VAN ONZE CORRESPONDENT IN CHINA – In een reeks over het onderbelichte hedendaagse China publiceren wij verhalen van een Vlaming in China. Omdat andere culturen een goede medicijn zijn tegen de kortzichtigheid van eenheidsdenken.  

 

 

Inleiding

Wanneer het over vluchtelingen en meer algemeen over migranten gaat botsen in Europa en ook in Vlaanderen twee visies met elkaar: een groot aantal mensen, daarin gesteund door voluntaristische media, vindt dat vluchtelingen onze steun verdienen, want op de lange termijn zijn ze ook economisch nuttig. Laat ze maar komen!

Daar tegenover staat een wantrouwiger deel van de bevolking die deze vluchtelingen niet enkel zien als slachtoffers die tijdelijk hulp nodig hebben, maar ook als adepten van een ideologie die haaks staat op onze levensvisie. Indringers die ons op de lange termijn hun ideologie willen opdringen en onze welvaart bedreigen.

Door ons op te sluiten in een bepaalde ‘mindset’ beseffen we niet meer dat de wereld groter is dan Europa en zijn ommeland. En dat er permanent omvangrijke migratiebewegingen plaats vinden. 

Bij de redactie van De Bron werd recentelijk uitvoerig gediscussieerd over het vluchtelingenprobleem en kwam ook het hedendaagse China breed in beeld, waarbij we niet stopten bij dat ene maatschappelijk probleem. Deze discussie was zo levendig én relevant dat wij daar een reeks artikels willen aan wijden. Omdat Vlaanderen nood heeft aan een brede kijk en zich niet hoeft neer te leggen bij het eenheidsdenken dat hier elke discussie onmogelijk maakt.

Jan Leyers in DS 22/08/15 - " De media zijn de stoottroepen van de politieke correctheid geworden; we hebben geen politie meer nodig."

Migranten in China

Hoe gaat China om met migranten, vroegen we onze correspondent.

Laat mij eerst een algemene opmerking maken: Wie de berichtgeving in onze media, pers en TV  volgt zou eens naar daar moeten, gaan of beter nog, een paar jaar in China gaan wonen. En Chinees spreken. Of minstens de Chinese informatie ook lezen.

Al (allemaal) mijn (politieke en zakelijke) vrienden die mij vanuit Vlaanderen in China zijn komen bezoeken, hebben dat bevestigd: China is niet het China van onze media.

Over migratie

China voert sinds Xi Jinping (de huidige partijleider en president van China) een heel strikt immigratiebeleid.  Als je geen ‘spleetogen’ hebt, krijg je geen Chinese ID kaart. Ook de "bananas" (zie Urban Dictionary: Chinezen, meestal tweede generatie, opgegroeid in het westen, die zich eerder westerling voelen en zich als dusdanig gedragen) krijgen geen Chinese nationaliteit: geen amnestie voor verraders. 

Het beste wat je als buitenlander kunt krijgen is een permanente ‘work permit’ en een permanente verblijfsvergunning, een soort "green card".  Maar dan moet je wel kunnen aantonen dat je van strategisch belang bent voor de economische toekomst van China en in één van de zeven types firma’s of organisaties, waaronder laboratoria, onderzoekscentra, …). Of met een Chinese vrouw trouwen. Dan krijg je eventueel ook een permanente verblijfsvergunning.  Je kinderen kunnen dan een Chinese pas krijgen.

In de tijd voor Xi kon je zo een green card enkel krijgen op speciale aanbeveling van de regering. Er zijn maar een handvol buitenlanders die op die manier een verblijfsvergunning gekregen hebben.  

Voor en kort na 2000 kwamen bijna uitsluitend expats met een volledig expat-pakket - woning, chauffeur, vertaler … betaald door de firma - naar China.  Daarna zijn de regels een beetje versoepeld.  Dan zijn de "English teachers" binnengevallen, een ras apart.  In de loop van de jaren dat ik in China gewoond heb, heb ik daar geleidelijk steeds meer vogels van vreemd pluimage zien aankomen: avonturiers, werklozen, barhouders, pooiers, Russische ‘zangeressen’, wereldverbeteraars, bedelaars, drugsdealers en drugsverslaafden, vrouwenversierders, vechtersbazen. Daar is sinds een dik jaar (gelukkig maar) een einde aan gekomen. Sinds Xi Jinping aan de macht is, zijn ook de tijdelijke werk- en verblijfsvergunningen heel strikt geregeld. 

