De Morgen van 30 januari 2017 hield zich vanzelfsprekend hoofdzakelijk met het fenomeen Trump bezig. Een van de vele bijdragen viel op door een ongewoon hoge dosis gezond verstand.
Kim Van de Perre en Jan Debackere schrijven: “Experts waarschuwen: Trump geeft niet om uw protest”, en zo is het gewoon. Trump zal zich daarvan nog veel minder aantrekken, nu een opiniepeiling uitwijst dat hij een meerderheid der Amerikanen achter zich heeft. Ze steunen zijn maatregelen, ook de ban van burgers uit die zeven moslimlanden!
Dat laatste lijken onze luid “democratie” roepende activisten niet gemerkt te hebben, want ze gaan vlijtig door met hun protest, ook de EU top, ook onze nationale regeringen. Raar maar waar, wij worden ondertussen door activisten geregeerd, of toch minstens door mensen die zich als zulke gedragen. Ik kan nauwelijks geloven dat onze politieke elite zo gebrekkig geïnformeerd is dat ze niet zou beseffen dat ze tegen de maan blaft. Het enig effect dat ze verwachten is dan waarschijnlijk ook dat het stoer overkomt bij hun achterban, die gespierde taal verwacht.
Dat politici bereid zijn de meest dwaze, ook volkomen onoprechte, poses aan te nemen om hun achterban te vleien, te imponeren, naar de mond te praten of te intimideren is van alle tijden. Maar sinds ‘communicatie’ een wetenschap geworden is loopt het gewoon de spuigaten uit. Bovendien is geen enkele acteur er tegen gevrijwaard aan zijn rolletje op de duur een zekere realiteitswaarde te gaan toekennen. Ook mensen met duidelijk Christen-democratische en liberale achtergrond in het Europese topechelon praten en handelen vandaag socialistisch: internationalistisch, egalitair.
Maar wie is dan die achterban? Ik vrees dat onze politici er vrij spoedig met hun neus opgedrukt zullen worden: die achterban is de meerderheid niet! Die achterban heeft heel luid geschreeuwd, de media hebben dat nagebabbeld en de anderen hebben heel terughoudend gezwegen, zodat het wel leek alsof we hier een meerderheid zagen. Maar aan de stembus komt de waarheid boven. Dat is dan altijd een verrassing: de ‘peilingen’ hadden dat heel anders voorspeld. Die peilingen zijn echter ‘gecorrigeerd’, met bijbehorende goede uitleg. We moeten dat niet onderschatten. Het is hier bij ons jaren lang gelukt, tegen alle statistieken in, de vergelijking van criminaliteitscijfers van allochtonen en autochtonen ‘weg te verklaren’. Daar kan de – Nederlandse – socioloog Marion van San een woordje over meepraten. Bij verkiezingen is dat nog niet zonder meer mogelijk. Maar niet getreurd: er is al een beloftevolle piste ontdekt. Als de verkiezingen anders uitdraaien dan onze linkse vrienden graag willen zijn ze gemanipuleerd, uitgerekend door de Russen.
De Nederlandse en Duitse ministers van Buitenlandse Zaken zeggen in hun protest tegen de maatregelen van Trump: "In Europa is het niet ons beleid om mensen vanwege hun afkomst of religie te stigmatiseren." Net alsof wij lessen uit te delen hebben, alsof wij met de migranten- en vluchtelingen in Europa geen grote onopgeloste problemen zouden hebben. Ik kan eigenlijk over zo veel domme pretentie enkel stom verbaasd zijn. Ik wil ze zelfs niet eens uitnodigen om eens naar de etymologie van het woord ‘stigmatiseren’ te kijken. Daarop hebben ze namelijk weer een elegante ‘Gramsci’ gedaan: het woord betekent al lang niet meer wat het eigenlijk betekent. Het hoeft ook niets te betekenen. Het is – net zoals ‘racisme’ – enkel bedoeld om verontwaardiging en afschuw uit te drukken en op te wekken. Geen wonder dat diezelfde kringen vinden dat oud Grieks in het middelbaar onderwijs als ‘tijdverlies’ moet afgeschaft worden: dat maakt de manipulatie in veel gevallen een hoop gemakkelijker!
Onze ‘kwaliteitskranten’ zijn, zoals altijd, trouw en stabiel op overheidshorige koers. Als ‘bloggers’ of zelfs journalisten vermomde activisten overbieden elkaar met giftige, emotioneel overladen agressieve commentaren. Slechts heel af en toe is daar eens een meer redelijke, zakelijke bijdrage tussen gestrooid.
Het is opvallend dat de Nederlandse pers de zaak veel gedifferentieerder aanpakt dan onze opgewonden media. Rutte voelde zich wel geroepen de Europese gelederen te sluiten, maar in het parlement werd daar kontrovers over gediscussieerd en hij ruimde daar dan zelfs in dat hij de Amerikanen kan begrijpen als ze "mensen weren die misschien foute dingen willen".
