internationale NGO’s en machtige lobbygroepen inzette als vooruitgeschoven pionnen voor het manipuleren van nationale politieke actoren.
Hoewel dit de hoofdtitels zouden kunnen zijn van dit jaaroverzicht willen we vooral aandacht besteden aan de oorzaken waardoor dit alles kon gebeuren en wie daarvan de dupe werd.
Als er één uitschieter is voor 2022, dan wel deze:
In 2022 was de modale burger het grootste slachtoffer
Van steekvlampolitiek naar een one-issue beleid
We ondervonden al de nadelen van een ‘one-issue’ beleid tijdens de coronapandemie: alles moest wijken voor het overeind houden van het gezondheidssysteem. Het énige antwoord was verplichte vaccinatie en lockdowns. Dat 80 % van de doden oudere mensen waren die men “vergat” te beschermen werd weggemoffeld. Het begint al niet zo goed nu de regering de evaluatie van het gevoerde beleid uitbesteedt aan de OESO. Ze verzekeren zich van een schijn van onpartijdigheid en verhinderen een confrontatie met de kritiek van Belgische specialisten. Ze weten maar al te goed dat internationale organisaties net als consultancykantoren evaluaties op maat kunnen maken.
Met het klimaatbeleid gaan we dezelfde weg op: een ‘one-issue’ CO2-beleid waarover geen discussie mogelijk is. De mens die het klimaat eventjes naar zijn hand denkt te kunnen zetten. Ondanks alle pogingen om anderen met de vinger te wijzen voor de duurdere energieprijzen, is de overhaaste energietransitie de dominante oorzaak van de verarming en deze politieke rekening betaalt de modale burger. Maar er is meer: in een interessante bijdrage wijst psycholoog Jaak Peeters op de menselijke schade die veroorzaakt wordt door de angstcreatie die gepaard gaat met het klimaatbeleid (en het pandemiebeleid).
Ook de internationale relaties worden gedomineerd door een kunstmatige instandhouding van een ‘one-issue’ visie: Het vijandbeeld met als opponenten het democratisch Westen (lees de VS en de EU) versus de autocratieën (lees China en de Russische Federatie). Oh wee, de stemmen die durven het vijanddenken doorbreken. Het is Goed tegen Kwaad en daar zijn géén gradaties mogelijk.
Intussen wordt in de ‘democratische’ landen de individuele vrijheid steeds verder beperkt, schieten de meest rabiate fobieën als paddenstoelen uit de grond en voor onze zo hooggestemde waarden (hier en nu) sneuvelen duizenden jonge mensen.
Vragen die niet mochten gesteld worden
De Covid-pandemie:
Hebben onze Covid-experten niet meermaals de indruk gewekt dat ze wisten waarmee we te maken hadden, terwijl achteraf bleek dat ze het niet zeker wisten? (denk aan de mondkapjesaffaire) Hebben ze zichzelf niet opgeworpen als de spreekbuis van het beleid? Hebben ze de mensen geen angst aangejaagd met het doel hun maatregelen te rechtvaardigen? Werden de vaccins niet als dé enige oplossing gepropageerd? Deden de vaccins wat ze ons beloofden? Wie is er rijk van geworden?
De Great Reset van de VN en het WEF
Hoorde u ook de uitspraak ‘We own the science’? Wij weten het, debat overbodig. Democratisch verkozen politici hoeven geen verantwoording meer af te leggen.
We willen het beste voor de ganse wereld: ‘U zult niets bezitten maar gelukkig zijn’. De reset is een specifieke herverdeling van de welvaart: rijk moet verarmen, armen moeten welvarend worden. Waarom moet rijk verarmen voor meer gelijkheid?
Deze plutocratie, de geldelite, stuurt het mechanisme, om (via ‘collateral damage’) er zelf nog rijker van te worden. Macht corrumpeert en veel (of te lang) macht leidt tot menselijke catastrofes (vrijheidsverlies, oorlog). Dit is geen complot, het staat zwart op wit geschreven. Is dat Fake Nieuws?
Voor de plutocratie is het de (te) grote welvaart van de ‘modale burgers’ die de oorzaak is van het onevenwicht tussen rijk en arm. Waarom niet in plaats van collectief verarmen, collectief welvarender worden?