Het medisch onderzoek dat je door moet om een werkverdunning (en dus een verblijfsvergunning) te krijgen was jaren geleden een formaliteit. Een rapportje van 4 bladzijden en alles kon geregeld worden met een hongbao (een rode envelop). Dat is nu even anders: een uiterst efficiënt systeem (16 dokters onderzoeken je in minder dan twee uur tijd)  Er wordt subtiel gepolst naar je seksuele geaardheid, maar die komt niet in het  9 blz. lange rapport. Als je 1 van de 8 verboden ziektes hebt (AIDS, STD’s, kanker, psychische stoornis, verslaving, besmettelijke ziekten, ...) word je binnen de 3 dagen naar het vliegtuig begeleid.

Moslimmigranten worden in China op een kordate manier aangepakt.  China zelf heeft binnen zijn grenzen een "moslimprovincie": Xinjiang, waar de Oeigoeren leven, de stamvaders van de Turken.  In 1940 waren er nog meer dan 70% moslims in Xinjiang.  Door hoge premies te geven aan viriele jonge Han Chinezen (de "stam" Chinezen) om naar Xinjiang te gaan wonen, hebben ze de moslims nu al teruggebracht tot minder dan 40 %.   De jonge Han Chinezen gebruikten de premie als bruidsschat om op die manier met jonge moslima’s te trouwen. De kinderen kregen de Han Chinese status en op die manier bepaalde voorrechten. Mijn goede vriend Tan, die aan de KUL gestudeerd heeft zei me ooit heel fier dat zijn vader bijgedragen heeft aan het terugdringen van het aantal moslims in Xinjiang.

In de Gansu provincie leven ook heel veel moslims, maar die zijn veel gematigder en zij zijn zelf geleidelijk hun religie aan het verliezen. In de andere, meer zuidelijke provincies zijn de moslims zo goed als uitgeroeid (tijdens het Qing / Manchu keizerlijk regime 1640-1912)

In Xinjiang duiken soms IS-ers en andere extremisten op. Die worden op een vrij efficiënte manier opgespoord en gestraft. Ook imams die extremisme prediken, komen meestal snel in de gevangenis terecht. 

China heeft buitengrenzen met heel veel moslimstaten, waaronder Pakistan, Afghanistan, Kashmir,... Die grenzen worden streng bewaakt. Ondanks dat, sijpelen er toch illegale moslimmigranten binnen.  Die werden door het regime van Hu Jintao min of meer gedoogd zolang ze zich gedeisd hielden. Maar sinds een jaar of twee worden die actief opgespoord en het land uit gezet.  Ik heb de indruk dat dat probleem vandaag goed onder controle is.

China kijkt meewarig naar Europa wegens onze onkunde om de islaminvasie aan te pakken. Europa heeft daardoor in de ogen van de Chinezen heel veel prestige verloren. Bij het kiezen van een buitenlandse universiteit voor hun kinderen of het overwegen van een nieuwe investering in het westen, is dat één van de beslissende factoren. 

China heeft weinig empathie voor immigranten en ook de eigen bevolking is niet veel vrijheid gegund, of klopt ook dat niet?

Het gevoel van vrijheid in China is natuurlijk subjectief. Ik vergelijk de vrijheid in China dan met de vrijheid in België. En het zal je misschien verbazen maar ik voel mij vrijer in China dan in België. The Economist vergelijkt China wellicht met de situatie in Groot-Brittannië.  Als je een echte, objectieve vergelijking wil maken  moet je Chinese bronnen raadplegen, in het Chinees.  Niet de staatsmedia, maar de vrije media, de blogs, Weibo (de Chinese facebook)  of WeChat (de Chinese Twitter / WhatsApp)  

In China bestaat geen politieke correctheid.  Daar kan vrank en vrij gesproken en geschreven worden over moslims, terrorisme, immigratieproblemen, rassenongelijkheid, en dergelijke.  Hier wordt The Bell Curve (Charles Murray) door de media belachelijk gemaakt. In China wordt dat als een gegeven feit beschouwd. (Volgends deze curve zijn Chinezen veel verstandiger dan Europeanen)

In China heerst de vrije markt, veel meer dan hier. Hier wordt je als ondernemer door een berg reglementen, vergunningen en vooral torenhoge belastingen het leven zuur gemaakt.  En blijkbaar wordt die regelzucht door velen hier als normaal beschouwd. Op die manier wordt de vrije concurrentie beperkt en nieuwe, creatieve ontwikkelingen in de kiem gesmoord.  Natuurlijk is er in China ook een bureaucratie, maar die is ongezien efficiënt, supersnel en vooral: de ambtenaren hebben nog het besef dat zij dienaars van het volk zijn.  Dat is hier wel even anders.