De ervaren Nederlandse VS correspondent Michiel Vos drukt de futiliteit van al die commotie zeer decent zo uit: “Het is een heel Europees idee dat wij denken invloed te hebben op wat er in de VS gebeurt.”
De intensiteit, de heftigheid van de protesten wereldwijd verbaast me desondanks
Kijk toch eens wat voor haat en afschuw van die gezichten straalt. Wat heeft Trump dan gedaan om die extreme vijandigheid te verdienen? Ik heb met die eeuwige vergelijkingen, te pas en vooral te onpas, met het derde rijk – vooral ook in verband met Trump – mijn problemen, maar deze keer wil ik er me zelf aan bezondigen. Stel U eens voor dat Hitler niet meer had gedaan dan mensen uit Palestina een visum voor Duitsland weigeren, natuurlijk met de onuitgesproken nevengedachte dat hij geen Joden wilde binnen laten, maar met de uitleg dat hij niet wilde dat de ‘Irgun’ in Duitsland hotels opblies. Stel U bovendien voor dat men dan in Duitsland heftig daartegen betoogd zou hebben. Ik haal deze vergelijking aan om de volledige mateloosheid van de huidige vijandigheid aan te tonen. Ik wil bovendien grote vraagtekens plaatsen bij het, nooit toegegeven maar altijd duidelijk aanwezig, antisemitisme van onze ‘activisten”.
Ik wil best geloven dat Trump, de pralerige narcist, aan zijn lange mars naar het presidentschap begon om zijn carrière te bekronen met het hoogste en meest prestigieuze ambt dat te krijgen is. Ik kan me voorstellen dat het hem een extra ‘kick’ gegeven heeft het Amerikaanse ‘systeem’ daarvoor nog eens flink voor zijn kar te spannen. Maar ik durf niet uitsluiten dat hij ondertussen, ook deels gedreven door die protesten, tot een ‘man met een missie’ gemuteerd is.
Gevoelsmatig mag ik Trump ook niet, dat heb ik al heel vroeg duidelijk gemaakt. Maar hij is wel authentiek, zelfs in zijn grofheid. Dat is zijn handelsmerk, en dat heeft hij maar al te goed begrepen. De mensen snakken naar authenticiteit: ze zijn de jarenlange ‘totentrekkerij’ van een waardeloze gestroomlijnde, op hoogglans gepolijste elite totaal beu. Hun politiek correcte aanpak heeft op alle fronten pathetisch gefaald. Migratie, financiële systemen, economie, sociaalstaat, rechtspraak, maatschappelijke dialoog, relaties tussen verschillende rassen en culturen, buitenlandse politiek infrastructuur, tot en met onderwijs en cultuur; niets werkt nog behoorlijk. De zalvende uitleg van de hoogste dienaars van de staat, die zich meer en meer als ‘eigenaars’ van de maatschappij gaan gedragen, klinkt met de dag holler en valser. In hun diepste binnenste weten de mensen dat een revolutie dringend nodig is.
Die revolutie is nu uitgebroken, en wie denkt dat ze voor de poorten van Europa kan opgehouden worden vergist zich. Trump is – zo raar werkt de geschiedenis – in de rol van boegbeeld van die revolutie ‘gevallen’. Wellicht hadden we ons een beter, beschaafder boegbeeld gewenst. Maar misschien was dat gewoon niet mogelijk: beschaafde mensen worden tot zwijgen gebruld, door activisten die dan ook nog de mond vol hebben over ‘respect’…
Hoe dat allemaal zal aflopen kan niemand voorspellen. Maar ik weet in ieder geval zeker dat er geweldige veranderingen op til zijn, turbulentie waarbij systemen en persoonlijkheden hun waarde zullen moeten bewijzen om te overleven. Misschien is het onze activisten op alle niveaus niet zo duidelijk bewust, maar ze voelen het wel aan. Dat vrezen ze – terecht – intuïtief maar heel intensief. Guide Everaert schrijft in De Morgen van 1 februari: “Trump is een gevaar voor alles waar we als mens de afgelopen decennia voor gevochten hebben”. En zo is het ook. Dat mijnheer Everaert en zijns gelijken gevochten hebben voor dingen die ik voor schadelijk en zelfs bedreigend houd interesseert ze wel niet: ze ijverden immers ook voor mijn ‘bestwil’. Ze voelen instinctief dat hun onomstotelijke waarheden nu meer en meer in vraag gesteld gaan worden. Met dialoog hebben ze geen ervaring, tegen al hun beweringen in. Dat verklaart de intensiteit van hun acties. Of die de loop van de geschiedenis kunnen veranderen is nog een andere vraag.
Pjotr’s dwarsliggers