De wereld is om zeep wanneer we de CO2-ideologie niet volgen. Angstaanjagend?
Het schuldig verzuim van de politiek-correcte media
Het one-issue beleid zou geen schijn van kans hebben, mochten de media hun controlerende opdracht ter harte nemen in plaats van zelf propagandisten te worden voor dat beleid.
Met welk recht propageren de media acties die véél meer vragen oproepen dan antwoorden geven? (denk aan de massale mediasteun voor de spijbelende ‘klimaatjongeren’; indoctrinatie van onschuldigen en onwetenden, wellicht kindermisbruik).
Met welk recht beslissen zij wat de modale burger moet weten en wat hij niet mag weten?
Mijn conclusie is daarom duidelijk:
2022 was het jaar waarin de Westerse modale burgers inboetten aan vrijheid, slachtoffer werden van angstcreatie en van een ideologische invulling van het one-issue beleid.
Het gevolg is verlies van welvaart zonder dat de armere landen er beter van worden, terwijl de volksdemocratie steeds meer verdrongen wordt door een staatsnationalisme dat in de greep zit van een wereldwijde plutocratie.
De maakbare wereld en de weerloze burger
Europa, een beschaving in verval
De EU heeft géén democratische legitimiteit gekregen van de EU-burgers om onze beschaving te ruilen voor een multiculturele samenleving
Ik denk niet dat er nog één weldenkende Europeaan is die gelooft dat we onze beschaving zullen kunnen redden zonder een oplossing te vinden voor de eindeloze migratie. 2022 is zelfs geen scharnierjaar meer, want de huidige cijfers zijn nu al zorgwekkend. en toch blijven de traditionele beleidspartijen en de media apathisch toekijken. Culturele weerbaarheid wordt beschouwd als racisme. De strijd om ons Europees cultureel erfgoed staat op een laag pitje.
Even enkele cijfers aanhalen:
In het Verenigd Koninkrijk is 90 % van de demografische groei te danken aan de migratie.
In 2015 telde Zweden 17 % inwoners die geboren waren in een ander land. Terwijl vroeger de grootste groep Finnen waren, zijn het nu Moslims. Zonder drastische wijziging in het beleid zullen etnische Zweden in 2065 een minderheid zijn (Kyösti Tarvainen, professor at the Aalto University of Helsinki, Folkbladet, April 13, 2021)
In België verklaarde filosoof en economist Philippe Van Parijs in De Standaard van 5 sep 2022: “Brussel is niet meer Belgisch”. Er zijn méér Marokkaanse inwoners dan oorspronkelijke Vlamingen of Walen.
Brussel stond op stelten toen nog niet zo lang geleden president Trump Brussel als een ‘Hellhole” betittelde. Toch wel opmerkelijk dat nauwelijks enkele jaren later een Belgicistisch academicus als Van Parijs de vinger op dezelfde wonde legt! Wie is de volgende?
Het Europese Open Grenzen beleid van vandaag zal de historici van morgen met verstomming slaan. Hoe kon men dat laten gebeuren? Hoe konden de meest democratische landen met hoogverheven waarden zich zo weerloos laten overnemen ‘van binnenuit’?
Toch zijn er tekenen van een groeiend besef: In Zweden koos de bevolking tijdens de laatste verkiezingen voor een ander migratiebeleid en in Polen, Hongarije en recentelijk ook Italië wordt een conservatief beleid het alternatief voor een lakser migratiebeleid. Het links-liberalisme is toe aan een retraite.
De EU-plutocratie
Ik vroeg enkele vrienden welk onderwerp zeker niet mocht ontbreken in ons dwars jaaroverzicht 2022.
Een heer van stand had daar weinig woorden voor nodig:
Er is maar één onderwerp: de stille schipbreuk van Europa, al de rest is bijzaak.
Een gewezen diplomaat gebruikte iets meer woorden:
De misgroei van de Europese Unie.
De stichtingsvaders van de Unie (de Gasperi, Adenauer, Schuman) zouden zich omkeren in hun graf over wat er van de Unie geworden is. Een rijke, arrogante machtselite van politici en ambtenaren, duwt een maatschappijvisie door die alle bindingen met land, volk, traditie, geloof en moraal, afkapt.