De superharde concurrentie in China geeft de klant / consument een sterk, gezond gevoel van vrijheid.  Hier kun je kiezen tussen Van den Borre en Krefel, tussen C&A  H&M en E5Mode. Hier krijg ik het onbehaaglijke gevoel dat de prijzen voor internet, elektriciteit en water afgesproken en gemanipuleerd worden.  

In China wordt er veel en hevig over politiek gediscussieerd. Heel veel Chinezen hebben een goed beeld van hoe politieke beslissingen genomen worden. Bijna alle Chinezen hebben een heel duidelijke toekomstvisie op vele vlakken. De hoger opgeleiden hebben meestal een minutieus plan voor hun carrière en hun toekomst.

Hier heerst er algemene politieke apathie, een opstelling van "er is toch niks aan te doen"

In China heerste er tot voor kort een corruptie, misschien wel zo erg als in België.  Natuurlijk zijn er in China ook types als De Gucht en Van de Lanotte.  Maar daar wordt tenminste wat aan gedaan. Corruptie, vooral bij (ex) ministers en topambtenaren wordt hard aangepakt. Gasten als De Gucht of Van de Lanotte, die zouden in China al lang kandidaat zijn voor (on)vrijwillige orgaandonatie.  Voorbeelden bij de vleet.

Voor mij is de eerste en voornaamste taak van een overheid om de veiligheid van zijn burgers te waarborgen;   om er voor te zorgen dat diefstal, ...  niet ongestraft blijft. 

Precies dat, het rechtssysteem, functioneert in China vele keren efficiënter dan in België! In Chinese steden kun je in het holst van de nacht super veilig door de donkerste steegjes lopen. 

En wat intellectuele eigendomsrechten betreft heb je een punt: tot een jaar of twee geleden was dat een groot probleem in China.  Maar vandaag is dat zo goed als opgelost.  Er zijn in het voorbije jaar enkele spectaculaire rechtszaken gevoerd in China waarbij Chinese bedrijven veroordeeld zijn tot hoge boetes, soms zelfs hebben moeten sluiten.   Er is nu een levendige handel in patenten ontstaan tussen Chinese en westerse bedrijven. Er duikt nu weer een nieuw probleem op: sommige Chinese bedrijven zijn op jacht naar westerse bedrijven met veel patenten die ze dan prompt overnemen. Didi Kuaidi heeft onlangs het Amerikaanse Lyft overgenomen, de deal was onderhandeld en gesloten in minder dan een week. 

Rechtszekerheid is ook dat iedereen zonder uitzondering zijn verkeersboetes betaalt. In Shanghai, Jiangsu en Zhejiang provincie doe je dat (uitsluitend) on line. Je krijgt geen PV in je brievenbus, je moet zelf elke maand inloggen op een website om te zien of je geflitst bent. Of een app op je mobieltje installeren, dan krijg je een biepje als je gepakt bent. Men gaat er van uit dat als je een auto hebt, dat je dan ook internet hebt of een mobiele telefoon.  Betaal je niet of te laat, dan komt de zaak voor de rechtbank. Hier werkt dat allemaal nog met papier; heel veel boetes blijven hier gewoon onbetaald en worden niet vervolgd.

Blijkbaar zijn heel wat Vlamingen best in staat om de berichtgeving in de Belgische media kritisch te beoordelen en te plaatsen. Maar enkel als het gaat om binnenlandse berichtgeving.  Als het over buitenlandse berichten gaat, dan wordt alles kritiekloos geslikt. Waarom toch? Is het omdat ze niet in staat zijn om die buitenlandse gebeurtenissen vanuit een andere (niet westerse) bron te verifiëren of kost het te veel moeite om die dingen te "plaatsen"?  Of willen ze niet uit hun comfortzone komen?

Tot zover dit verhaal van een Vlaming in China Frans Vandenbosch

Andere artikesl van onze correspondent in China

Opgetekend door een Dwarsligger