Enkele belangrijke dossiers:
De massale immigratie zonder onderscheid tussen vluchtelingen en migranten die ons maatschappelijk en cultureel bedreigen;
De klimaatgekte als uitgangspunt voor een overhaast en daardoor zeer duur en onzeker energiebeleid;
Een zwak politiek en veiligheidsbeleid waarbij we afhankelijk zijn van de USA;
Een te passief economisch beleid waardoor de EU evolueert van een industriële speler naar een consumptiemarkt voor China én de VS;
Het verwaarlozen van de historische eigenheid, een volksdemocratie met christelijk wortels
DE EU is verworden tot een geldverslindende machinerie bemand door een financieel verwende nomenclatuur die praktisch alle macht naar zich toetrok en steeds minder democratisch gelegitimeerd is. Het gebrek aan weerbaarheid van de nationale politici bewijst hun irrelevantie, al laat niet iedereen zo maar over zich heen rijden/schaatsen.
Schuld en Boete of Meer Welvaart voor Iedereen
Onlangs werd in Egypte de zoveelste klimaattop gehouden die als voornaamste doelstelling had om het rijke geïndustrialiseerde Westen te doen betalen voor de verliezen en schade (loss and damage for climate change) die ze door hun beleid veroorzaakten in andere landen.
Foto: Melania.nl
Om dit te begrijpen moeten we teruggaan naar vorige eeuw toen de Club van Rome de wereldproblemen op de kaart zette:
In 1974 verklaarde de Club van Rome: "De wereld wordt geconfronteerd met een ongekende reeks in elkaar grijpende wereldwijde problemen, zoals, overbevolking, voedseltekorten, uitputting van niet-hernieuwbare hulpbronnen, aantasting van het milieu en slecht bestuur." (noteer dat de klimaatopwarming niet vermeld wordt)
In haar rapport van 1975, Mankind at the Turning Point, stelde de Club van Rome verder:
Toenemende onderlinge afhankelijkheid tussen naties en regio's moet zich dan vertalen in een afname van onafhankelijkheid. Naties kunnen niet van elkaar afhankelijk zijn zonder dat elk van hen iets van zijn eigen onafhankelijkheid opgeeft, of tenminste de grenzen ervan erkent. Dit is het moment om een masterplan op te stellen voor organische duurzame groei en wereldontwikkeling op basis van een mondiale toewijzing van alle eindige hulpbronnen en een nieuw mondiaal economisch systeem
Tenslotte nog één citaat:
"De gemeenschappelijke vijand van de mensheid is de mens. Op zoek naar een nieuwe vijand om ons te verenigen, kwamen we op het idee dat vervuiling, de dreiging van de opwarming van de aarde, watertekorten, hongersnood en dergelijke in aanmerking zouden komen. Al deze gevaren worden veroorzaakt door menselijk ingrijpen, en alleen door een andere houding en gedrag kunnen ze worden overwonnen. De echte vijand is dus de mensheid zelf."
Deze uitspraken vragen om een kritische analyse.
Nog nooit is het besef zo groot geweest als nu, dat afhankelijkheid van andere landen/regio’s zeer nefast is. Wie echter even stilstaat bij die uitspraken zal nog meer lezen. Namelijk dat dit betekent dat er een niet bij naam genoemde autoriteit moet komen om deze transitie in goede banen te leiden. Het betekent ook dat minder onafhankelijkheid van nationale staten, ook minder vrijheid van hun burgers impliceert. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat een “communistische wereldordening” zal zorgen voor meer welvaart. Ik kan mij wél voorstellen dat dit een ideaal scenario is voor een plutocratie die de plaats inneemt van democratische regeringen.
Blijkbaar zijn deze nobele heren (vrouwen waren blijkbaar niet nodig voor hun intellectuele oefening) overtuigd dat wereldwijde welvaart voor iedereen automatisch betekent dat de meest welvarende landen moeten verarmen. Waarom werden er geen plannen gemaakt om de armere landen welvarender te maken zonder daarvoor de welvarende landen verantwoordelijk te stellen?
De Afrikaanse Unie heeft alles om zelf de welvaart van haar bevolking significant te verbeteren. De voedselbevoorrading zou nooit een probleem mogen zijn. Goed aangewende inkomsten van de export volstaan voor de meeste landen om de uitbouw van de infrastructuur en het stimuleren van een middenklasse te bewerkstelligen. Dat dit onvoldoende of niet gebeurt is niet de schuld van het rijke Westen. Het probleem zit in Afrika en kan alleen daar én door de Afrikanen zelf worden opgelost. Het klimaat gebruiken als argument voor een ongewenste en contraproductieve emigratie is een vals narratief.
Een voorbeeld ter verduidelijking:
Menigeen zal zich nog de iconische foto herinneren van een uitgemergeld kindje in Somalië. De hongersnood was de aanzet tot een VN-operatie waaraan ook België deelnam. Nadat ons detachement zich installeerde in de regio Kismayo en na het ontwapenen van de verschillende facties, was ons volgend objectief om in de zeer vruchtbare vallei van de Jubba de waterputten die door de strijdende partijen onklaar gemaakt werden, opnieuw bruikbaar te maken. Nog hetzelfde jaar was er een oogst! Wat toen gebeurde was onbegrijpelijk: de voedselhulp van het WFP (World Food Programme) werd (deels) verkocht en met dat geld werden drugs, wapens en munitie gekocht! De burgeroorlog duurde immers voort en dát is de verpletterende verantwoordelijkheid van de Somalische leidende klasse.
De Geopolitieke Arena: Oorlog om de macht
Het vijandbeeld
Hoe is het tot een explosie - de oorlog in Oekraïne – kunnen komen?
De Franse president Macron had daarover een mening: we (de NAVO) hebben onvoldoende nagedacht over de “post Koude Oorlog” situatie. Eerst sprak hij van ‘gefaald’ en inderdaad, het blijft pijnlijk dat de poging van Gorbatsjov om aansluiting te zoeken bij onze Westers democratisch beleidsvorm, beide opponenten niet nader tot elkaar bracht. Al wie toen het belang voor Europa én de Russische bevolking niet inzag verdient géén plaats in de geschiedenisboeken!
Dat Europa er niet toe kwam om zelf een rol te spelen in deze mogelijke toenadering mag ons niet verbazen. Zelfs de eigen Europese samenwerking werd beslist in Washington DC zoals duidelijk blijkt uit documenten in de Amerikaanse archieven die journalist Rik Van Cauwelaert kon consulteren.
Het is dus niet gewaagd om te stellen dat de oorlog in Oekraïne een proxy-oorlog is tussen de VS en de Russische Federatie, ook al worden er geen (?) Amerikaanse gevechtstroepen ingezet in Oekraïne.
Dat is niet nieuw: in Irak en Syrië hebben de VS ook beroep gedaan op “lokale milities”, soms zelfs met een zeer twijfelachtige reputatie. En van Rusland weten we ondertussen waarvoor men in Oekraïne Tsjetsjeense vrijwilligers en de beruchte “Wagner militie” inzet!
Het lijkt er steeds meer op dat het een gangbare gewoonte geworden is om het harde en vuile werk uit te besteden aan ‘milities’. Dat zorgt ervoor dat de oorlog nog onmenselijker wordt. Een heel nefaste evolutie als u het mij vraagt.
Het getuigt niet van moed, wanneer men ‘anderen’ inzet om de eigen waarden en normen in een geopolitieke context te laten promoten
Oorlog in Oekraïne
Bij het herlezen van onze bijdragen over het conflict in Oekraïne hadden we het uitgebreid over de voorgeschiedenis en beperkten we onze uitspraken over de militaire inval van Rusland tot een kort, maar heel duidelijk statement:
Deze bijdrage gaat niet over de Russische inval op 24 februari 2022. Het enige dat we hierover vandaag wél willen schrijven, is dat er geen enkele goede reden is om de politieke doelstelling (een regimeverandering) en de barbaarsheid van deze militaire inval te rechtvaardigen.
Vandaag kunnen we daar gelukkig aan toevoegen dat Poetin zich compleet mispakte aan de weerbaarheid van de Oekraïense bevolking en aan de militaire steun van de VS en de NAVO-landen. Poetin en de Russische legerleiding hebben duidelijk niet beseft dat een offensieve oorlog (en dan nog tegen een voordien ‘bevriend’ land) veel meer motivatiekracht vergt dan een defensieve oorlog.
Zijn misrekening was echter vooral te wijten aan zijn onwetendheid over de zwakheid van de Russische strijdkrachten. Dat ze door corruptie, door een kadaverdischipline die elke vorm van initiatief onderdrukt en een gebrek aan training totaal onvoorbereid waren om een offensieve oorlog te voeren.
We schreven ook al dat Poetin deel is van het probleem en geen deel kan uitmaken van een oplossing.
De grote vraag is echter of zijn opvolger meer bereidheid zal vertonen om tot vredesonderhandelingen te komen. Tijdens een recente uiteenzetting van Rusland-kenner Prof Dr. Lien Verpoest (KUL) vreesde ze dat zijn opvolger wel eens een nog ergere hardliner zou kunnen zijn. Het is in elk geval te vroeg om al victorie te kraaien.
Hopelijk komt er een duurzame vrede en blijft Oekraïne een ‘bevroren’ conflict, zoals tussen Noord en Zuid Korea, bespaard.
Na zo veel onschuldige doden en vernieling zou het pijnlijk zijn voor Oekraïne om tot een vergelijk te komen dat nauwelijks verschilt van de akkoorden van Minsk (die de oorlog hadden kunnen voorkomen).
Nieuwe nucleaire wedloop voorspelt weinig goeds
Poetin dreigde recent enkele malen met een nucleaire vergelding voor de Westerse steun aan Oekraïne. Veel waarnemers menen dat het om blufpoker gaat en ze kunnen gelijk hebben. Alhoewel ze zich ook vergisten toen ze dachten (net als wij) dat een Russische inval zou beperkt blijven tot steun aan de opstandige provincies.
Opnieuw blijkt dat een kat in het nauw rare sprongen kan maken. Dat geldt ook voor Iran dat via zijn nucleair programma steeds dichter bij de productie komt van een nucleair wapen.
Dat de VS hun nucleair arsenaal aan het vernieuwen zijn en net dit jaar ook hun nieuwe nucleaire bommenwerper B-21 Raider presenteren, is een teken dat de nucleaire wedloop een rol zal spelen in de onafwendbare geostrategische strijd om de macht. Of de Westerse afspraak om - als eerste - geen nucleaire wapens in te zetten, ook overeind zal blijven in deze noit geziene geostrategische machtsstrijd, is maar zeer de vraag.
Waarvoor nu nog weinig aandacht is, zou wel eens dé grootste dreiging kunnen worden op korte termijn: een nucleaire oorlog in het Midden Oosten.
Democratie versus Autocratie
Heel dikwijls worden geostrategische schokken veroorzaakt door individuen. In een autocratisch systeem met een grote machtsconcentratie is dat risico groter dan in een democratie waar er na verkiezingen een wisseling van de macht mogelijk is. Zo kunnen excessen voorkomen worden. Voor mij volstaat dat ruimschoots om voorstander te zijn van een volwassen democratie.
We leerden in 2022 niet voor de eerste keer dat het democratisch systeem geen vanzelfsprekendheid is. Daarbij denken we anno 2022 niet enkel aan de uitdagingen door buitenlandse vijanden, maar evenzeer aan de uitholling ervan door interne krachten.
Neem nu de uitbreiding van de macht van de weinig democratische EU-cenakels. Decennialang hebben nationale regeringen hun falen afgewenteld op “Brussel”. Dat ‘Brussel’ deze ‘politieke zwakheid’ misbruikte om de volksdemocratieën te ondermijnen is in de eerste plaats te wijten aan het zwakke nationale leiderschap.
Net zoals alle internationale en supranationale organisaties, begon het ook voor Europa met de beste bedoelingen die helaas al snel evolueerden naar machtspelletjes.
De media hebben van politici poppen gemaakt die vooraanstaand moeten zijn: ze moeten zichtbaar en herkenbaar zijn. Wie vraagt zich nog af of ze ook nog hoogstaand zijn? Wie van onze politici is nog een voorbeeld van onze waarden en normen?
Het bezoek van Charles Michel en Ursula von der Leyen aan de Turkse president Erdogan was daarvan een treffend voorbeeld: terwijl een heer van stand (hoogstaand) zijn zitje zou afgestaan hebben aan mevrouw von der Leyen (die dan volgens dezelfde hoogstaande normen zou geweigerd hebben) liet Michel haar in de kou staan.
Erdogan slaagde erin om met één beeld de EU-normen-en-waarden-hypocrisie te etaleren voor de ganse wereld!
Wat we vandaag meemaken is ronduit gevaarlijk: een clash tussen de vrijemarkteconomie en de staatseconomie. Een plutocratie versus een autocratie.
Wanneer we zien hoe het WEF (Wereld Economisch Forum) en de WTO (Wereldhandelsorganisatie) de globalisering kunnen organiseren dan is het verschil inzake democratisch deficit tussen een plutocratie en een autocratie flinterdun. Een Dwarsligger schreef: “De kern van het probleem ligt in de mondialisering waarbij WEF dit centraliseert en de WTO door het toelaten van China, een confrontatie tussen twee systemen importeerde. Dit systeem laat een compleet scheef getrokken macht en belastingsysteem toe die dan nog uitgebuit wordt door de landen tegen elkaar te laten opbieden, een ‘race to the bottom’. De eerste stap die men nu wil zetten is een minimale belasting van 15%. Maar waarop zal men die berekenen, gezien de verschillende systemen van de landen. Vroeger was er bijvoorbeeld in de VS de regel dat fusies en acquisities federaal een goedkeuring moesten krijgen, maar dat wordt nauwelijks nog toegepast.”
Terwijl de VS gebruik maakt van het feit dat de dollar ook de mondiale reservemunt is om zijn economische macht te consolideren, sluit China volop samenwerkingsakkoorden af met buren in Zuidoost Azië, in Afrika en in alle landen die beschikken over grondstoffen. Deze beschikbaarheid aan grondstoffen zijn voor China de basis voor een agressieve economische expansiepolitiek.
Dat de EU momenteel van het gas uit Rusland afhankelijk is, is klein bier vergeleken met de afhankelijkheid van diverse essentiële grondstoffen, onder meer voor de energietransitie en IT-toepassingen.
Ondertussen verplichten ideologisch verdwaalde EU-potentaten om de schaarse elektriciteitsproductie, ook nog te verkwisten voor het wegverkeer. Zelfs met behoud van de bestaande kerncentrales is dat gekkenwerk. Zo lang er geen goedkope en massale opslagcapaciteit voor de wind- en zonenergie bestaat, is het een gok die in deze turbulente tijden totaal onverantwoord is. Trouwens, je moet al goed gek zijn om een voertuig met duizend kilo aan batterijen voor te stellen als de toekomst!
Dat we in gevaarlijke tijden leven schreef de Waalse economist Gérard Roland in een interview (De Tijd 26/11/2022) over de transitie van een economie in autocratische landen:
‘Het succes heeft China verblind en arrogant gemaakt’
“U maakt de vergelijking met Japan, waarvan de militaristische expansiedrang eindigde in een wereldoorlog. Hoe groot is het risico op een gewapend conflict met China?”
Roland: ‘Het is een mogelijkheid. Toen Japan in de jaren dertig Mantsjoerije binnenviel, reageerden de VS met een olie-embargo. Dat spoorde Japan, dat vreesde zonder olie te vallen, aan om de rest van Azië binnen te vallen en uiteindelijk Pearl Harbor aan te vallen. Als het Westen vandaag iets vergelijkbaars zou doen als reactie op een Chinees offensief tegen Taiwan - een maritieme blokkade van China’s handelsroutes, bijvoorbeeld - is een escalatie zoals die van Japan mogelijk.”
Er is nog een ander gevaar voor de Chinese samenleving: De Chinese bevolking steunt massaal het leiderschap van Xi Jinping en de communistische partij omdat het land een gigantische welvaartssprong kende. De dag dat het ‘economische wonder’ begint te tanen, zal het autocratisch bestuur sterker onder druk staan en dan zou het wel eens kunnen gaan stormen. Hoewel velen vinden dat wij onze afhankelijkheid van China moeten beperken, is dat een tweesnijdend zwaard. China is ook afhankelijk van zijn afzetmarkten, waaronder de EU en dat kan op langere termijn ook ons ten goede komen.
Europa heeft géén baat bij een implosie van China en Rusland, laat staan bij een nieuwe wereldoorlog.
Europa heeft wel nood aan politieke en culturele weerbaarheid, inclusief een geloofwaardige defensieve militaire capaciteit!
update 30/12/2022 21.15u
